Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, εντείνονται οι προσπάθειες των κυβερνητικών στελεχών να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα. Είτε βρεθούν μπροστά στο σενάριο της μη αυτοδύναμης Νέας Δημοκρατίας είτε στοχεύσουν στην πρόκληση νέας αναμέτρησης, σε ενάμισι χρόνο, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και στη μία περίπτωση βέβαια, και στην άλλη, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η σταθερότητα της χώρας.
Λογαριάζουν όμως, χωρίς να διαθέτουν την στοιχειώδη αντίληψη να συνειδητοποιήσουν την μοναξιά του αποτυχημένου που θα τους ακολουθεί από δω και πέρα. Γιατί κανείς δεν θέλει να ποντάρει ή να συνεργαστεί με το κουτσό άλογο του πολιτικού συστήματος, στην φθίνουσα πορεία προς την διάλυση και τον διασυρμό.
Το ΚΙΝΑΛ, μολονότι θα ήθελε να δει την κυβέρνηση να προτείνει το δικό του σχέδιο για την απλή αναλογική, δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί της. Πως θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει αφού, φύσει και θέσει, προσπαθεί να αλιεύσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ως νέος δυναμικός φορέας ενσωμάτωσης της Κεντροαριστεράς;
Το Ποτάμι, με όση προεκλογική φωνή του απομένει, δεν έχει κανέναν λόγο να στηρίξει κανέναν κυβερνητικό σχεδιασμό, από τη στιγμή που ο προσανατολισμός του - αν τελικά επιχειρήσει αυτόνομη κάθοδο- θα είναι η συλλογή ψήφων διαμαρτυρίας. Από ψηφοφόρους οι οποίοι θέλουν να τιμωρήσουν μεν τον Αλέξη Τσίπρα αλλά όχι να ψηφίσουν Μητσοτάκη...
Όσο για τους δανειστές, πληθαίνουν συνεχώς οι φωνές που θυμίζουν στον Αλέξη Τσίπρα το «pacta servanda sunt» . Και δεν είναι μόνο οι Γερμανοί αυτοί που επιμένουν στην αυτονόητη τήρηση των συμφωνηθέντων. Αλλά και το ΔΝΤ θα συνεχίσει να έχει λόγο στη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας, ανεξάρτητα από τη μη συμμετοχή του με χρήματα.
Ο Τσίπρας ίσως είναι ο μόνος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν έχει τίποτα να μοιράσει στους ψηφοφόρους του. Κι ας φτάνει στις εκλογές με ένα υπερπλεόνασμα που νομίζει ότι πρέπει να το δαπανήσει χωρίς φειδώ και υπευθυνότητα, προκειμένου να διασώσει το παλιό DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Με την ελπίδα να μείνει κάτι που θα γονιμοποιήσει στο μέλλον, μια νέα προσπάθεια.
Ο Αλέξης θα αποδειχθεί τελικά ο πιο τραγικός ηγέτης των τελευταίων δεκαετιών που θα υποστεί την σταδιακή αλλά εκκωφαντική πτώση του, εν μέσω πλήρους απροθυμίας των πάντων να τον συγκρατήσουν. Όχι μόνο όσων έχουν «έννομο συμφέρον» αντιπολιτευόμενης τακτικής αλλά και πολλών δικών του στελεχών που θα καταλάβουν γρήγορα ότι το πάρτι τελείωσε. Ειδικά όσων θα δουν τα ονόματά τους να μην είναι στα ψηφοδέλτια ή να μην εκλέγονται, όπως είναι φυσικό.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τραγικός ήρωας θεωρείται ο άνθρωπος που φτάνει στην πτώση, «όχι μέσω της ανηθικότητας ή της διαφθοράς, αλλά από κάποιο λάθος κρίσης». Ο πρωθυπουργός έφτασε στην εξουσία επειδή υπήρξε αδίστακτος και με πλήρη άγνοια των συνεπειών για τις πράξεις του. Ακόμα και σήμερα όμως, η «κρίση» του δεν τον βοηθάει να αξιολογήσει την πραγματικότητα, επιχειρώντας πολιτικά με τις πιο παρωχημένες μεθόδους.
Αλλά όπως λέει και ο Αρκάς «πίσω από κάθε ηθικό πλεονέκτημα, συνήθως κρύβονται ανήθικοι πλεονέκτες»...
