Είναι λογικό η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ να χαράσσει και να τηρεί τις διαχωριστικές γραμμές τόσο από την Νέα Δημοκρατία όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι περιφρουρεί τον χώρο της. Από το σημείο αυτό μέχρι να υπερψηφίζει πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον υπουργού της κυβέρνησης, η απόσταση είναι και μεγάλη και επικίνδυνη. Υποθέτω ότι η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ θα αντιλαμβάνεται τι συμβολίζει η συμπαράταξή της, επί του προκειμένου, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ενέργεια του Εμ. Μακρόν να αναρτήσει σε δημόσια κτίρια του Μονπελιέ και της Τουλούζης τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, τον αναδεικνύει στον υπερασπιστή του τρόπου ζωής μας. Η κίνηση του αυτή σηματοδοτεί την υιοθέτηση των συγκεκριμένων σκίτσων από το επίσημο γαλλικό κράτος. Κάτι που αναγορεύει το συνδηλούμενο τους σε ένα εθνικό πρότυπο. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι πλέον έχουν απέναντι τους όχι μεμονωμένα άτομα, αλλά ένα οργανωμένο κράτος.

Μπροστά στο μπαράζ των επιθέσεων κατά του υπουργού, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εξέδωσε μιαν ανακοίνωση που αναδεικνύει το δημοκρατικό ήθος και την δημοκρατική συμπεριφορά όλων των παραγόντων που ασχολήθηκαν με την υπόθεση του Χ. Παππά. Η ανακοίνωση συγχρόνως καταδείχνει τους αυθαίρετους ισχυρισμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ουσιαστικά υπονομεύουν το Κράτος Δικαίου.

Απειλούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους πως την δεύτερη φορά στην εξουσία θα είναι πιο σκληροί, θα είναι αμείλικτοι. Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται πως με αυτήν την απειλή ακυρώνουν αυτομάτως κάθε πιθανότητα επανόδου τους στην εξουσία, καθώς αποκόβονται από εκείνους τους ψηφοφόρους που είναι απαραίτητοι σε κάθε μεγάλο κόμμα για να νικήσει στις εκλογές.

Στην φιλελεύθερη δημοκρατία τις αποφάσεις στα δικαστήρια τις λαμβάνουν οι δικαστές, κατά τρόπο ανεπηρέαστο. Αυτό συνέβη στην δίκη για την Χρυσή Αυγή. Δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει αν αυτή η απόφαση είναι συντονισμένη με το «περίφημο» περί δικαίου αίσθημα, γιατί αυτό είναι μια πομφόλυγα που αναμασούν συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι εδώ και δεκαετίες.

Δηλαδή τι περιμέναμε; Να μαζεύονται κάθε Σάββατο βράδυ στις πλατείες χιλιάδες νεαρά άτομα σε όλη την Ελλάδα και να μην αυξηθούν τα κρούσματα του covid 19;  Δηλαδή τι περιμέναμε; Να συγκεντρωθούν έξω από τον Άρειο Πάγο 15.000 πολίτες και αυτό να μην έχει επιπτώσεις στον αριθμό των κρουσμάτων; 

Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν πως η διένεξη με την Τουρκία θα λυθεί αποκλειστικά επί του πεδίου. Θα λυθεί -πιθανόν- και επί του πεδίου. Δηλαδή μετά από μια πολεμική σύγκρουση. Το ζητούμενο είναι πώς θα φτάσουμε σε αυτό το απευκταίο σημείο, από πλευράς διεθνών στηριγμάτων και πολύπλευρων συμμαχιών. Η κυβέρνηση από την κρίση στον Έβρο και μετά έχει στο πλευρό της ολόκληρη την διεθνή κοινότητα, πλην Κατάρ, Πακιστάν και Αζερμπαϊτζάν.

Όλα δείχνουν πως στην ηγεσία του ψευδοκράτους συντελείται μια αλλαγή φρουράς. Ο εκλεκτός του Ερντογάν φαίνεται πως είναι ο νικητής των εκλογών που διεξήχθησαν στα κατεχόμενα. Οι περισσότεροι σχολιαστές θεωρούν ότι αυτή η αλλαγή του σκηνικού θα εμποδίσει την λύση του κυπριακού προβλήματος, μεταθέτοντας την ευθύνη της μέχρι τώρα «μη λύσης» στην τουρκική αδιαλλαξία.

