Πόσο θα κρατήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Αν το τέλος του είναι κοντά, τότε οι οικονομικές επιπτώσεις για τη χώρα μας θα είναι αντιμετωπίσιμες. Όχι αμελητέες, αλλά αντιμετωπίσιμες. Αν ο πόλεμος επεκταθεί και μετά από το καλοκαίρι, αν η Ουκρανία μεταβληθεί σε μία μεγάλη Συρία, τότε θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε μία νέα πραγματικότητα. Γεγονός που αναπόφευκτα θα πυροδοτήσει και πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση, πάντως, κάνει τα αδύνατα δυνατά, στην τρίτη μεγάλη κρίση που τη βρήκε στη θητεία της.
Δεν θα θέλαμε να σκεφτούμε τι ακριβώς θα συνέβαινε στη χώρα αν ο κ. Τσίπρας είχε κερδίσει τις εκλογές του 2019. Πώς θα αντιμετώπιζε τον Έβρο, την Πανδημία και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ξέρουμε, όμως, τι έχει κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη! Ακόμη και τώρα που τα ταμεία του κράτους δεν βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, βρέθηκε λύση για τα τιμολόγια του ρεύματος. Ο κόσμος έχει ανάγκη από λύσεις και η κυβέρνηση τις βρίσκει. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη δείχνει έναν κόσμο κουρασμένο από τις συνεχείς κρίσεις που στο τέλος είναι πιθανόν να οδηγηθεί στην ψήφο διαμαρτυρίας. Όχι με κάποιον συγκεκριμένο στόχο και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Άδικο από κάθε πλευρά, αλλά όχι ακατανόητο. Πόσο μάλλον αν η κρίση της ακρίβειας εξαπλωθεί και απειλήσει να «εξαφανίσει» το εισόδημα των εργαζομένων. Να μην ξεχνάμε ότι σε αυτή την φάση το μεγάλο πρόβλημα παρουσιάζεται στην ενέργεια. Ακόμη δεν έχει περάσει η κρίση στη διατροφική αλυσίδα. Ή καλύτερα, δεν έχουμε δει όλο το πρόβλημα σε όλη του την έκταση…
Αυτή τη στιγμή το σενάριο της παράτασης του πολέμου συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες. Οι Ουκρανοί έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα για να αποδεχτούν μία ήττα στα μέτρα που θα επιθυμούσε η Μόσχα και την ίδια ώρα ο Πούτιν δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς να πάρει τα πάντα. Και στην άκρη η Ευρώπη, η οποία παρακολουθεί αμήχανα την κρίση να απειλεί την ίδια την ύπαρξή της. Στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών θα πάρουμε μία γεύση για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Και να έχουμε υπόψη μας ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή…
Η Ελλάδα έχει έναν επιπλέον λόγο να μην επιθυμεί να παραμείνουν ανοικτές οι πόρτες του φρενοκομείου. Στην Τουρκία κυβερνάει ένας πολιτικός που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Πούτιν και ξέρουμε ότι δεν θα διστάσει να προσπαθήσει να αρπάξει την «ευκαιρία» αν ο κόσμος όλος αρχίσει να θεωρεί την κατάσταση στην Ουκρανία ως κανονική ή έστω ως σχεδόν κανονική…
Αν η κρίση επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη και δώσει ώθηση στον λαϊκισμό, μπορούμε εμείς να μείνουμε αλώβητοι και έξω απ’ αυτό το κλίμα; Όχι! Κατηγορηματικά όχι. Απλά δεν ξέρουμε αν το «αντισυστημικό» εκφραστεί σε αυτή τη φάση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάτι άλλο.
Οι επιλογές της κυβέρνησης δεν είναι άπειρες. Η πρώτη είναι να προσπαθήσει να βρει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου, κάτι που ήδη κάνει. Η δεύτερη είναι να αναζητήσει συμμαχίες. Κάτι που επίσης το κάνει. Αν θα πετύχουν οι ενέργειές της; Για την ακρίβεια εξαρτάται από την έκταση του πολέμου. Για τις συμμαχίες το μήνυμα στάλθηκε με τη μη αλλαγή του εκλογικού νόμου και αναμένεται η απάντηση. Η οποία απάντηση δεν είναι πολύ εύκολο να είναι του τύπου «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία» ή αλλιώς «ούτε Μητσοτάκη ούτε Τσίπρα». Ακόμη και ο Ανδρέας που το επέλεξε στα πρώτα χρόνια το «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία», κατέληξε, τελικώς, υπέρ του ΝΑΤΟ. Αν μη τι άλλο ήταν ρεαλιστής…
Θανάσης Μαυρίδης
