Ο Μακρόν κέρδισε εύκολα την Λεπέν, αλλά για κάποιες μέρες η Ευρώπη έπιανε την αναπνοή της! Εντάξει, βγήκαμε ζωντανοί και από αυτή την δοκιμασία. Πόσες πιθανότητες, όμως, δίνουμε να κερδίζονται διαρκώς όλες οι μάχες; Δεν μπορεί, κάποια θα χαθεί! Το μέλλον της Ευρώπης είναι όμηρος της απροθυμίας ορισμένων μελών της να δώσουν ένα κομμάτι από την δική τους εθνική ανεξαρτησία, εξασφαλίζοντας το κοινό μέλλον των λαών της. Αυτό το «έργο» δεν έχει πολλές πιθανότητες για happy end!
Ας πούμε ότι την Κυριακή κέρδιζε η Λεπέν. Την Δευτέρα η Ευρώπη θα είχε βυθιστεί στο χάος και στην ανασφάλεια. Ένα γεγονός ανάλογο με εκείνο του Brexit θα είχε λάβει χώρα σε μία περίοδο αρκετά κρίσιμη, λόγω και των δραματικών γεγονότων στην Ουκρανία. Θα πήγαιναν όλα περίπατο! Μέσα σε μία νύκτα θα άλλαζε η ζωή εκατομμυρίων πολιτών, μόνο και μόνο επειδή αυτό θα αποφάσιζαν οι Γάλοι ψηφοφόροι. Πόσο δίκαιο, τελικά, είναι αυτό για όλους τους άλλους;
Κι αυτή την φορά η Λεπέν δεν κατάφερε να επιφέρει το μοιραίο κτύπημα στην Ευρώπη της αλληλεγγύης, των ίσων δικαιωμάτων και της ανάπτυξης. Αλλά κάποιος άλλος θα βρεθεί κάπου, κάποτε, να γράψει Ιστορία! Κι αυτό διότι είναι αδύνατον να κερδηθούν άπειρα στοιχήματα στην σειρά. Κάποιο θα χαθεί! Πόσο μάλλον όταν η γραφειοκρατία των Βρυξελλών εξοργίζει με τις «πολιτικές» της και η Ευρώπη προφανώς και δεν είναι αυτό που διαφημίζει. Και για να μην είμαστε άδικοι, δεν υπάρχει κάποια Ένωση Κρατών που μπόρεσε ποτέ στο παρελθόν να προσφέρει τον επίγειο παράδεισο στους πολίτες της. Πολύ απλά διότι ο Παράδεισος δεν υπάρχει σε αυτό τον κόσμο…
Η Ευρώπη έχει έντονο πρόβλημα ταυτότητας από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας της. Και το πρόβλημα αυτό πηγάζει από την ισχυρή θέληση της Γερμανίας να παραμείνει η ΕΕ μία οικονομική ένωση που θα εξασφαλίζει την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας και την ευμάρεια του γερμανικού λαού. Για όποιον έχει αμφιβολίες, ας κάνει μία έρευνα για το ποιους τελικά ευνόησε το ευρώ. Καλά το καταλάβατε, ο Νότος έχει υποστεί μία στρατηγική ήττα. Και γι' αυτό δεν φταίει, φυσικά, το αφήγημα ότι οι νότιοι είναι τεμπέληδες, λίγο μελαψοί και δεν ομιλούν την γερμανική.
Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, οι Βρετανοί δεν τρελάθηκαν ομαδικά και εγκατέλειψαν την ΕΕ! Και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αποχώρησή τους αποδυνάμωσε την ΕΕ. Όσοι αγαπούν την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης, σίγουρα ένιωσαν άβολα με την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας. Από την άλλη πλευρά, όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Χτες ήταν οι Βρετανοί, σήμερα παραλίγο οι Γάλλοι, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Όσο η Ευρώπη δεν αποφασίζει να γίνει κάτι σαν τις ΗΠΑ, τόσο θα αυξάνουν οι πιθανότητες να οδηγηθεί σε ένα μεγαλοπρεπές ναυάγιο. Απ’ αυτά που συμβαίνουν αιφνίδια, μέσα σε μία βραδιά και αλλάζουν την ροή της ιστορίας. Έτσι καταρρέουν όλες οι αυτοκρατορίες. Αιφνιδίως…
Ως Έλληνες έχουμε κάθε λόγο να επιθυμούμε μια ισχυρή Ευρώπη. Είναι η μόνη ικανή συνθήκη για να μας εξασφαλίσει ένα ασφαλές μέλλον. Αντιθέτως, μια αποδυναμωμένη πολιτικά Ευρώπη που υπάρχει μόνο για να επιβάλει τις οικονομικές συνταγές του Βερολίνου και ξεχνάει οποιαδήποτε αυτονόητα «δικαιώματα» των μελών – κρατών σε δύσκολες περιστάσεις, δεν είναι κάτι που το θέλουμε. Δεν εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Αλλά το μέγεθός μας είναι μικρό για να επιβάλλουμε τον έναν ή τον άλλον δρόμο. Εμείς απλά θα ακολουθήσουμε το καραβάνι, όπου αυτό αποφασίσει να τραβήξει. Μπορούμε, όμως, στο μεταξύ να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα! Επειδή τα καλύτερα μπορούν έτσι ή αλλιώς όλοι να τα χειριστούν. Τα χειρότερα είναι το πρόβλημα!
Χρειάζεται να χαράξουμε εθνικές πολιτικές για όλα τα θέματα που μας αφορούν. Εθνικές, διαχρονικές και διακομματικές επιλογές για την Άμυνα, την Ενέργεια, την Ανάπτυξη. Πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο να συμβεί και με δεδομένη την σημερινή εικόνα του πολιτικού προσωπικού; Η απάντηση είναι ότι η ανάγκη δημιουργεί εκ των πραγμάτων νέους δρόμους. Κι η ανάγκη αυτή υπάρχει, είναι επιτακτική. Έχουμε φύγει από το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και είμαστε στο «ο κόσμος μπορεί, τελικώς, να προχωρήσει και χωρίς εμάς». Εμείς αποφασίζουμε…
Θανάσης Μαυρίδης
