Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Σύνοδο Κορυφής που διεξάγεται στις Βρυξέλλες, λαμβάνονται αυτές τις δύο μέρες σημαντικές αποφάσεις. Για το Προσφυγικό, την τραπεζική ενοποίηση, το Brexit και τον επικείμενο προϋπολογισμό.
Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων ή για μεγαλύτερη σύγκλιση. Το βέβαιο είναι πως οι προκλήσεις θα είναι μεγάλες και για δυνατούς παίκτες. Όχι γιατί ο γαλλογερμανικός άξονας θέλει να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα αλλά επειδή ούτως ή άλλως η πολιτική και οικονομική εξέλιξη είναι δεδομένη για έναν κόσμο κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών.
Από τη στιγμή όμως, που συνεχίζουμε την εθνική στρατηγική για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας, αποτελεί ζητούμενο για την ελληνική κυβέρνηση αν μπορεί να ανταποκριθεί στην ευρωπαϊκή κοσμογονία.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του είναι σαφώς δύσκολο να ακολουθήσει τις αποφάσεις. Γιατί η διαχείριση μιας αστικής δημοκρατίας δεν είναι εύκολο πράγμα. Και γιατί σε έναν κόσμο που λειτουργεί - καλώς ή κακώς - πάνω στο δόγμα μιας φιλελεύθερης οικονομίας, είναι εξοργιστικό να παρασύρεις μια ολόκληρη κοινωνία με τις αντιφάσεις σου. Από τη μία, να υπόσχεσαι κατάργηση του φορολογικού βάρους, να τάζεις αύξηση μισθών σε χρεοκοπημένο κράτος, να σηκώνεις λάβαρα επανάστασης στα μούτρα των Ευρωπαίων και στο τέλος, να υπογράφεις τα πάντα και να χτυπάς σφυριά ενθουσιασμού στο χρηματιστήριο, λες κι εσύ ο λύκος της Wall Street.
Ταυτόχρονα, να επιμένεις ότι παραμένεις αριστερός, να κραδαίνεις σύμβολα, μανιφέστα και ιδεολογήματα μίσους, απευθυνόμενος στα πιο ταπεινά ένστικτα των Ελλήνων. Nα έχεις εκλεγεί από το 1/5 των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους καταλόγους και να θεωρείς ότι ταυτίζεσαι με το σύμπαν του ελληνικού κόσμου.
Όλη αυτή η κωμικοτραγική δραματουργία καταδικάζει την ελληνική κοινωνία σε απαξιωτικές νευρώσεις, την οικονομία σε αδυναμία ανάπτυξης, την παιδεία σε εσωστρέφεια, το πολιτικό σύστημα σε αμοραλισμό και τον Έλληνα πολίτη σε έναν αδιέξοδο μηδενισμό.
Δεν είναι δυνατόν, φύσει και θέσει, να ανταποκριθούν σε όλα αυτά που αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες. Ούτε στην αποφασιστικότητα του μεταναστευτικού ούτε στην σύγκλιση των τραπεζών ούτε και στην απορρόφηση των τεράστιων κονδυλίων που προβλέπει το νέο επενδυτικό πρόγραμμα των Βρυξελλών.
Κατά συνέπεια, η μόνη λύση για τη χώρα είναι να φύγουν το συντομότερο. Όχι μόνο γιατί συνεχίζουν να συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά στον ελληνικό λαό με επιδόματα και καιροσκοπικές απάτες αλλά γιατί ταυτόχρονα, αρπάζουν περιουσίες και προετοιμάζουν την διαχρονική φτωχοποίησή του.
Να φύγουν γιατί ασθμαίνουν μπροστά στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου τον οποίο χρησιμοποιούν για να διαιωνίζουν τις παθολογικές αντιφάσεις τους. Γιατί δεν μπορούν να δουν τη χώρα στο μέλλον αλλά προσπαθούν να την απομυζήσουν στο
Να φύγουν γιατί κανείς τους δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αποδεχθεί τους όρους προόδου μιας φιλελεύθερης κοινωνίας. Όπως δόθηκε ως παρακαταθήκη από τον Διαφωτισμό και απ΄τους αγώνες της δημοκρατίας μέσα στο χρόνο. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι ημιμαθείς και ανίδεοι σχετικά με τις σοσιαλιστικές ή τις μαρξιστικές ιδέες που επικαλούνται.
Να φύγουν για τον μηδενισμό και την απογοήτευση που άπλωσαν σε τόσο πολύ κόσμο, σε τόσο λίγο διάστημα. Το συντομότερο δυνατόν, να εγκαταλείψουν το πολιτικό σύστημα...
