Φυσικά και ο Ν.Τόσκας δεν ακολουθεί δική του πολιτική στο ζήτημα της δημόσιας τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, απεχθάνεται την καταστολή. Το κακό γίνεται διπλό γιατί αδιαφορεί και για την πρόληψη. Αυτό που βιώνουμε όλοι οι πολίτες στο θέμα της ασφάλειας μας είναι έργο του ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά και χωρίς εξαιρέσεις.

«Κάρολε, μια χαρά σε βλέπω», φαίνεται να λέει η σύζυγος του πρωθυπουργού στον πρίγκηπα. Μάλιστα, η χειρονομία προδίδει μιαν ανεπιτήδευτη οικειότητα, αποτέλεσμα μάλλον της στενής φιλικής σχέσης των δύο ζευγαριών. Στην διάσημη πλέον φωτογραφία, αναμφίβολα ο πιο σοβαρός Έλληνας είναι ο υπάλληλος του προεδρικού μεγάρου με το άψογο ντύσιμο του, που φαίνεται να λέει: «τι άλλο θα δούν τα μάτια μου!»

Η διαχείριση της μνήμης και της λήθης είναι σε τελική ανάλυση διαχείριση εξουσίας. Το τι θυμούμαστε και τι λησμονούμε καθορίζεται και καθορίζει την στάση μας απέναντι στην τρέχουσα πραγματικότητα. Η μνήμη και η λήθη αφορούν ουσιαστικά την ανάκληση ή όχι του τραύματος.

Η πολιτική είναι γεμάτη με ορφανά. Ορφανά της Αριστεράς, ορφανά της Κεντροαριστεράς και τώρα τελευταία αποκτήσαμε και ορφανά της Δεξιάς. Αυτό δείχνει πως στην πολιτική ζωή του τόπου υπάρχει, εκ πρώτης όψεως, μια ζωντάνια. Υπάρχουν ανησυχίες. Ανέκαθεν η Αριστερά ήταν ο χώρος της ορφάνιας. Ιδεολογικές διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις της μαρξιστικής θεωρίας, διαφωνίες πάνω στην ακολουθητέα πολιτική γραμμή.

Προφανώς στο ΚΙΝΑΛ μπέρδεψαν την πολυφωνία με την παραφωνία. Πολυφωνία έχουμε όταν στελέχη ενός κόμματος προσπαθούν να επιτύχουν κοινούς στόχους με διαφορετικές προσεγγίσεις. Και παραφωνία έχουμε όταν δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι. Οπότε ο καθένας «λέει τα δικά του».

Σε όλα τα κόμματα υπάρχει μια ομάδα που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα τους. Είναι όλοι αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση τους και άντεξαν στις δύσκολες στιγμές. Είναι λογικό αυτοί οι άνθρωποι να θεωρούν τους εαυτούς τους σφραγιδοφύλακες της παράταξης. Να έχουν το προνόμιο της αυθεντικής ερμηνείας των συμφερόντων του κόμματος τους.

Τα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες δεν τα έχουμε ζήσει μετά την Μεταπολίτευση. Οχετός ύβρεων, πεζοδρομιακές εκφράσεις, διχαστικός λόγος. Και όλα αυτά μέσα από την καρδιά της εκτελεστικής εξουσίας, από το μέγαρο Μαξίμου. «Όμορφος κόσμος ηθικός, σοσιαλδημοκρατικά πλασμένος». Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη αυτή η διαρκής κατρακύλα του κυβερνητικού λόγου.

«Διότι δεν είναι απλώς σκουπιδότοπος ο ΔΟΛ. Συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου είναι... ούτε στην Κατοχή τέτοιο έρεβος». Αυτά και πολλά άλλα ανατριχιαστικά γράφει στο άρθρο του, όχι κάποιο τρολ των 0,60 του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κάποιος αρθρογράφος των διαφόρων sites που τον υποστηρίζουν.

Σοβαροί και μετριοπαθείς, φωτισμένα άτομα, υπάρχουν ακόμα και στα πιο «σκοτεινά» κόμματα. Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχουν ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι άλλο. Συνιστούν μια σχηματοποιημένη τάση, με πολιτική πλατφόρμα, που την έχουν δημοσιοποιήσει; Έχουμε ακούσει καμιά δημόσια διαφοροποίηση τους από τις αποφάσεις της ηγετικής ομάδας του κόμματος;

Οσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών τόσο θα φουντώνουν οι συζητήσεις σε όλα τα κόμματα, για το ποιοι θα είναι υποψήφιοι βουλευτές και τόσο θα βγαίνουν από την θήκη τους τα εσωκομματικά μαχαίρια με στόχο την επόμενη ημέρα. Στην Νέα Δημοκρατία είναι καθολικό το αίτημα για ανανέωση προσώπων.

Όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμελιωμένη πάνω στην αντίθεση του «παλιού» με το «νέο». Το πρώτο είναι επιβαρυμένο με όλα τα αρνητικά της Μεταπολίτευσης και το δεύτερο, άσπιλο και αμόλυντο, αγωνίζεται για να τα εξαλείψει. Το απλοϊκό αυτό σχήμα χαράζει και τις διαχωριστικές γραμμές που διαπερνούν την πολιτική ζωή της πατρίδας μας. Aνάλογο διαχωρισμό είχε κάνει και η δικτατορία των συνταγματαρχών.

