Η Τουρκία όχι μόνο δεν υιοθέτησε τις κυρώσεις της Δύσης έναντι της Ρωσίας, αλλά προσφέρει καταφύγιο (όχι αφιλοκερδώς) στους Ρώσους ολιγάρχες. Η Τουρκία, λοιπόν, γίνεται το αγαπημένο παιδί των ολιγαρχών, των φυσικών και πλέον πολύτιμων συμμάχων του καθεστώτος Πούτιν. Ταυτόχρονα η Τουρκία θεωρείται το «καλό παιδί» της Δύσης, ο «πολύτιμος και υποδειγματικός σύμμαχος». Κι ας γράφουν οι Τούρκοι τις «οδηγίες» της Δύσης στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτοί οι δυτικοί θα μας τρελάνουν!
Ο Ταγίπ Ερντογάν κάνει τη δουλειά του. Εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη συνηθισμένη ανοχή που επιδεικνύουν έναντί του η Ευρώπη και οι ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο εμείς συνεχίζουμε και είμαστε το πραγματικά καλό παιδί και δεν αποφασίζουμε να κάνουμε τη ζωή όλων λίγο πιο δύσκολη, μέχρι, τουλάχιστον, να εξασφαλίσουμε σε επίπεδο δημόσιων δηλώσεων όλα εκείνα που θα μας επιτρέψουν να κτίσουμε το μέλλον μας χωρίς να αναλώνουμε πόρους για να προστατεύουμε τα … νοτιανατολικά σύνορα της νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα πει κάποιος ότι η Δύση θα έχει τους λόγους της για αυτή την «ανοχή». Και κάθε φορά η Δύση είχε τους λόγους της, όταν επέτρεπε στην Τουρκία να παραβιάζει κατάφορα το διεθνές δίκαιο. Το αντικειμενικό πρόβλημα είναι ότι οι διεκδικήσεις της Άγκυρας δεν ήταν σε βάρος του Βερολίνου, ούτε των Βρυξελλών. Τότε και μόνο τότε η Δύση ίσως να ήταν περισσότερο αυστηρή με την Τουρκία. Αλλά το θύμα αυτής της απαράδεκτης εξτρεμιστικής πολιτικής της Τουρκίας είναι η Ελλάδα. Η οποία Ελλάδα, έθεσε πολλές φορές στο παρελθόν σε προτεραιότητα το νατοϊκό συμφέρον και βρήκε εξ αυτού και μόνο του γεγονότος τον μπελά της.
Και τι να κάνουμε; Τα γλυκά μάτια στη Μόσχα, όπως κάνει η Άγκυρα; Όχι βέβαια! Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα ιδεοληψίας, απέναντι σε μία Ρωσία που συντρίβει κάθε έννοια δικαίου στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία. Είναι κάτι περισσότερο: Επιλογή τρόπου ζωής. Στην ελληνική δημοκρατία δεν ταιριάζουν λογικές Πούτιν και Ερντογάν. Η αντίθεσή μας στον πόλεμο της Ουκρανίας έχει να κάνει με την υπεράσπιση του δικού μας τρόπου ζωής. Δε ζηλεύουμε, λοιπόν, τη στάση της Τουρκίας και δε θα επιθυμούσαμε έναν ηγέτη τύπου Ερντογάν. Διότι τη συγκεκριμένη στάση στήριξης του Πούτιν μπορεί να την υιοθετήσει μόνο ένα καθεστώς σαν κι αυτό που σήμερα κυβερνάει την Τουρκία. Θα θέλαμε όμως από την Ελλάδα να ξεκαθαρίζει τη στάση της και να προειδοποιήσει τη Δύση ότι η χώρα μας μπορεί να έχει την ίδια τύχη με την Ουκρανία. Επειδή ακριβώς ο Ερντογάν είναι θαυμαστής του Πούτιν και των μεθόδων του. Θα πει κάποιος ότι δεν είναι αυτή η σωστή ώρα, καθώς μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία! Με αυτή τη λογική δε θα είναι ποτέ η σωστή ώρα. Μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή που θα παρακαλούμε για λίγη αλληλεγγύη.
Θανάσης Μαυρίδης
