Εγώ δεν ήθελα να γράψω σήμερα για τον Πάνο τον Καμμένο. Όσες φορές έχω γράψει οι Ολύμπιοι φίλοι του με έχουν πετροβολήσει. Πόσες πετριές να αντέξει ένας θνητός; Κι από την άλλη ο Πάνος μου ήταν πάντα συμπαθής. Αλλά, αυτά που διαβάσαμε στους διαλόγους δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστα. Είναι σοκαριστικά. Πάτε καλά όλοι σας; Που ζούμε; Στην Κολομβία του Πάμπλο Εσκομπάρ;
Δεν νομίζω ότι περιμένει κάποιος εμένα για να μάθει ότι πρόκειται για μία σκοτεινή υπόθεση. Από κάθε πλευρά. Μία υπόθεση στην οποία εμπλέκεται ένας ισοβίτης, πολιτικοί, δικαστές και μέσα ενημέρωσης. Τουλάχιστον σε αυτά που ακούσαμε κι εφόσον αυτά είναι αυτά και όχι ένα μέρος ενός συνόλου περισσότερο πολύπλοκου. Επίσης μιλάμε για ένα προϊόν υποκλοπής. Νόμιμης, παράνομης, ποιος ξέρει. Κι εδώ αρχίζουν και υπεισέρχονται όλα εκείνα τα ερωτήματα που εύλογα τίθενται κάθε φορά: Είναι σωστό να χρησιμοποιεί κάποιος ένα προϊόν υποκλοπής; Κι αν το υπαγορεύει το δημόσιο συμφέρον; Και ποιος το ορίζει τελικά αυτό το δημόσιο συμφέρον;
Η θέση ενός δημοσιογράφου που δεν έχει ταχτεί στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο είναι αρκετά δύσκολη. Δεν μπορεί να αγνοήσει το υλικό, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί και να το αποδεχτεί ως 100% γνήσιο. Και σε κάθε περίπτωση εξακολουθεί και παραμένει το ερώτημα περί συνομιλιών. Έχουμε ζήσει κι άλλες εποχές που οι κασέτες κυκλοφορούσαν στην Ομόνοια και η συνέχεια δεν ήταν καλή…
Κάποιος λιμενικός, λοιπόν, φέρεται να εκπροσωπεί τον Πάνο Καμμένο. Αυτός ο λιμενικός συνομιλεί με ισοβίτη για την υπόθεση του Noor 1 και προσπαθεί να τον πείσει να καταθέσει σε βάρος του εφοπλιστή Μαρινάκη. Οι διάλογοι είναι αδιανόητοι. Ακόμη κι αν είχαμε γράψει ένα θεατρικό έργο, με στόχο να αναδείξουμε την διαφθορά που διέπει την σύγχρονη κοινωνία μας και τον ρόλο του υπόκοσμου σε αυτή, δεν θα τα είχαμε καταφέρει καλύτερα από τους πρωταγωνιστές του αληθινού δράματος.
Μέσα από τους διαλόγους – φωτιά μαθαίνουμε ότι ισχυρά πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν την δύναμη να κατασκευάζουν αθώους και ενόχους. Εμείς αυτό καταλάβαμε. Και φυσικά δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Ωστόσο, είναι άλλο να το υποψιάζεσαι και άλλο να το ακούς με τα αφτιά σου. Κι επαναλαμβάνω: Εφόσον αυτό που ακούσαμε είναι αληθινό.
Το πιο ωραίο το είπε κάποια στιγμή ο ισοβίτης, ο οποίος δηλώνει ευθέως ότι δεν θέλει να είναι ούτε με τον Μαρινάκη, ούτε με την κυβέρνηση. Κι ότι θέλουν να τον αφήσουν ήσυχο. Κι ο άλλος του λέει εν ολίγοις ότι δεν μπορεί. Ή ένα ακόμη σημείο που ο λιμενικός λέει στον ισοβίτη ότι πρέπει να φτιάξει εχθρούς. Κι εννοεί τον Μαρινάκη. Αλλά και το άλλο, ότι υπάρχουν μεγάλα πολιτικά συμφέροντα και ότι αν καταθέσει θα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ 10 χρόνια.
Αδέλφια! Θα συμφωνείτε ότι όλα αυτά είναι η απόδειξη γιατί αυτή η χώρα δεν ανήκει στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα δεν μοιάζει καν με χώρα, αλλά με την άγρια Δύση στα πρώτα χρόνια που οι λευκοί πάτησαν εκεί το πόδι τους. Όσο για μας τους ιθαγενείς, νομίζουμε ότι την ξέρουμε ήδη την απάντηση. Η Ιστορία έχει ήδη απαντήσει για την μοίρα μας.
Δεν ξέρουμε τι άλλο λένε οι συνομιλίες, αν είναι γνήσιες ή όχι. Να πάρει ο διάολος, δεν είναι η δουλειά μας. Εμείς φόρους πληρώνουμε και με τους φόρους μας πληρώνονται αρμόδιοι για να δίνουν απαντήσεις σε τέτοια δύσκολα ερωτήματα. Ή δεν είναι έτσι; Δεν πρέπει κάποιος να επέμβει; Αντί να αρχίσουν το τσάμικο, θα ήταν καλύτερο να επέμβουν άμεσα κι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Επειδή αυτή είναι η δουλειά τους. Κι εγώ δεν θέλω να πάω στο γκαράζ να καθαρίσω, φοβούμενος τα τέρατα που θα ξεπεταχτούν μπροστά μου και ανάμεσα από τις κούτες, αλλά αν δεν το κάνω τα τέρατα θα μπουν στο σπίτι. Κι αν μπουν μέσα θα πολλαπλασιαστούν και στο τέλος θα με πετάξουν εμένα έξω. Εκτός κι αν ήδη βρίσκονται μέσα στο σπίτι, οπότε είναι μάταιο να συζητάμε.
Θανάσης Μαυρίδης
