Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιόν λόγο οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τον διορισμό στο Δημόσιο ως επιβράβευση ή βοήθεια για τους πολίτες. Είτε πρόκειται για «bonus» σε Ολυμπιονίκες είτε για πληγέντες από φυσικές καταστροφές ή πεσόντες για την πατρίδα. Στην πρώτη περίπτωση, πιο λογικό θα ήταν να τους δοθεί μία έμμισθη θέση καθηγητή ή ειδικού συνεργάτη στα ΤΕΦΑΑ. Στην άλλη, χρήματα, διευκολύνσεις ή στήριξη από το κράτος πρόνοιας. Και στην τελευταία- όπως συνέβη με τον σμηναγό Μπαλταδώρο- ισόβια σύνταξη στην γυναίκα του και βοήθημα για την ενηλικίωση των παιδιών του.
Ο πανικός της κυβέρνησης να περισώσει την εικόνα της, μετά την καταστροφή στο Μάτι, την οδήγησε στη γνωστή πεπατημένη: Ανακοίνωσε διορισμούς στο Δημόσιο για τους πληγέντες. Η εξαγγελία βέβαια, εκτός από ασαφής, γενικόλογη και ίσως μακάβρια - διορισμός και για τους νεκρούς; - είναι παντελώς ανήθικη. Και δεν αφορά φυσικά μόνο τους τωρινούς. Απλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεωρούν εντελώς αυτονόητο ότι το κράτος και το Δημόσιο είναι το τσιφλίκι που άρπαξαν από τον μεγαλογαιοκτήμονα και το μοιράζουν όπου βρουν. Όλα αυτά στο πλαίσιο της «ενστικτώδους αντίδρασης» για να χαρούν «οι ιθαγενείς» με τα καθρεφτάκια...
Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο κόσμος ότι οι θέσεις του Δημοσίου που «δωρίζουν» οι πολιτικοί στον λαό δεν είναι κάποια κληρονομιά που εισέπραξε το κόμμα από τον παππού του. Ούτε και κάποιο επικουρικό ταμείο για να θρέφει τον αναξιοπαθούντα εφ΄όρου ζωής.
Κάθε θέση στο Δημόσιο είναι ένα εργαλείο ευθύνης για τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες του. Κατά συνέπεια, απαιτεί αξιολόγηση, ικανότητα, ειδίκευση και προσόντα. Το να χαρίζεται σε κάποιον ως «βοήθημα» σημαίνει αυτόματα ότι ευτελίζεται θεσμικά ο ρόλος της και απαξιώνεται η λειτουργία της για την κοινωνία. Θα διοριστεί κάποιος δάσκαλος, πολεοδόμος, νοσοκόμος, στρατιωτικός ή εφοριακός επειδή η πολιτεία πρέπει να τον στηρίξει μετά από κάποια καταστροφή που υπέστη; Πώς ξέρουμε ότι μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του; Μόνο επειδή διαθέτει το «προνόμιο» της αδυναμίας;
H πολιτεία έχει υποχρέωση να συμπαραστέκεται σε όσους την έχουν ανάγκη. Όπως και όλοι μας, δια μέσου των θεσμών που μας παρέχονται για εθελοντισμό και κοινωνική προσφορά. Οι πληγέντες που έχασαν το σπίτι τους πρέπει- νόμιμα πλέον- να το ξαναχτίσουν με άτοκο δάνειο ή και κάποια επιδότηση. Τα ορφανά να απολαύσουν όλες τις υπηρεσίες της οργανωμένης πρόνοιας και των επιδομάτων. Και οι κατεστραμμένοι οικισμοί να ξαναχτιστούν με ανοιχτούς πλέον δρόμους και χώρους κοινόχρηστους για τους κατοίκους.
Όλα να τα φροντίσει και για όλους να λάβει δίκαιη μέριμνα. Αλλά το Δημόσιο φίλε μου, δεν είναι τσιφλίκι σου για να το μοιράζεις κατά βούληση. Είναι ο μηχανισμός του κράτους προκειμένου να λειτουργήσει σωστά και να παρέχει ασφάλεια και καλύτερη ποιότητα ζωής στους πολίτες του.
