Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όλα όσα γράφτηκαν πρόσφατα γύρω από την αρθρογραφία του Νίκου Μαραντζίδη περί ΣΥΡΙΖΑ, Αριστεράς και "νέας Δεξιάς" έχουν το νόημά τους. Ένα νόημα που παίρνει τη φόρμα του στον δημόσιο διάλογο, όταν όλοι σπεύδουμε σε αναζήτηση ιδεολογικών σχημάτων που αναπτύσσονται σε μία σύγχρονη δημοκρατία, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι η δική μας.
Ο εύκολος αφορισμός βέβαια, γίνεται στην ξεπερασμένη παραδοσιακή βάση της αντιπαράθεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Γιατί έτσι βολεύει την στόχευση στα ευδιάκριτα σημεία και όχι στην αναζήτηση της πολιτικής ουσίας. Για παράδειγμα, είναι όντως προοδευτικός ο Αλέξης Τσίπρας όταν χρησιμοποιεί τις αυτονόητες για τις δυτικές κοινωνίες, διεκδικήσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα; Όταν επενδύει στην αυτονόητη προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και σε έναν ιδιότυπο "προοδευτικό λαϊκισμό" που περιορίζεται σε σύμφωνα συμβίωσης και γάμους ομόφυλων ζευγαριών;
Είναι σαφές ότι δεν αρκεί μια τέτοια πολιτική για να χαρακτηριστεί κανείς ως "αντιδεξιός". Και στο κάτω κάτω, το ζητούμενο δεν είναι η στάση αντίστασης απέναντι σε ένα ιδεολογικό δεξιό "ολόγραμμα" που δεν υφίσταται ως απειλή στο σύγχρονο κόσμο. Το πρόβλημα βρίσκεται στον συντηρητισμό και στον φόβο που αναπαράγουν οι αγκυλώσεις της παθογένειας μιας κοινωνίας, όπως ο κρατισμός, η ιδεοληψία και η εσωστρέφεια.
Επιπλεόν οι ετικέτες που προσπαθεί κάποιος να αναρτήσει προκειμένου να τον βοηθήσουν στις ερμηνείες του, είναι μάλλον επισφαλείς. Γιατί ας πούμε είναι "συντηρητικός" ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος όταν βρέθηκε σε θέση εξουσίας αποδείχθηκε φιλελεύθερος στην πολιτική του ανοίγοντας αγορές και ενισχύοντας κάθε δυνατότητα για εξυγίανση των υπουργείων του;
Η "νέα Δεξιά" που φαίνεται να απειλεί τον σύγχρονο κόσμο δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος του υφιστάμενου συντηρητισμού ο οποίος υπάρχει ως διαχρονικό φαινόμενο στις κοινωνίες. Και μέχρι τώρα το άλλο μεγάλο κομμάτι αυτού του φοβικού χώρου είναι η Αριστερά και οι ιδεολογικές της καταβολές. Η άρνηση, ο προστατευτισμός και το αντικαπιταλιστικό μένος.
Και με την ευκαιρία των παρατηρήσεων του Μαραντζίδη, "από τις ΗΠΑ του Τραμπ μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπαν," ο κόσμος βλέπει μία φοβική δημοκρατία η οποία δεν θέλει να γίνει περισσότερο φιλελεύθερη ακολουθώντας την ασφάλεια του κράτους και των παρηκμασμένων θεσμών του. Σ αυτή την οπισθοχώρηση σύμμαχο έχει πάντα την χρεοκοπημένη και ατάλαντη Αριστερά και τα φοβικά της σύνδρομα. Φτάνει να θυμηθεί κανείς τους κοινούς τόπους της Λεπέν και του Μελανσόν στη προεκλογική μάχη της Γαλλίας ή και την δική μας μας περίπτωση με το ενδοκοινοβουλευτικό "φλερτ" μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Χρυσής Αυγής...
Δεν είναι μόνο η Δεξιά φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη» αλλά και η Αριστερά. Με κοινό σημείο αναφοράς τον συντηρητισμό.
Από την άλλη η μόνη ιδεολογία ανθρωπισμού που μπορεί να σταθεί αντάξια της εξέλιξης των κοινωνιών είναι ο φιλελευθερισμός. Ως καταλύτης στην αστική δημοκρατία και εγγυητής του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης αγοράς.
Ας μην πάμε μακριά. Αν η Ελλάδα έχει εμπεδώσει ένα συντηρητικό πρόσωπο που την εμπόδισε να προχωρήσει δεν ήταν η "νέα Δεξιά" αλλά ο "προοδευτικός" κρατισμός του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εκείνο που χρειάζεται από μία νέα αποφασιστική κυβέρνηση είναι ένα ισχυρό δείγμα φιλελεύθερης πολιτικής που θα σαρώσει τις ανασφάλειες και θα εκτοξεύσει την οικονομία, ενισχύοντας ταυτόχρονα την πρόνοια και τους θεσμούς.
Και αν υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν στην Νέα Δημοκρατία, ρεύματα και τάσεις "νέας Δεξιάς" μάλλον θα πρέπει να μελετήσουν καλύτερα τον ρεαλισμό μια πολιτικής πράξεων απελευθέρωσης των πολιτών από τον νεοοεληνικό κρατισμό και όχι τις κραυγές που ακούγονται σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά αυτή τη στιγμή με τον Πάνο Καμμένο και όχι ο Μητσοτάκης...
