Θα θυμάστε τον Γιώργο Μπιλλίνη. Είναι ο γνωστός νεοφιλελεύθερος που έριξε τον υφυπουργό Πετρόπουλο σε κατάθλιψη, αφού δεν κατάλαβε το πηγαίο χιούμορ του Γιώργου και νόμισε ότι οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες του έχουν στήσει άγαλμα για τις εισφορές του ΕΦΚΑ. Ο Γιώργος, λοιπόν, είχε τέσσερις επαφές με δημόσιες υπηρεσίες και έκανε μία σπουδαία αποκάλυψη. Κι έτσι γράφεται ένας νέος νόμος του Μέρφι.
Ο νόμος αυτός λέει ότι όταν ένας νεοφιλελεύθερος πλησιάζει μία υπηρεσία του δημοσίου, συνωμοτούν όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος για να αποκτήσει την χειρότερη δυνατή εικόνα. Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι διαφορετικό. Γιατί αν είναι να δεχτούμε ότι ο Γιώργος έχει και πάλι δίκιο, αυτό σημαίνει ότι το μαγαζί είναι ήδη κλειστό! Ότι δεν λειτουργεί! Ή αλλιώς, για να παραφράσουμε κάτι που γράφτηκε στον τοίχο, σε αυτή την χώρα δουλεύουν μόνο τα ρολόγια, τα κορόιδα και η Εφορία.
Ο Γιώργος, λοιπόν, αποφάσισε να πάει την Πέμπτη 22 Ιουνίου στις δημόσιες υπηρεσίες για να κάνει τις δουλειές του. Ας ακολουθήσουμε την περιγραφή που ο ίδιος μας κάνει:
«Ξεκίνησα από το γραφείο μου στις Τζιτζιφιές με πρώτο προορισμό το κατάστημα των ΕΛΤΑ Τζιτζιφιών. Έπρεπε να ταχυδρομήσω τις επιστολές του ορκωτού ελεγκτή της εταιρείας προς εκείνους εκ των συνεργατών από τους οποίους ζητούσε επιβεβαίωση υπολοίπων. Ώρα 10,00 το πρωί βρήκα το κατάστημα κλειστό με κατεβασμένα τα ρολά. Ήταν η πρώτη … επιτυχία της ημέρας. Την επομένη πληροφορήθηκα ότι το κατάστημα είχε κλείσει από τις 2/6 μαζί με εκείνο του Νέου Κόσμου στα πλαίσια συρρίκνωσης του δικτύου των ΕΛΤΑ.
Πήρα το τρόλεϊ και κατέβηκα στο κέντρο. Μετά από χρόνια χρειάστηκε να επισκεφθώ τα γραφεία του ασφαλιστικού μου ταμείου, του ΕΤΑΑ-ΤΣΜΕΔΕ, στην Κλαυθμώνος. Δεν ήταν γραφτό. Ένα χαρτί κολλημένο στην εξώθυρα πληροφορούσε τους υποψήφιους επισκέπτες ότι το Ταμείο δεν δέχεται τις Πέμπτες το κοινό. Ήταν η δεύτερη επιτυχία της ημέρας.
Πήγα στη Φιλελλήνων να πάρω κάποιο από τα τρόλεϊ που περνούν από το κέντρο της Καλλιθέας ή το λεωφορείο 040 που κάνει παρόμοια διαδρομή. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί. Αριστερά μου έβλεπα να ανεβαίνουν την Σταδίου και να πορεύονται προς την Βουλή και την Βασιλίσσης Σοφίας κάποιες χιλιάδες διαδηλωτές. Από τα συνθήματα συμπέρανα ότι επρόκειτο για συμβασιούχους των ΟΤΑ στην αποκομιδή των απορριμμάτων. Έκανα υπομονή στη στάση, προσδοκώντας στην ολοκλήρωση της πορείας και στο άνοιγμα της κυκλοφορίας. Αμ δε! Στις 11,15 είχα φθάσει στη στάση, η ώρα είχε ξεπεράσει τις 12.00, αλλά ο δρόμος δεν άνοιγε. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί και όλοι αναρωτιούνταν γιατί δεν ελευθερώνεται η κυκλοφορία αφού η διαδήλωση είχε λάβει τέλος. Η απάντηση ήταν πως η ΕΛΑΣ δεν είχε αφαιρέσει ακόμη τις κορδέλες που απαγόρευαν την διέλευση στη Σταδίου, στη διασταύρωση της με την Πατησίων. Εκτός από ΜΜΜ δεν περνούσαν ούτε ταξί. Μόνο δίκυκλα. Αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στην Αμαλίας. Κλειστή κι εκείνη. Ήταν η τρίτη μου επιτυχία μέσα στη μέρα. Τα νεύρα άρχισαν να τεντώνονται επικίνδυνα.
