Πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω και πιστέψτε με δεν φταίει γι αυτό η ηλικία μου. Προχτές κάποιος προσπαθούσε να με πείσει ότι τα NFT's είναι η καλύτερη επενδυτική πρόταση για την εποχή μας. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω καταλάβει ακόμη ποιο ήταν το αντικείμενο της συζήτησης. Εκείνο που έχω κρατήσει είναι ένας ισχυρός πονοκέφαλος, όμοιος με εκείνον που έχω όταν προσπαθώ να καταλάβω τι είναι το «ορυχείο κρυπτονομισμάτων».

Το έργο σε όλες τις φούσκες είναι το ίδιο: «Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι σαν την προηγούμενη». Και ναι, είναι τελικά αυτό που νομίζετε! Όλα τα παίγνια στηρίζονται στην αρχή της πυραμίδας. Οι τιμές εξελίσσονται ανοδικά όσο υπάρχουν πρόθυμοι για να πληρώσουν την υπεραξία των προηγούμενων. Όταν δεν υπάρχουν άλλοι νέοι «επενδυτές», τότε αποδεικνύεται ότι η πυραμίδα ήταν κτισμένη με τραπουλόχαρτα.

Η Ν.Δ. αντιμετωπίζει προβλήματα από τα δεξιά της ή από το κέντρο; Η Ν.Δ. έχει το πρόβλημα εκεί που το είχε πάντα: Εντός των τειχών! Παρατηρείται ατελείωτη και αδικαιολόγητη γκρίνια. Οι φύλαρχοι του κόμματος δεν εκτιμούν το γεγονός ότι η κυβέρνηση απολαμβάνει της αποδοχής των ψηφοφόρων και σκέφτονται τι θα συμβεί έπειτα από 4 ή 8 χρόνια. Σαν να ζουν σε έναν άλλο κόσμο, εντελώς ξεκομμένοι από τα προβλήματα του λαού.

Μεταξύ του δημάρχου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη και του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκου, δίκιο έχει ο δήμαρχος. Όχι επειδή έχει άδικο απαραίτητα ο κ. Θεοδωρικάκος, αλλά διότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και στην προκειμένη περίπτωση «πελάτης» είναι ο δήμαρχος. Αυτός δηλαδή που είναι ο αποδέκτης των υπηρεσιών της κεντρικής διοίκησης για λογαριασμό των δημοτών του. Το ίδιο θα λέγαμε αν μια γειτονιά εγκαλούσε τον δήμαρχο για τις κακές υπηρεσίες της καθαριότητας.

Στον ενεργειακό κλάδο γίνεται ένας μικρός χαμούλης. Ο Όμιλος Βαρδινογιάννη κάνει το colpo grosso με την Άνεμος της Ελλάκτωρ και το Αυστραλιανό fund Macquarie καθώς και άλλοι μεγάλοι παίκτες από το διεθνές επενδυτικό σύστημα επιχειρούν να πείσουν τον Γιώργο Περιστέρη να πουλήσει προσφέροντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσουν συμμετοχή στην Τέρνα Ενεργειακή. Στο μεταξύ έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλες εξαγορές χωρίς αντίστοιχα να σηκωθεί τόσος θόρυβος.

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτή την υπερβολική αισιοδοξία εν μέσω πολέμου και πληθωρισμού. Η οικονομία έχει πολλούς λόγους για να αναζητήσει τα βήματά της σε χαμηλότερες αποτιμήσεις και εκείνο που χρειάζεται κάθε φορά είναι να βρίσκεται η κατάλληλη αφορμή για να επιβεβαιώνονται οι φόβοι. Μπορεί άραγε κανείς να προφυλαχτεί; Με ακίνητα και χρυσό; Ίσως! Ίσως και πάλι όχι. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι νικητές αναδεικνύονται αφού βγουν από το μαύρο κουτί. Το μαθαίνουν όλοι στο τέλος της δοκιμασίας.

