Του Σάκη Μουμτζή
Όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμελιωμένη πάνω στην αντίθεση του «παλιού» με το «νέο». Το πρώτο είναι επιβαρυμένο με όλα τα αρνητικά της Μεταπολίτευσης και το δεύτερο, άσπιλο και αμόλυντο, αγωνίζεται για να τα εξαλείψει.
Το απλοϊκό αυτό σχήμα χαράζει και τις διαχωριστικές γραμμές που διαπερνούν την πολιτική ζωή της πατρίδας μας. Να σημειώσω πως ανάλογο διαχωρισμό είχε κάνει και η δικτατορία των συνταγματαρχών όταν «αποκαλούσε τους πολιτικούς της δημοκρατικής Ελλάδος, φαυλοκρατία», όπως επισημαίνει στο χθεσινό άρθρο του στο Liberal ο Α.Λοβέρδος.
Πάντα οι μανιχαϊστικές αντιλήψεις για την πολιτική συσκοτίζουν, αντί να διαφωτίζουν. Ενώ υποστηρίζουν πως ορίζουν με ευκρίνεια τα πεδία της αντιπαράθεσης, στην πραγματικότητα την θολώνουν και την απο-ιδεολογικοποιούν.
Γιατί το «παλιό» και το «νέο» είναι έννοιες κενές πολιτικού και ιδεολογικού φορτίου. Χωρούν τα πάντα μέσα τους, ανάλογα με τις προτιμήσεις μας. Δεν προσφέρουν σαφήνεια στην πολιτική ανάλυση.
Και βέβαια όλες οι θεωρητικές κατασκευές δοκιμάζονται στην πράξη. Επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται από τα γεγονότα.
Στην προκειμένη περίπτωση το λεγόμενο «νέο» είναι εξίσου παλιό, με το «παλιό». Η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, από την Μεταπολίτευση, έχει μια συνεχή παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου, ελέγχοντας μάλιστα συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους άφησε το αποτύπωμα της.
Ένα, ομολογουμένως, εκτρωματικό αποτύπωμα.
Επιπροσθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012, όταν για τους γνωστούς λόγους έγινε κόμμα εξουσίας, υποδέχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θεωρούσε πως είναι μια από τις αιτίες των δεινών μας. Προφανώς, τα στελέχη του άλλοτε κραταιού Κινήματος δια της προσχωρήσεως τους στον ΣΥΡΙΖΑ, εξαγνίσθηκαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Αλλά τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το σχήμα «νέο» εναντίον «παλιού» - στο οποίο έχει εγκλωβισθεί και ο Σ.Θεοδωράκης - αναφαίνονται και σε μια κορυφαία τακτική επιλογή του κυβερνώντος κόμματος. Ως γνωστόν το σύστημα της απλής αναλογικής απαιτεί συνεργασίες.
Με την υπάρχουσα καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεργασθεί μόνον με κόμματα του «παλαιού καθεστώτος». Πώς αυτό συμβαδίζει με την πλήρη και κατηγορηματική ενοχοποίηση τους; Πώς ο προγραμματικός λόγος των «άφθαρτων» θα συγκλίνει με αυτόν των διεφθαρμένων;
Τα ερωτήματα είναι και λογικά και πολιτικά και βέβαια δεν μπορεί να απαντηθούν.
Όμως η ιλαροτραγική διάσταση αυτού του αφελούς διαχωρισμού έρχεται, όταν γίνεται η σύγκριση των προσώπων. Αυτών που εκφράζουν το «παλιό» με αυτά που εκφράζουν το «νέο».
Θα ήταν ανιαρό αν έκανα παράθεση ονομάτων. Θα θύμιζε «κλέψιμο εκκλησίας». Πάντως μπαίνω στον πειρασμό - λόγω επικαιρότητας - να βάλω δίπλα, δίπλα τον Στ. Κριμιζή και τον Ν. Παππά. Ο διακεκριμένος, παγκοσμίου κύρους επιστήμονας, προφανώς είναι ο εκφραστής του «παλιού»και το κομματικό στέλεχος ο εκφραστής του «νέου».
Κάπου εδώ δικαιώνεται, για ακόμα μια φορά, ο Αντώνης Σαμαράς που χαρακτήρισε τους Συριζαίους ως «το χειρότερο από το παλιό».
