Του Σάκη Μουμτζή
«Στήνουν μαύρο μέτωπο με στόχο την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού συστήματος». Αυτό δεν το είπε ο Α.Τσίπρας το 2015 ή το 2016. Το είπε προχθές στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του απογοητεύοντας και διαψεύδοντας όλους αυτούς που διαπιστώνουν μια σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί είναι κοινός τόπος πως ο τρόπος εκφοράς του λόγου χαρακτηρίζει και την ταυτότητα και την ποιότητα του υποκειμένου.
Η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία ενός κόμματος, διαμορφώνεται μέσα στον χρόνο με συλλογικές διαδικασίες που εκφράζουν κάθε στιγμή την μέση συνείδηση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Στιγμιαίες μεταλλάξεις που υπαγορεύονται από τις σκοπιμότητες της στιγμής, δεν μπορεί να αλλοιώσουν τα δομικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος.
Πολύ δε περισσότερο, αν αυτά έχουν εμφανιστεί και δοκιμαστεί στην πράξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με έντονες τις κινηματικές—εξωθεσμικές συμπεριφορές. Αυτό λέει το καταστατικό του, αυτό υποστηρίζουν τα μέλη και τα στελέχη του. Και όλοι εμείς οφείλουμε να δεχτούμε—στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος-- αυτήν την ταυτότητα τους.
Πολύ απλά, δεν μπορούμε εμείς να προσδώσουμε σε ένα κόμμα χαρακτηριστικά που το ίδιο δεν θέλει να έχει.
Ο σοσιαλδημοκρατικός λόγος και οι ανάλογες προτάσεις χαρακτηρίζονται από την μετριοπάθεια, την συναίνεση, τον σεβασμό των θεσμών. Οι Σοσιαλδημοκράτες διαφοροποιήθηκαν, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στα μέσα της δεκαετίας του 1910, γιατί υποστήριζαν τον σταδιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από μεταρρυθμίσεις και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι κομμουνιστές υποστήριζαν την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από τον ένοπλο αγώνα και την επανάσταση. Θεωρούσαν δε τον εμφύλιο πόλεμο ως ένα απολύτως θεμιτό πολιτικό όπλο, όπως βέβαια αυτό φάνηκε και στην Οκτωβριανή «επανάσταση».
Συνεπώς, οι σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και η σοσιαλδημοκρατική πρακτική έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στον χρόνο. Παρ΄όλα αυτά, μόλις το 1959 το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, διέγραψε από το καταστατικό του τον μαρξισμό.
Όσοι λοιπόν φαντασιώνονται την μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, ας κοιτάξουν τον χρόνο μέσα στον οποίο συντελέσθηκε αυτή η –κατά φαντασία τους--«μετατόπιση». Δύο χρόνια, δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν την καταστατική μορφή ενός κόμματος, που είναι μάλιστα ιδιαίτερα ιδεολογικοποιημένο.
Οι ριζικές αλλαγές στις προγραμματικές θέσεις και στον τρόπο εκφοράς του πολιτικού λόγου απαιτούν μια πορεία αργόσυρτη, που δεν θα είναι ευθύγραμμη, θα έχει πισωγυρίσματα και κάθε νέα προχωρημένη θέση θα εκφράζει το κατακτημένο νέο επίπεδο συνείδησης του χώρου.
Προφανώς, τακτικοί ελιγμοί και ευκαιριακοί συμβιβασμοί δεν μπορούν να εκληφθούν ως στοιχεία ιδεολογικής και πολιτικής αναμόρφωσης. Πολύ δε περισσότερο όταν το ίδιο το κόμμα που υποχωρεί και συμβιβάζεται, αναγνωρίζει πως όλα αυτά είναι τακτικισμοί για την παραμονή του στην εξουσία.
Δεν είπαμε εμείς, οι «ακραίοι», πως το αριστερό μνημόνιο ήταν μια κίνηση τακτικής. Τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το υποστήριξαν, παραλληλίζοντας την υπογραφή του αριστερού μνημονίου με την υπογραφή από τον Λένιν της συνθήκης του Μπρεστ—Λιτόφσκ.
Ας το κατανοήσουμε όλοι όσοι ανήκουμε στο δημοκρατικό-συνταγματικό τόξο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που κινείται στο όριο του Συντάγματος, εκπέμπει τοξικότητα και πρέπει να βρίσκεται σταθερά σε πολιτική καραντίνα.
Ένα κόμμα που αποδεδειγμένα επιζητεί την συναίνεση για να την στρέψει στην συνέχεια εναντίον των συναινούντων, πρέπει να βρίσκεται απομονωμένο στην γωνιά του.
Άλλωστε, δεν υπάρχει «πολιτικός φούρνος μικροκυμάτων» που μέσα σε ελάχιστο χρόνο να αλλάζει την φυσιογνωμία ενός κόμματος.
Αυτό θέλει τον μακρύ χρόνο του. Ας περιμένουμε υπομονετικά την παρέλευση μιας πεντηκονταετίας για να «ωριμάσει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Ώριμος θα είναι τότε και ο Αλέξης.
Το ζήτημα είναι μην πληρώσουμε κι άλλα λεφτά γι΄αυτό.