Ο πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι η Νέα Δημοκρατία χωρίς την δεξιά δεν υπάρχει. Αλλά ποια δεξιά; Διότι δεξιά με δεξιά έχουν διαφορές. Ομοίως θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα γινότανε άλλη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση χωρίς τη γενναία συνεισφορά του κέντρου. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα κεντρώο κόμμα. Είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, το τελευταίο οχυρό απέναντι στον λαϊκισμό, η ελληνική εκδοχή του κόμματος Μακρόν.

Θα ήταν χρήσιμο να μας έλεγαν οι φίλτατοι ειρηνιστές των αποπυρηνικοποιημένων δήμων της Αττικής και των περιχώρων ποια είναι η θέση τους για τα πυρηνικά του Πούτιν. Όχι ότι αυτό έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία όταν το ραδιενεργό νέφος θα φτάνει στα σπίτια μας, αλλά θυμηθήκαμε το γελοίο του πράγματος. Κι από την άλλη πλευρά, καλό είναι να ξεκαθαρίζουμε κάπως τα πράγματα. Να ξέρουμε τι ακριβώς λέει ο καθένας, για να του το θυμίζουμε και στο μέλλον…

Τι θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε κληθεί ως πρωθυπουργός να μιλήσει σε κοινή συνεδρίαση της αμερικανικής Γερουσίας και του Κογκρέσου; Τα φιλικά του μέσα θα έγραφαν διθυράμβους. Διότι η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια σημαντική διάκριση που πρώτη φορά γίνεται προς την Ελλάδα. Η πρόσκληση έγινε στο Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι παραχωρήσεις προς τους Αμερικάνους έχουν την «υπογραφή» και του Αλέξη Τσίπρα.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία και μόνο σταθερά: Η αβεβαιότητα που δημιουργεί το ρευστό περιβάλλον των εξελίξεων στην Ουκρανία. Και είναι απορίας άξιο πως τα χρηματιστήρια «αντέχουν» ακόμη στην προοπτική του χάους. Διότι το χάος στην οικονομία δεν θα το αποφύγουμε. Και θα δούμε και «κανόνια» σίγουρα. Ή αλλιώς, οι κρίσεις και οι μεγάλες χρεοκοπίες είναι μέσα στο παιγνίδι του καπιταλισμού. Αρκεί να μην βρεθεί κανείς κάτω από το βάρος ενός ελέφαντα που καταρρέει.

Το μεγάλο «όπλο» της κεντροδεξιάς είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το λένε, άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις! Το ερώτημα είναι αν όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε ποιος; Ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στον ελληνικό λαό, να κοιτάξει στα μάτια του τους συμπολίτες του και να πει ότι αποτελεί καλύτερη επιλογή από τον Κυριάκο; Κανείς! Κι αυτό το γεγονός θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια.

Πρέπει να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό: Η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο, αν θέλει να διαφυλάξει την ειρήνη. Και την κρίσιμη ώρα θα είμαστε στο δωμάτιο εμείς, ο Θεός και η συνείδησή μας. Ναι, είμαστε εμείς που έχουμε στηρίξει πολλές φορές τη λογική των συζητήσεων με τη γειτονική μας χώρα. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε: «Κάντε δουλειές, όχι πόλεμο». Αλλά και υπέρ της αμυντικής θωράκισης της χώρας μας. 

Υποδαυλίζουν το μίσος χωρίζοντας την Ελλάδα σε βορρά και νότο. Το πιθανό αξιόποινο μπορεί να το διερευνήσει μόνο η Δικαιοσύνη. Αντικειμενικά, πάντως, υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Επειδή η Ελλάδα δεν χωρίζεται σε καντόνια και πριγκιπάτα, όπως θα ήθελαν κάποιοι. Δεν υπάρχει το κράτος των Αθηνών και το κράτος της Θεσσαλονίκης. Και η Πολιτεία οφείλει να στείλει στον πάγκο του κάθε κατεργάρη που υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. 

