Το γιαλαντζί θα έπρεπε να είναι το εθνικό μας φαγητό. Γιαλαντζί ντολμαδάκια, γιαλαντζί πολιτικοί, γιαλαντζί Δεξιά, γιαλαντζί Αριστερά. Χρειάστηκε να πιάσουν την 17Ν για να διαπιστώσουμε το μέγεθος ενός Ξηρού. Χρειάστηκε να κυβερνήσει η Αριστερά για να μάθουμε τι εστί ηθικό πλεονέκτημα. Δεν ξέρω αν μας αξίζει να επιβιώσουμε ως «Ελληνική Δημοκρατία». Άλλωστε, κι αυτή γιαλαντζί είναι.

Ήμουν πιτσιρικάς και μόλις είχα αρχίσει να μαθαίνω τα «μυστικά» του Χρηματιστηρίου. Τα μυστικά και τα ψέματα της αγοράς. Ήταν λοιπόν στα 1990 ένας δημοφιλής κύριος που σε μία από τις συνηθισμένες καταστροφές έβγαινε μπροστά στις τηλεοράσεις για να πείσει τον κόσμο να μην πουλήσει. Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, τον είδα να μπαίνει συνωμοτικά στην χρηματιστηριακή. Τον… ακολούθησα!

Η συναίνεση, που με τόση θέρμη ευαγγελίζονται οι αυτόκλητοι προστάτες του «μεσαίου χώρου» έχει ήδη συντελεστεί. Όσες φορές κι αν συνεργαστούν, θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Η σημερινή κυβέρνηση είναι παιδί του λαϊκισμού. Κοινός τόπος ετερόκλητων δυνάμεων που συναντήθηκαν στην κοινή τους αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μην σας ξεγελούν τα νέα μνημόνια. Πρόκειται για υποχωρήσεις τακτικής!

Αν κάτι δεν μπορώ να συγχωρέσω στον Αλέξη Τσίπρα είναι ο διχαστικός του λόγος που διέλυσε φιλίες ετών, που έφερε την διχόνοια ακόμη κι ανάμεσα σε συγγενείς. Είδαμε την λογική του εμφυλίου να ανασταίνεται και να στέκεται εκεί, όρθια και απειλητική. Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό με γνωστό διασκεδαστή. Διότι, όλοι μαζί, τελικά, δεν μπορούμε!

Η χώρα δεν χρειάζεται ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, όπως επίμονα υποστηρίζει ο κ. Βαρουφάκης. Ένα παράλληλο σύμπαν χρειάζεται! Είναι το μόνο περιβάλλον που μπορεί να αντέξει την νοοτροπία μας. Ο κόσμος που ζούμε σήμερα δεν έχει θέση για Βαρουφάκηδες.

Συνάντησα ένα μεσημέρι τον Γιάννη Μεϊμάρογλου, τον Αντώνη Τριφύλλη και τον Μιχάλη Κυριακίδη σε μία σκοτεινή γιάφκα της οδού Φειδίου. Ο Γιάννης ως παλιός κομμουνιστής είχε το γνωστό βλοσυρό ύφος με το οποίο με εξερευνούσε από πάνω μέχρι κάτω: «Εμείς της metarithmisis.gr δεν παντρευόμαστε»! Ήταν σαφής. Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν το «είστε για ένα σύμφωνο συμβίωσης»;

Μπορώ να γράψω ότι σε πολλές ισλαμικές χώρες η γυναίκα είναι καταπιεσμένη ή θα με βρει κανείς Δημητράς και θα με πεθάνει στα δικαστικά έξοδα; Αλλά δεν φταίνε όσοι χρησιμοποιούν τον αντιρατσιστικό νόμο του «ακροδεξιού Σαμαρά». Φταίνε όσοι πίεσαν αφόρητα την τότε κυβέρνηση για την υιοθέτηση αυτού του εκτρώματος. Οι επαγγελματίες ανθρωπιστές; Σιγά, ένα επάγγελμα κάνουν κι αυτοί.

Οι της 17 Νοέμβρη δεν ήταν τρομοκράτες, αλλά λαϊκοί αγωνιστές. Οι των Πυρήνων της Φωτιάς είναι παραστρατημένα παιδιά. Κι όσοι απαλλοτριώνουν τράπεζες είναι απλά κάποιοι τύποι που μισούν την μισθωτή εργασία και τα αφεντικά. Εντάξει, το καταλάβαμε. Δεν είναι αυτοί οι τρομοκράτες. Για όλα φταίει το κεφάλαιο, τα αφεντικά και οι φιλελέδες.