Η αποτρόπαιη πράξη του Τσετσένου ισλαμιστή μάς υπενθύμισε για μια ακόμα φορά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο πολιτισμός μας από την εισβολή της αλλόθρησκης βαρβαρότητας. Δεν είναι μόνον πως απειλείται το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης μας, το κυριότερο είναι πως αυτή η απειλή μετουσιώνεται στην φυσική εξόντωση. Ο οποιοσδήποτε «σαλεμένος» ισλαμιστής μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να δολοφονήσει όποιον πιστεύει πως προσέβαλε την πίστη του.

Γίνεται πλέον ξεκάθαρο πως η Γερμανία αδυνατεί να παίξει τον ηγετικό της ρόλο στην ΕΕ, καθώς αδυνατεί να αρθεί πάνω από τα στενά οικονομικά της συμφέροντα. Βασική της επιδίωξη η δημιουργία μιας ζώνης οικονομικής επιρροής και τίποτα άλλο.

Είναι γεγονός πως η επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 ν.μ. στα 12, είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα μας. Και είναι επίσης γεγονός που ουδείς πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης το άσκησε. Και ουδείς Έλληνας πολίτης μπορεί να αμφιβάλει για τον πατριωτισμό τους. Ιδιαίτερα για τους πατριάρχες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου που χειρίσθηκαν ελληνοτουρκικές κρίσεις, χωρίς την δαμόκλειο σπάθη του τουρκικού casus belli.

Είναι γεγονός πως παροπλισμένα στελέχη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ συνεργάζονται με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Θα έλεγα πως ο βαθμός της συνεργασίας είναι τόσο βαθύς, που θα μπορούσαμε να μιλάμε για την συγκρότηση ενός νέου μπλοκ εξουσίας. Κάτι που το έχουν αντιληφθεί κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να το αποδομήσουν, καθώς μειώνει τις πιθανότητες τους για επάνοδο στην εξουσία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταμόρφωσε τον χώρο της συνταγματικής Δεξιάς το 1974, αφομοιώνοντας σε αυτόν προσωπικότητες της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, ενώ λίγο μετά αυτή η διεύρυνση ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση στην Νέα Δημοκρατία του Αθ. Κανελλόπουλου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τότε κατηγορήθηκε από την εθνικόφρονα Δεξιά, που δεν είχε αντιληφθεί τα μηνύματα και τις απαιτήσεις των καιρών, πως εγκατέλειψε τις αρχές τις μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης. 

Είναι προφανές πως μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα κρατών της ΕΕ δεν επιθυμεί την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, για τους δικούς τους λόγους. Προβάλλουν το επιχείρημα πως η επιβολή κυρώσεων θα οξύνει κι άλλο την κατάσταση. Είναι αυτονόητο πως πρόκειται για μια πρόφαση. Για μια δικαιολογία που της λείπει η λογική.

Τελικά το γνωστό πρωτοσέλιδο της χθεσινής «Αυγής» έφερε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επεδίωκε. Τοποθέτησε απέναντι του και ανθρώπους που δεν ανήκουν στο αντι—ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, το οποίο βέβαια αισθάνεται, για μια ακόμα φορά, δικαιωμένο. Βέβαια, υπήρξαν οι γνωστοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι που περίμεναν και ακόμα περιμένουν από τον Αλέξη Τσίπρα να καταδικάσει το πρωτοσέλιδο.

Για το σημερινό πρωτοσέλιδο αυτής της πάλαι ποτέ ιστορικής εφημερίδας θα τρίζουν τα κόκαλα των διανοουμένων που κάποτε, με τα κείμενα τους, κόσμησαν τις σελίδες της. Αλλά και όσους πνευματικούς ανθρώπους, και όχι μόνον, που βρίσκονται εν ζωή και κάποτε συνεργάστηκαν με την «Αυγή», σίγουρα θα προκαλεί θλίψη η εξομοίωση των εκλεγμένων πρωθυπουργών Αντώνη Σαμαρά και Κυριάκου Μητσοτάκη με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Δυστυχώς το άνοιγμα του παραλιακού τμήματος της Αμμοχώστου σηματοδοτεί de facto μια νέα κατάσταση. Μέχρι σήμερα η κλειστή Αμμόχωστος ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στις συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού. Η ενσωμάτωση της στο ψευδοκράτος αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Ο Ερντογάν κάνει την δουλειά του.

Φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει το μόνο θετικό στοιχείο που είχε ως ένα κόμμα της Αριστεράς. Την εσωκομματική δημοκρατία. Δεν είναι συμπτωματική αυτή η μετάλλαξη. Πραγματοποιείται την περίοδο που ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μετατρέψει το κόμμα σε αρχηγικό. Η απόπειρα επιστροφής στις σταλινικές ρίζες είναι σε τελική ανάλυση μια απόπειρα προστασίας του ίδιου του Τσίπρα. Μόνον που γίνεται με έναν κραυγαλέο τρόπο που καθιστά το όλο εγχείρημα γελοίο.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και η αρχή έγινε από την συγκυβέρνηση Σαμαρά—Βενιζέλου. Αναφέρομαι στην πολιτική και ηθική καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Μην ξεχνάμε το κλίμα του 2013. Μην κρίνουμε με βάση τα σημερινά δεδομένα. Τότε η Χρυσή Αυγή ήταν ένα κόμμα που βρισκόταν σε οργανωτική ανάπτυξη και οι περισσότεροι πολιτικοί σχολιαστές πιθανολογούσαν πως στις επόμενες εκλογές θα λάμβανε διψήφιο ποσοστό. 

Το θεσμικό ατόπημα του παραπάνω συνθήματος έχει αναλυθεί επαρκώς όλο αυτό το χρονικό διάστημα και το προσπερνώ. Βέβαια είναι γνωστή η πρακτική της Αριστεράς να επιδιώκει αντιθεσμικές λύσεις πιέζοντας και δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα. Αυτή η πρακτική είναι πολύ παλιά. 

Είναι προφανές πως για να γίνει η Ελλάδα ειδυλλιακός τόπος για τα επενδυτικά κεφάλαια, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Αυτό το γνωρίζουν και οι σημερινοί κυβερνώντες που θέλουν και μπορούν να προχωρήσουν σε αυτές τις αλλαγές. Είπαμε, τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και στοχευμένων πολιτικών αποφάσεων. Γιατί, όπως φέρεται ειπών ο Αϊνστάιν, « δεν αρκεί να βάζεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι».

Αυτό δεν είναι εκτίμηση, είναι γεγονός. Η Νέα Δημοκρατία συμπλήρωσε 46 χρόνια συνεχούς, πρωταγωνιστικής παρουσίας στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, κάτι που κανένα άλλο κόμμα δεν πέτυχε. Ο πατριάρχης του κόμματος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αντιλήφθηκε το 1974 πως μια σύγχρονη δημοκρατία, προσαρμοσμένη στα ευρωπαϊκά πρότυπα, προϋπέθετε την ύπαρξη και του ανάλογου κομματικού φορέα που θα έφερνε σε πέρας αυτό το εγχείρημα. 

Ας γίνει κατανοητό πως σήμερα η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, είναι μια αντιδραστική δύναμη. Μια δύναμη που αντιστέκεται στην σύγχρονη ψηφιακή κοινωνία γιατί, μέσα από αυτήν, δεν μπορεί να κυριαρχήσει με την βία, δεν μπορεί να ελέγξει με την φυσική απειλή, δεν μπορεί να καθοδηγήσει και να επιβάλει.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται εκ των πραγμάτων να τρέξει σε μια κούρσα τουλάχιστον δέκα χιλιομέτρων, κάτι πρωτόγνωρο για την ηγετική του ομάδα. Μέχρι τώρα είχε εκπαιδευτεί στην εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας. Έκανε «γιούργια». Τώρα καλείται να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων, με έναν αντίπαλο που μέχρι στιγμής διαθέτει πιο σύγχρονα όπλα.