Ένα κομμάτι της τουριστικής βιομηχανίας διαμαρτύρεται επειδή δεν βρίσκει πρόθυμους νέους και νέες να εργάζονται 16 ώρες την ημέρα, να πληρώνονται «υποφερτά» και να κοιμούνται σε χώρους που θυμίζουν κοτέτσι. Αλήθεια, αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί η αριστερά βρίσκει πρόθυμο ακροατήριο σε αυτό ειδικά το κοινό; Το κέρδος είναι θεμιτό, αλλά είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η ηθική του καπιταλισμού. Η ηθική ξεχωρίζει τον καπιταλισμό από τα σκλαβοπάζαρα… 

Ο Μακρόν κέρδισε εύκολα την Λεπέν, αλλά για κάποιες μέρες η Ευρώπη έπιανε την αναπνοή της! Εντάξει, βγήκαμε ζωντανοί και από αυτή την δοκιμασία. Πόσες πιθανότητες, όμως, δίνουμε να κερδίζονται διαρκώς όλες οι μάχες; Δεν μπορεί, κάποια θα χαθεί! Το μέλλον της Ευρώπης είναι όμηρος της απροθυμίας ορισμένων μελών της να δώσουν ένα κομμάτι από την δική τους εθνική ανεξαρτησία, εξασφαλίζοντας το κοινό μέλλον των λαών της. Αυτό το «έργο» δεν έχει πολλές πιθανότητες για happy end!

Η αγορά μας χρειάζεται κάποιου είδους ρύθμιση! Διότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν είναι αρκετό να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια. Διότι συμβαίνουν πολλά γεγονότα γύρω μας που σκανδαλίζουν τους Πιστούς και εγείρουν θέματα για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Πώς θα σας φαινότανε, για παράδειγμα, αν ένας υπουργός πρόσφερε ταυτόχρονα τις υπηρεσίες του προς μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας; Νόμιμο είναι. Ηθικό; Δεν υπάρχει αυτόματα θέμα ανταγωνισμού; Πολιτικό θέμα για την αντιπολίτευση;

Δεν ξέρω αν ο φίλος Γ. Χειμωνάς ή Χειμώνας έχει δίκιο. Βρήκα όμως ιδιαίτερα έξυπνο τον τρόπο που επέλεξε για να το κάνει. Σηκώνει τα χέρια και διαμαρτύρεται … «ανορθώγραφα», κατά πως λέει ο ίδιος. Προφανώς, έχει δοκιμάσει όλους τους άλλους τρόπους και δεν είχε αποτέλεσμα. Ποιος θα ασχοληθεί με μία άλλη ιστορία καθημερινής τρέλας! Έχουμε συνηθίσει, δεν μας κάνουν πια εντύπωση!

Πόσο θα κρατήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Αν το τέλος του είναι κοντά, τότε οι οικονομικές επιπτώσεις για τη χώρα μας θα είναι αντιμετωπίσιμες. Όχι αμελητέες, αλλά αντιμετωπίσιμες. Αν ο πόλεμος επεκταθεί και μετά από το καλοκαίρι, αν η Ουκρανία μεταβληθεί σε μία μεγάλη Συρία, τότε θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε μία νέα πραγματικότητα. Γεγονός που αναπόφευκτα θα πυροδοτήσει και πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση, πάντως, κάνει τα αδύνατα δυνατά, στην τρίτη μεγάλη κρίση που τη βρήκε στη θητεία της.