Τελικά μέσα στο λιοπύρι ξεκίνησα με τα πόδια από το Σύνταγμα για το δημαρχείο της Καλλιθέας, όπου επρόκειτο να καταθέσω μια αίτηση. Διήνυσα σε μία ώρα τα 3,5 χιλιόμετρα της απόστασης. Ήμουν λουσμένος στον ιδρώτα όταν έφθασα. Στην είσοδο γινόταν ένα μικρό πανηγυράκι. Τραπεζάκια και καρέκλες είχαν καταλάβει το χώρο και καμιά σαρανταριά υπάλληλοι του δήμου χαριεντίζονταν με τσιγάρα και κουβεντούλα. Πάω να ανέβω στον 2ο όροφο. Πού πας, με ρωτάει ο υπάλληλος για τις πληροφορίες; Στα έσοδα, του απαντώ. Δεν υπάρχει κανείς επάνω, δεν δουλεύουμε, έχουμε απεργία συμπαράστασης στους «απολυμένους συμβασιούχους» Τώρα πώς στέκει αυτός ο χαρακτηρισμός ας μην το σχολιάσω. Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται κάποιος απολυμένος, ενώ έχει λήξει νομότυπα η σύμβαση του;
Κάπου εκεί ξεκίνησε ο «διάλογος». Ο εκνευρισμός μου είχε χτυπήσει κόκκινο.
- Στις ειδήσεις ανακοινώθηκε ότι απεργούν οι συμβασιούχοι, όχι το σύνολο του προσωπικού των δήμων. Είναι ανεπίτρεπτο να παριστάνετε τους συμπαραστάτες
- Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις τι θα κάνουμε;
- Ένα από τα κορόιδα που σας πληρώνει.
- Δηλαδή στρέφεσαι ενάντια στα δίκαια αιτήματα των απολυμένων;
Μαζί του άρχισαν να «συμμετέχουν» και οι πανηγυρτζήδες δήθεν απεργοί συνάδελφοι του. Με περικύκλωσαν απειλητικά και η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει. Κάτι μουρμούρισα για τρακόπουλα και μπαλασόπουλα, για άθλια συνδικάτα και τραμπούκικες πρακτικές, για ανάγκη ιδιωτικοποίησης όχι μόνο της αποκομιδής, αλλά ολόκληρου του κράτους. Εισέπραξα σπρωξίματα, προπηλακισμούς, απαξίωση και ύβρεις. Με χαρακτήρισαν φασίστα, ακροδεξιό, λαμόγιο, εχθρό του λαού. Πάντως νεοφιλελεύθερο δεν με είπαν. Η μάχη ήταν άνιση. Αποδέχτηκα την τέταρτη ήττα μου σε τέσσερις ώρες και πήρα το δρόμο προς την εταιρεία μου.
Στο δρόμο αναρωτιόμουν τι λειτουργεί άραγε σε αυτή τη χώρα. Τελικά το συνειδητοποίησα. Ο μόνος μηχανισμός που λειτουργεί είναι ο εισπρακτικός. Εκείνος που συλλέγει έσοδα για το κράτος και τους λογής - λογής δημόσιους φορείς. Άλλωστε στο δήμο είχα πάει να κάνω αίτηση επανεξέτασης ενός καταλογισμού με τον οποίο μας είχαν επιβάλλει υποχρέωση καταβολής δημοτικού φόρου και δημοτικών τελών για κλειστά και μη ηλεκτροδοτημένα διαμερίσματα!!! Καθαρή κλοπή δηλαδή».
Πάντως νεοφιλελεύθερο δεν τον είπαν. Είναι κι αυτό μία πρόοδος. Είναι απολύτως βέβαιο ότι έπειτα από μερικές εκατοντάδες χρόνια και μερικές ακόμη χρεοκοπίες, η χώρα αυτή έχει κάποιες λίγες πιθανότητες, εφόσον εξακολουθήσει να υφίσταται, να αντιληφθεί το πραγματικό της πρόβλημα: Υπάρχει ένας ιδιωτικός τομέας που αγωνίζεται σε έναν αγώνα άνισο, απέναντι σε έναν δημόσιο τομέα που δεν δουλεύει, αλλά κοροϊδεύει. Υπάρχει μία Ελλάδα που αγωνίζεται να επιβιώσει απέναντι σε μία άλλη Ελλάδα που ζει σε βάρος της. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στο τέλος θα κερδίσει η Ελλάδα που κερδίζει εδώ και λίγα χρόνια. Ιδιωτικός τομέας – δημόσιος τομέας, στάνταρ χρεοκοπία…
Θανάσης Μαυρίδης