Η Νέα Δημοκρατία εισέρχεται στην τελική ευθεία των εκλογών με τον αέρα της νίκης, που κανένας δεν αμφισβητεί. Αυτό το γεγονός καθιστά αναγκαίο το άνοιγμα του κόμματος στους όμορους χώρους, ώστε να κλειδώσει όχι μόνον την νίκη, αλλά κυρίως την αυτοδυναμία.

«Στήνουν μαύρο μέτωπο με στόχο την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού συστήματος». Αυτό δεν το είπε ο Α.Τσίπρας το 2015 ή το 2016. Το είπε προχθές στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του απογοητεύοντας και διαψεύδοντας όλους αυτούς που διαπιστώνουν μια σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το ερώτημα απασχολεί πολιτικούς και σχολιαστές. Υπαρκτό σε όλη του την έκταση, καθώς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δημιούργησε αμφιβολίες για την αξιοπιστία τους. Και να αναλογιστούμε πως στα δημοψηφίσματα πάντα οι επιλογές είναι δύο και συνεπώς η δουλειά των δημοσκόπων είναι ευκολότερη.

Τα μεγάλα κόμματα δεν έχουν ιδιοκτήτη. Έχουν μόνον ιδρυτή. Στην συνέχεια, άρχει αυτός που επιλέγει η βάση του κόμματος. Είναι αρχηγός. Δεν είναι ιδιοκτήτης. Και η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο κόμμα της πολιτικής ζωής της νεώτερης Ελλάδας. Έχει αδιάλειπτη, πρωταγωνιστική παρουσία από το 1974. Να υπενθυμίσω πως το κόμμα Φιλελευθέρων, ουσιαστικά, έπαψε να πρωταγωνιστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 50.

Οταν ο υπουργός εξωτερικών δήλωνε, τότε, το 1996, πως την Ελληνική σημαία στα Ιμια «την πήρε ο αέρας», θέλω να πιστεύω πως δεν είχε αντιληφθεί ότι, ουσιαστικά, παραιτείτο από την κυριαρχία του Ελληνικού κράτους επί των δύο αυτών βραχονησίδων. Γιατί η σημαία συμβολίζει και δηλώνει κυριαρχία.

Κάθε φορά που μιλά ο Ν.Τόσκας αποκομίζω την εντύπωση πως μιλά ένας εκπρόσωπος των «συλλογικοτήτων» και όχι ένας υπουργός επιφορτισμένος με την προάσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Προχθές στην συνέντευξη που έδωσε ήταν προκλητικός. Αποκάλεσε την ομάδα Δέλτα «ένα τσούρμο που ενεργούσε αυτόνομα»...

«Το πολιτικό ύφος του κόμματος είναι χυδαίο, η γλώσσα ξεδιάντροπη, ο τρόπος σκέψης ύπουλος, η αντίληψη περί δικαίου αυθαίρετη, η επιχειρηματολογία υποκριτική». Αυτά τα διόλου κολακευτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα γράφει κάποιο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ή κάποιος αντιπολιτευόμενος σχολιαστής. Τα γράφει, δυστυχώς, η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine στην κυριακάτικη της έκδοση.

Η χθεσινή ημέρα ήταν γεμάτη γεγονότα που μαρτυρούν την κατάντια μας. Κάθε φορά που πιστεύουμε πως «πιάσαμε πάτο», κάτι συμβαίνει και μας διαψεύδει. Υπάρχει κι άλλος πάτος. Πιο βαθύς.

Δεν είναι τυχαίο πως και οι δύο συγκρότησαν μια από τις καλύτερες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Με κριτήριο πάντα τον βαθμό δυσκολίας του έργου που είχε να επιτελέσει και τον βαθμό αποτελεσματικότητας. Με απλά λόγια τι παρέλαβε η συγκυβέρνηση Σαμαρά—Βενιζέλου και τι παρέδωσε.

Είναι γεγονός πως ένα κομμάτι του φιλελεύθερου χώρου αρέσκεται να δηλώνει πως «τιμά την Αριστερά και τους αγώνες της». Προφανώς, όσοι το υποστηρίζουν το κάνουν είτε από άγνοια της Ιστορίας είτε από ιδεολογική σύγχυση. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που την αποτελούν όλοι όσοι αισθάνονται άσχημα που δεν είναι Αριστεροί.

Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς Ιστορία, όχι μόνον συμφωνούν με αυτήν την άποψη, αλλά υπερθεματίζουν κιόλας. Ο τρόπος που υπερασπίστηκαν οι Ισραηλινοί όχι απλώς τα σύνορα τους, αλλά την ίδια την ύπαρξη τους, τρεις φορές στο παρελθόν, απέδειξε πως το μέγεθος μιας χώρας, τελικά, ελάχιστη σχέση έχει με την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα της.

Οι φερόμενοι ως κεντροαριστεροί Συριζαίοι επιδιώκουν να αποκτήσουν κάποιον ρόλο στο μετεκλογικό σκηνικό. Τότε, που –μετά την εκλογική ήττα—θα τεθούν επί τάπητος όλα τα ζητήματα που αφορούν την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος τους. Αυτό το σκηνικό απευθύνεται μάλλον σε αφελείς και λωτοφάγους. Σε πολίτες με ελάχιστη κρίση και κοντή μνήμη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως έχει απαντήσει στο δίλημμα «διαχειρίσιμη ήττα ή διακυβέρνηση μέχρι τέλους της θητείας». Επέλεξε το δεύτερο. Δεν θέλει να πετάξει έναν χρόνο εξουσίας, με όλα τα προνόμια που αυτή παρέχει σε υπουργούς, βουλευτές, στελέχη, συγγενείς, αγαπητικούς και αγαπητικές.