Του Σάκη Μουμτζή
Αναφέρομαι στα ελάχιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, κάποιοι αριστερούληδες προξενητάδες, προσπαθούν να τα εμφανίσουν πως κινούνται προς την σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.
Αρχικά, είναι γνωστό πως αυτοί αποτελούν αμελητέο μέγεθος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά εκπροσωπούν τους εαυτούς τους και τίποτα περισσότερο.
Ομως αυτός ο διαχωρισμός τους από τον σωρό των Συριζαίων εξυπηρετεί αυτούς που υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται, σταδιακά, προς πιο μετριοπαθείς θέσεις. Ως εκ τούτου, η συνεργασία μαζί του βρίσκεται μέσα στην λογική των εξελίξεων.
Συγχρόνως, οι φερόμενοι ως κεντροαριστεροί Συριζαίοι, με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να αποκτήσουν κάποιον ρόλο στο μετεκλογικό σκηνικό. Τότε, που –μετά την εκλογική ήττα—θα τεθούν επί τάπητος όλα τα ζητήματα που αφορούν την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος τους.
Αυτό το σκηνικό απευθύνεται μάλλον σε αφελείς και λωτοφάγους. Σε πολίτες με ελάχιστη κρίση και κοντή μνήμη.
Ολοι όσοι συμμετέχουν στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και όλοι όσοι την στηρίζουν, είναι συνυπεύθυνοι για όλα όσα γίνονται. Οποιος διαφωνεί διαχωρίζει δημοσίως την θέση του.
Μέχρι στιγμής δεν είδα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Με προθυμία ψηφίζουν τα πάντα. Καμιά αντίρρηση για τίποτα.
Οι δήθεν μετριοπαθείς ενέκριναν με την ψήφο τους την σκευωρία της Novartis, ανέχονται τους κουτσαβακισμούς του συνεταίρου τους και συμμετέχουν στο πάρτυ των διορισμών που γίνεται στον Δημόσιο τομέα.
Για να αναφερθώ στα «φρέσκα κουλούρια».
Δεν γίνεται να εμφανίζονται αυτοί ως συναινετικοί και να συμμετέχουν ταυτοχρόνως σε μια κυβέρνηση που καλλιεργεί την πόλωση και επιδιώκει την σύγκρουση.
'Η να το πω διαφορετικά: δεν γίνεται να επιζητούν την σύγκλιση με την Κεντροαριστερά και συγχρόνως να συναινούν στην δίωξη κορυφαίων στελεχών της, με βάση τις καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων.
Ή το ένα ή το άλλο! Και τα δύο, συγχρόνως, είναι ο ορισμός του καιροσκοπισμού.
Μεταξύ του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας υπάρχει μια άβυσσος που δημιουργήθηκε μεταξύ 2011-2014. Τότε, που ενώ οι υπουργοί και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προπηλακίζονταν, οι φερόμενοι σήμερα ως μετριοπαθείς σιωπούσαν.
Μα είναι λογικό να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά;», θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Αυτό είναι πρόβλημα τους, απαντώ εγώ. Ας το λύσουν.
Αλλά ριζοσπαστική Αριστερά και σοσιαλδημοκρατία δεν συμβαδίζουν. Αλλοι στόχοι και άλλες μέθοδοι χαρακτηρίζουν τους δύο χώρους. Οσο και να τους ξεχειλώσουν οι αυτόκλητοι καλοθελητές, δεν υπάρχει κοινός τόπος.
Και όσοι σήμερα επιλέγουν να συγκυβερνήσουν με τον Πολλάκη, δεν μπορεί αύριο να συνυπάρξουν με τον Λοβέρδο. Το γνωρίζουν αυτό και οι ίδιοι και οι αριστερούληδες που προσπαθούν να τους ξεπλύνουν.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οποιος θέλει να έχει έναν ρόλο την επόμενη ημέρα, θα πρέπει να τον κατακτήσει από σήμερα. Και ο τρόπος είναι ένας. Να διαχωρίσει την θέση του από τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ειδάλλως είναι συνυπεύθυνος.