Οι αξίες στην Ελλάδα είναι σοβαρά υποτιμημένες. Το 2007 και το 2008 είχα γράψει πολλές φορές άρθρα για την καταστροφή που θα ερχότανε. Πέρυσι και με αφορμή το συνέδριο του Συνδέσμου Επενδυτών Διαδικτύου είχα πει και είχα γράψει για το πιθανό γύρισμα της αγοράς. Σήμερα είμαστε ακόμη πιο σίγουροι! Η αγορά βρίσκεται μπροστά σε ράλι. Αρκεί να…

Δεν χρειάζεται να υπάρξει κάποια ειδική ανακριτική επιτροπή. Οι άνθρωποι ομολογούν αβίαστα τα πάντα. Τα ανακοινώνουν, μάλιστα, και σε διεθνή συνέδρια. Ο λόγος για τον διαχρονικό σύμβουλο των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ κ. Glenn Kim. Ετοίμαζαν την δραχμή, την ώρα που πουλούσαν θεωρίες περί σοσιαλισμού στις συζητήσεις με τους δανειστές. Όλα επιβεβαιώνονται. Ένα – ένα. Κι είμαστε ακόμη στην αρχή.

Φανταστικός στίχος. Γράφτηκε από τον Διονύση Τσακνή και τους αδελφούς Κατσιμίχα. Δεν υπάρχει πιο επαναστατικός στίχος στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε». Αγαπητέ κύριε πρόεδρε της ΕΡΤ, φαντάζομαι ότι δεν σας ενοχλούν ορισμένα καλοπροαίρετα σχόλια πάνω στους στίχους σας από έναν νεοφιλελεύθερο.

Το αφήγημα θέλει την οικονομία να… εκτοξεύεται, σύμφωνα με την γνωστή σε όλους –πια- θεωρία του ελατηρίου. Είναι αλήθεια ότι με μία Ferrari μπορεί να κάνεις πολλά πράγματα, αρκεί να υπάρχουν δρόμοι, ένας οδηγός και μπόλικη βενζίνη. Φανταστείτε να αφήσετε την Ferrari στην μέση μιας αφιλόξενης ζούγκλας, όπου ζει μία πρωτόγονη φυλή. Ποιο ελατήριο και ποια Ferrari…

Έχουμε στην διάθεσή μας ένα βίντεο του 2008. Ο τότε υφυπουργός Nαυτιλίας Πάνος Καμμένος εμφανίζεται να εμπλέκεται σε «αψιμαχίες» στην είσοδο του «Island», όπου διοργάνωνε το πάρτι του ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης. Κάποια στιγμή, μάλιστα, βλέπουμε τους δύο άνδρες να έρχονται πολύ «κοντά». Να έχουν άραγε ξεκινήσει όλα εκείνη την βραδιά;

Θα θυμάστε τον Γιώργο Μπιλλίνη. Είναι ο γνωστός νεοφιλελεύθερος που έριξε τον υφυπουργό Πετρόπουλο σε κατάθλιψη, αφού δεν κατάλαβε το πηγαίο χιούμορ του Γιώργου και νόμισε ότι οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες του έχουν στήσει άγαλμα για τις εισφορές του ΕΦΚΑ. Ο Γιώργος, λοιπόν, είχε τέσσερις επαφές με δημόσιες υπηρεσίες και έκανε μία σπουδαία αποκάλυψη. Κι έτσι γράφεται ένας νέος νόμος του Μέρφι.

Είναι σαφές! Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει να παραιτηθεί. Η νεοφιλελεύθερη κομπανία που έχει καταλάβει την Ρηγίλλης τα τελευταία δύο έτη και πήρε με δόλο στην συνέχεια την εξουσία, έχει υπογράψει δύο μνημόνια, έχει διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις και έχει γεμίσει την χώρα με σκουπίδια. Μόνο μία Αριστερή κυβέρνηση μπορεί να δώσει λύσεις.

