Του Σάκη Μουμτζή
Προφανώς στο ΚΙΝΑΛ μπέρδεψαν την πολυφωνία με την παραφωνία. Πολυφωνία έχουμε όταν στελέχη ενός κόμματος προσπαθούν να επιτύχουν κοινούς στόχους με διαφορετικές προσεγγίσεις. Και παραφωνία έχουμε όταν δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι. Οπότε ο καθένας «λέει τα δικά του».
Στην προκειμένη περίπτωση η κυρία Γεννηματά επισφράγισε την, σταθερά επιθετική θέση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, με την πρόταση της για άμεση προσφυγή στις κάλπες. Μια μέρα μετά, ο Σ.Θεοδωράκης δήλωσε πως « οι εκλογές δεν αρκούν για να αλλάξει η ζωή μας». Άμεση, δημόσια απάντηση στην θέση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, προχθές, ο Γ.Ραγκούσης σε εκδήλωση στην οποία παρεβρέθηκαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη του ΚΙΝΑΛ, μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Δ.Κρεμαστινός, έθεσε θέμα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ως γνωστόν, οι συμμαχίες είναι ένας καθοριστικός παράγοντας που προσδιορίζει την πολιτική φυσιογνωμία ενός κόμματος και τους στρατηγικούς του στόχους. Οταν υπάρχει θεμελιώδης απόκλιση μεταξύ των στελεχών του, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα συνοχής.
Τι έφταιξε λοιπόν;
Νομίζω πως η κυρία Φ.Γεννηματά διέπραξε ένα σοβαρό λάθος. Διαπραγματεύτηκε με ανύπαρκτα πολιτικά κομματίδια και ασήμαντα πρόσωπα. Κομματίδια και πρόσωπα που δεν είχαν καμιά άλλη επιλογή από το να ενταχθούν σε έναν ευρύτερο σχηματισμό για να επιβιώσουν.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, αλλά άνευ όρων προσχώρηση. Γιατί τι άλλες επιλογές είχε ο Σ.Θεοδωράκης ή ο Γ.Ραγκούσης; Να κάνουν ένα κόμμα και να πάρουν, στην καλύτερη περίπτωση, στις εκλογές, ένα 2%.
Η κυρία Φ.Γεννηματά, πρόεδρος ενός ιστορικού και συγκροτημένου κόμματος, διαπραγματεύτηκε με όλους αυτούς και για χάρη τους προκάλεσε ένα συνέδριο—μαϊμού και διόρισε μια Κεντρική Επιτροπή –φάντασμα. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ κατέβαλε το 95% του κεφαλαίου και χάρισε το 45% των μετοχών, και ίσως και ακόμα παραπάνω.
Αναμφίβολα μια πολύ κακή συμφωνία.
Αλλά από όλο αυτό το νοσηρό κλίμα προκύπτει και ένα, ηθικής τάξεως, ερώτημα. Είναι δυνατόν στελέχη του ΚΙΝΑΛ να συναγελάζονται και να επιζητούν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, την στιγμή που τρία ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων και ο τέως πρόεδρος του, είναι θύματα μιας σκευωρίας που έστησε ο Τσίπρας και η παρέα του;
Είναι δυνατόν ο Δ.Κρεμαστινός να είναι με τους «συμμορίτες», όπως τους αποκαλεί ο Α.Λοβέρδος, και όχι με τους συντρόφους του που είναι θύματα των «συμμοριτών»;
Φαίνεται, πως αν η κυρία Φ.Γεννηματά δεν λάβει δραστικά μέτρα, το «μαγαζί πάει για διάλυση». Αν δεν αποκαταστήσει εμπράκτως την πραγματική ισορροπία που απορρέει από τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων μέσα στο ΚΙΝΑΛ, τότε είναι θέμα χρόνου η καταστροφή.
Γιατί δεν μπορεί η πρόεδρος του, που είναι και πρόεδρος του κόμματος το οποίο αντιπροσωπεύει το 95% της ισχύος του ΚΙΝΑΛ, να τηρεί την πολιτική των ίσων αποστάσεων και οι «μουσαφίρηδες» να προπαγανδίζουν την σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και τελικά το ΚΙΝΑΛ επιζητεί εκλογές, όπως είναι η θέση της κυρίας Γεννηματά ή δεν τις επιζητεί όπως είναι η θέση του Σ.Θεοδωράκη;
Αν δεν γίνει μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση μέσα στο ΚΙΝΑΛ, ώστε να αποσαφηνιστούν πλήρως οι κεντρικές πολιτικές επιλογές, στις οποίες όλοι θα συμφωνήσουν, τότε ο χώρος αυτός θα καταδικασθεί σε μιαν εσωστρέφεια και τελικά στην, εξ αντικειμένου, επιβολή των θέσεων των «ανύπαρκτων».
Στο κάτω-κάτω η κυρία Φ.Γεννηματά έχει το ΠΑΣΟΚ. Οι άλλοι τι έχουν;