Η μεγάλη «αποκάλυψη» έγινε από τον σύντροφο Φίλη, ο οποίος «έδωσε» στον λαό τα ονόματα που απαρτίζουν το καρτέλ στην ενέργεια. Ήρωας ο Νίκος! Ανάφερε, απλά, όλους τους πρωταγωνιστές στην αγορά ενέργειας. Είπε, με άλλα λόγια, ότι για την ακρίβεια στην ενέργεια δεν φταίει ο σύντροφος Βλαδίμηρος. Δεν φταίνε οι σύντροφοι που όργωναν τις βουνοκορφές για να εμποδίσουν τις ανεμογεννήτριες. Φταίνε οι … καπιταλιστές που παράγουν ρεύμα! Μιλάμε για κανονικό αριστερό «δούλεμα».

Σε ένα κράτος της υποσαχάριας Αφρικής, εκεί όπου συμβαίνουν όλα τα «περίεργα πράγματα», ένας αρχηγός φυλής, έγινε υπουργός. Υπηρετούσε τον λαό του, αλλά την ίδια ώρα ήταν υπάλληλος και σε εταιρείες της αλλοδαπής που ήθελαν να αγοράσουν ορυχεία. Στη χώρα αυτή βασίλευε ο Νόμος της ζούγκλας. Συμβαίνουν αυτά στις υπανάπτυκτες χώρες. Και θα έχετε διαβάσει σχετικά πολλές τέτοιες ιστορίες. Να γιατί είμαι χαρούμενος που ζω στην Ελλάδα. Επειδή κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί εδώ.

Η Τουρκία όχι μόνο δεν υιοθέτησε τις κυρώσεις της Δύσης έναντι της Ρωσίας, αλλά προσφέρει καταφύγιο (όχι αφιλοκερδώς) στους Ρώσους ολιγάρχες. Η Τουρκία, λοιπόν, γίνεται το αγαπημένο παιδί των ολιγαρχών, των φυσικών και πλέον πολύτιμων συμμάχων του καθεστώτος Πούτιν. Ταυτόχρονα η Τουρκία θεωρείται το «καλό παιδί» της Δύσης, ο «πολύτιμος και υποδειγματικός σύμμαχος». Κι ας γράφουν οι Τούρκοι τις «οδηγίες» της Δύσης στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτοί οι δυτικοί θα μας τρελάνουν!

Στη Γερμανία Σοσιαλιστές και Χριστιανοδημοκράτες συγκρότησαν στο παρελθόν κυβέρνηση, παρά τις όποιες διαφορές τους, επειδή τα κουκιά δεν έβγαιναν για μια μονοκομματική κυβέρνηση και επειδή, ακόμη, αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας. Το είπανε «μεγάλο συνασπισμό». Σαν να λέμε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να είναι Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ; Αν και στη ζωή ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, ένα τέτοιο σενάριο ξεπερνάει τις προσδοκίες και του πιο ευφάνταστου σεναριογράφου.

Ελλάς Γαλλία Συμμαχία, έλεγαν επί των ημερών του Κωνσταντίνου του Καραμανλή του Εθνάρχη (όχι του Κ.Κ. της Ραφήνας). Το οποίο το πιστεύει σήμερα και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις. Στην Γαλλία, λοιπόν, οι δυνάμεις της ακροδεξιάς πέτυχαν χτες μια ηχηρή παρουσία στις γαλλικές εκλογές. Η ελληνική ακροδεξιά, όμως, έχει βγάλει στη Λεπέν τα γυαλιά από το 2015, όταν και «επιλέχτηκε» ως συγκυβερνήτης της «πρώτης φοράς αριστεράς». Τι ακόμη μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Το πλέον ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι δεν έχουν βγει τα τελευταία χρόνια πολλά νέα ονόματα στον επιχειρηματικό στίβο. Δεν είδαμε νέους ανθρώπους διατεθειμένους να επενδύσουν, να παλέψουν, να δημιουργήσουν. Με άλλα λόγια, στην αγορά μας υπάρχουν εδώ και χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι. Με τη διαφορά ότι οι πιο σημαντικοί απ' αυτούς είναι σε μεγαλύτερη ηλικία από τότε που «έσπαγαν πέτρες». Υπάρχουν ξένοι που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.