Ήταν τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο εθνάρχης, κατέβαινε τις σκάλες του αεροπλάνου. Πιτσιρικάς, έμενα απέναντι από τα Δικαστήρια της Πάτρας και θυμάμαι να χαλάει ο κόσμος στην Γούναρη από τις κόρνες των αυτοκινήτων. «Ήρθε ο Καραμανλής», έλεγαν όλοι με έμφαση. Σαν να λέμε ότι ήρθε η ώρα της αποκάλυψης, ότι κατέβηκε και πάλι ο Θεός στην γη…

Οι άνθρωποι στην Ευρώπη συνήθισαν εδώ και πολλές δεκαετίες στις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές της Δεξιάς και της Αριστεράς. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Λίγο η παγκοσμιοποίηση, λίγο η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων (κι όχι μόνο) που επιφέρει η νέα ψηφιακή εποχή, χάσαμε τις σταθερές μας. Η νέα αντίθεση είναι μεταξύ λαϊκισμού και κάτι άλλου. Κι ενώ γνωρίζουμε τον λαϊκισμό, ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό το άλλο...

Και τώρα αγαπητοί συμπολίτες ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το παρακράτος. Με στοιχεία και όχι με θεωρίες και υποψίες. Ένας υπουργός, ο κ. Καμμένος, συνομιλεί με έναν ισοβίτη για ποινική υπόθεση που βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης. Και στην υπόθεση αυτή εμπλέκονται λιμενικοί και δικαστές. Αυτή την πρακτική στηρίζει ο κ. Τσίπρας και η Αριστερά του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος.

Όποιος δεν βλέπει ότι μας πάνε απευθείας στο σχέδιο Σόιμπλε, πάσχει από αχρωματοψία, ζει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο που οι άνθρωποι μοιάζουν με καρτούν. Μόνο εκεί μπορούν να προβάλουν στον καθρέπτη τα βράδια - κατά μόνας- υπουργικά κουστούμια ή να ονειρεύονται ότι επιστρέφουν καβάλα σε άσπρο άλογο. Ο δόκτορας τρίβει τα χέρια του. Η ανίκητη βλακεία μας θα φέρει τον θρίαμβό του.

Γερμανοί και Γάλλοι θα αποφασίσουν για την Ελλάδα αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Τα αφεντικά της Ευρώπης δεν βάζουν το χέρι στη τσέπη. «Εύχονται» να βγούμε στις αγορές, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ανέφικτο. Σαν να βρισκόμαστε στην μέση της ερήμου και να μας παροτρύνουν να βρούμε μία όαση για να σωθούμε. Ούτε εμείς δεν θα ποντάραμε στην επιβίωσή μας!

Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά όλες οι προβλέψεις αναφέρουν ότι το 2050 θα είμαστε λιγότεροι και με υψηλότερο μέσο όρο ηλικίας απ’ ότι σήμερα, όταν οι γείτονές μας στην Τουρκία θα ψάχνουν τρόπους να βρουν… ζωτικό χώρο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των 97 εκατομμυρίων πολιτών τους. Αν το δει κανείς από αυτή την οπτική μπορεί να κατανοήσει την σημερινή τακτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας: Δεν βιάζεται!

Εγώ δεν ήθελα να γράψω σήμερα για τον Πάνο τον Καμμένο. Όσες φορές έχω γράψει οι Ολύμπιοι φίλοι του με έχουν πετροβολήσει. Πόσες πετριές να αντέξει ένας θνητός; Κι από την άλλη ο Πάνος μου ήταν πάντα συμπαθής. Αλλά, αυτά που διαβάσαμε στους διαλόγους δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστα. Είναι σοκαριστικά. Πάτε καλά όλοι σας; Που ζούμε; Στην Κολομβία του Πάμπλο Εσκομπάρ;

Το ένα μας βρωμάει, το άλλο μας ξινίζει. Φωνάζουμε γιατί εξαντλούμε την επαναστατική διάθεσή μας στα πληκτρολόγια κι όταν φτάσει η ώρα του πεζοδρομίου κάτι μας φταίει και πάλι γκρινιάζουμε. Είναι η προαιώνια γλυκιά αμαρτία των φιλελευθέρων, η διαφορετικότητα του καθενός. Αλλά στο Σύνταγμα θα πάμε! Θέλει ο καθένας να κουβαλά την άποψή του; Δικαίωμά του!

Είναι τελειωμένοι, καθώς έχουν τακτοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ψεύτες. Οι δανειστές τους τρολάρουν πλέον ανοικτά και τους εκθέτουν. Σαν να περιφέρουν ένα αδειανό πουκάμισο από δρόμο σε δρόμο και να λένε: «για κοιτάξτε ποιοι ήθελαν να αλλάξουν την Ευρώπη». Είναι λυπηρό το θέαμα. Δεν είχαν το σθένος ούτε καν να διαψεύσουν τον Σόιμπλε. Ο οποίος και τους έδωσε στεγνά.