Στον ενεργειακό κλάδο γίνεται ένας μικρός χαμούλης. Ο Όμιλος Βαρδινογιάννη κάνει το colpo grosso με την Άνεμος της Ελλάκτωρ και το Αυστραλιανό fund Macquarie καθώς και άλλοι μεγάλοι παίκτες από το διεθνές επενδυτικό σύστημα επιχειρούν να πείσουν τον Γιώργο Περιστέρη να πουλήσει προσφέροντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσουν συμμετοχή στην Τέρνα Ενεργειακή. Στο μεταξύ έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλες εξαγορές χωρίς αντίστοιχα να σηκωθεί τόσος θόρυβος. Με αυτά και με εκείνα η ΔΕΗ κινδυνεύει να γίνει ο φτωχός συγγενής στην ενεργειακή αγορά.
Μην πει κανείς ότι θα γίνουν μερικές ακόμη δεκάδες αιολικά πάρκα, επειδή αυτό το σενάριο δε λαμβάνει υπόψη του ένα βασικό δεδομένο: Έχουν στηθεί ανεμογεννήτριες ή έχουν ήδη δρομολογηθεί επενδύσεις σε όσες περιοχές είχε νόημα να συμβεί αυτό. Και σε ό,τι αφορά τα θαλάσσια πάρκα, αυτά είναι σήμερα ακόμα ασύμφορα και θα χρειαστεί κανείς να περιμένει περισσότερα από πέντε χρόνια για να έρθει η τεχνολογία να δώσει λύσεις στο θέμα του κόστους. Για τη γραφειοκρατία να μη μιλήσουμε, είναι ένας πρόσθετος παράγοντας που αποθαρρύνει όποιον θα ήθελε να δει μια καινούργια επένδυσή του να αποδίδει καρπούς σε αυτή τη ζωή…και δεν αναφέρομαι καν στη μέγιστη υποκρισία του πολιτικού και αυτοδιοικητικού δυναμικού που υποτίθεται θέλει τις ΑΠΕ αλλά κάπου αλλού, ιδανικά σε άλλη χώρα χωρίς μα νοιάζεται για τον ίλιγγο που προκαλούν οι λογαριασμοί του ρεύματος ακριβώς επειδή καθυστερήσαμε να βάλουμε παντού ΑΠΕ, δηλαδή τη φθηνότερη ενέργεια.
Στον χώρο των ΑΠΕ γίνεται αυτό που έχουμε παρακολουθήσει να συμβαίνει και με τις φαρμακευτικές εταιρείες. Ξεκινούν δεκάδες, πετυχαίνουν λίγοι και αυτοί γίνονται στο τέλος στόχος εξαγοράς των πολύ ισχυρών. Σε όλο τον κόσμο οι πετρελαϊκές εταιρείες γίνονται πλέον οι μεγαλύτεροι επενδυτές στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Δε μας προξενεί, λοιπόν, εντύπωση η αυξημένη κινητικότητα του Ομίλου Βαρδινογιάννη. Λογική και αναμενόμενη. Εκείνο που δεν ήταν και τόσο αναμενόμενο είναι το γεγονός ότι ο Όμιλός έφερε όλα τα deals στα μέτρα του!
Η ουσία είναι ότι αλλάζει πλήρως ο χάρτης της αγοράς ενέργειας. Και σκεφτείτε το εξής: Εκείνος που θα έχει τις ΑΠΕ στα χέρια του θα μπορεί να πουλάει ανταγωνιστικά ρεύμα με «ασφάλεια» στους καταναλωτές και ανεξάρτητα από την πορεία των τιμών του πετρελαίου ή του φυσικού αερίου. Γιατί κάποια στιγμή η «επιδότηση» του Πούτιν θα λάμβανε τέλος, ανεξάρτητα από το ότι ως χώρα τού προσφέραμε χρόνια τώρα τη στήριξη μας σε βάρος των συμφερόντων μας. Επίσης, μέχρι χτες η ΔΕΗ ήταν το απόλυτο αφεντικό στην αγορά. Σήμερα η πρωτοκαθεδρία της τίθεται σε αμφισβήτηση. Ή καλύτερα, τα όσα συμβαίνουν δικαιώνουν απόλυτα την επιμονή του Γιώργου Στάση για τις ΑΠΕ. Έχει μιλήσει πολλές φορές σχετικά και για την ανάγκη της ΔΕΗ να προλάβει τις εξελίξεις. Λογικα, λοιπόν, θα πρέπει να περιμένουμε την απάντηση του στα όσα συμβαίνουν.
Η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια θα αυξηθεί κατακόρυφα στα επόμενα χρόνια και σε αυτό θα συμβάλει και η στροφή της αγοράς στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Η επόμενη μεγάλη επιχειρηματική μάχη θα δοθεί για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Για την ακρίβεια δε «θα» δοθεί. Δίδεται ήδη και η εξέλιξή της διαμορφώνει τους πρωταγωνιστές της επόμενης γενιάς.
Όλα αυτά δημιουργούν και μία σειρά από πολιτικά θέματα. Δε μας προξενεί εντύπωση ότι την ώρα που το ανθρώπινο γένος ετοιμάζεται να μετοικήσει στον πλανήτη Άρη ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται να κάνει τη ΔΕΗ και πάλι… δημόσια. Σκεφτόμαστε, όμως, ότι οι εξελίξεις στην Οικονομία ξεπερνούν πολλές φορές τους πολιτικούς, επειδή είναι αφοσιωμένοι σε μία διαχειριστική λογική όλων των υποθέσεων. Μία μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, όμως, θα έσπευδε να προτείνει λύσεις για να καλύψει την αυξημένη ζήτηση για ΑΠΕ, έτσι ώστε και να προσελκύσει επενδύσεις και να εξασφαλίσει φθηνό ρεύμα για τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες.
Θανάσης Μαυρίδης
