Στη Γερμανία Σοσιαλιστές και Χριστιανοδημοκράτες συγκρότησαν στο παρελθόν κυβέρνηση, παρά τις όποιες διαφορές τους, επειδή τα κουκιά δεν έβγαιναν για μια μονοκομματική κυβέρνηση και επειδή, ακόμη, αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας. Το είπανε «μεγάλο συνασπισμό». Σαν να λέμε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να είναι Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ; Αν και στη ζωή ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, ένα τέτοιο σενάριο ξεπερνάει τις προσδοκίες και του πιο ευφάνταστου σεναριογράφου.
Καταρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με τη Νέα Δημοκρατία, επειδή αυτό το έχει ξανακάνει στο παρελθόν και η χώρα πράγματι κυβερνήθηκε. Μπορούμε, λοιπόν, να φανταστούμε τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο να βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι με τον Μάκη Βορίδη, αλλά δεν ξέρουμε πώς θα γινότανε να συνεργαστούν ο Άδωνις Γεωργιάδης με τον Παύλο Πολάκη.
Με άλλα λόγια, άλλο το ΠΑΣΟΚ και άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ή αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Να μην ξεχνάμε ότι έχει και αδελφό κόμμα στη Γερμανία. Άρα δεν μιλάμε για κάτι που έχει κατά κάποιον τρόπο «δουλέψει» μέχρι σήμερα ούτε στη Γερμανία. Ο «μεγάλος συνασπισμός» δεν περιλαμβάνει τη γερμανική αριστερά…
Και αν το συμφέρον της χώρας το επιβάλλει; Αυτό που παραβλέπουν οι οπαδοί των οικουμενικών λύσεων είναι ότι στη Γερμανία υπάρχει ισχυρή εθνική αστική τάξη που ξέρει πώς να λύνει τα προβλήματά της. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική αστική τάξη και κατά συνέπεια … δεν υπάρχουν προβλήματα προς επίλυση. Μοιάζει οξύμωρο, αλλά την ίδια ώρα είναι και απόλυτα πραγματικό.
Η Οικονομία δεν μπορεί να αποτελέσει την αιτία συλλογικών λύσεων, επειδή η Οικονομία στην Ελλάδα δεν θεωρείται εθνικό θέμα. Κακώς; Κάκιστα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αλλά και πάλι αυτό αφορά την εντελώς ανύπαρκτη εθνική αστική τάξη της χώρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, θεωρεί την Οικονομία εθνικό θέμα και κινείται με βάση αυτό το αξίωμα.
Οικουμενικές λύσεις; Κυβερνήσεις συνεργασίας; Είναι ένας προβληματισμός που εισήχθη στη δημόσια σφαίρα της συζήτησης από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, επειδή καταλαβαίνει σε ποιο σημείο οδηγείται η Ευρώπη και η Ελλάδα με την ακρίβεια. Και την ίδια ώρα ο κ. Μητσοτάκης θέλει να αναγκάσει τον μοναδικό πιθανό υποψήφιο κυβερνητικό εταίρο, το ΠΑΣΟΚ, να πάρει θέση. Στο ερώτημα, λοιπόν, αν στην Ελλάδα «χωράει» η λύση του «μεγάλου συνασπισμού», μιας πιθανής κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η απάντηση είναι θετική. Και στο ερώτημα αυτό έχει ήδη απαντήσει η ίδια η ζωή από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Γεγονός είναι ακόμη ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν για κάτι άλλο πέρα από μία συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πίσω από όλο αυτό, πάντως, κρύβεται και κάτι άλλο: Μια ουσιαστική αλλαγή στάσης του κ. Μητσοτάκη. Μέχρι χτες έλεγε ότι θα πήγαινε οπωσδήποτε σε διπλές εκλογές. Κάτι που δεν το λέει τώρα. Και δεν το λέει επειδή ξέρει ότι με την κρίση που μας έφερε ο πόλεμος της Ουκρανίας, δεν είναι σωστό να πάμε σε απανωτές εκλογικές μάχες, ξέροντας ότι οι πρώτες εκλογές δεν πρόκειται να φέρουν αυτοδυναμία.
Άρα, δεν πάμε σε διπλές και τριπλές εκλογές. Εκτός και αν! Εκτός και αν δεν υπάρχει τότε άλλη λύση. Αν οι άλλοι βάλουν μπροστά από το εθνικό συμφέρον το προσωπικό τους, τη στιγμή που ο ίδιος λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και εγκαταλείπει τη στρατηγική των συνεχών εκλογικών μαχών και μέχρι τελικής πτώσης.
Με άλλα λόγια, θα πάει σε νέες εκλογές μόνο αν οι άλλες λύσεις θα απειλήσουν να γκρεμίσουν όσα κατάφερε η κυβέρνηση την τελευταία τριετία. Να μας οδηγήσουν, δηλαδή, πίσω στα χρόνια της διεθνούς ανυποληψίας και των σκληρών μνημονίων…
Θανάσης Μαυρίδης
