Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν πως η διένεξη με την Τουρκία θα λυθεί αποκλειστικά επί του πεδίου. Θα λυθεί -πιθανόν- και επί του πεδίου. Δηλαδή μετά από μια πολεμική σύγκρουση.
Το ζητούμενο είναι πώς θα φτάσουμε σε αυτό το απευκταίο σημείο, από πλευράς διεθνών στηριγμάτων και πολύπλευρων συμμαχιών. Η κυβέρνηση από την κρίση στον Έβρο και μετά έχει στο πλευρό της ολόκληρη την διεθνή κοινότητα, πλην Κατάρ, Πακιστάν και Αζερμπαϊτζάν.
Αυτό δεν οφείλεται μόνον στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Οφείλεται κυρίως στο γεγονός πως η Ελλάδα κινείται εντός των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Η αποφασιστικότητα της δεν έχει τον χαρακτήρα της αυθαιρεσίας και του «τσαμπουκά», αλλά σε τελική ανάλυση υπερασπίζεται την διεθνή νομιμότητα.
Δεν είχε άλλο νόημα η παρουσία σύσσωμης της ηγεσίας της ΕΕ στον Έβρο τον περασμένο Μάρτιο ούτε οι συνεχείς δηλώσεις συμπαράστασης σχεδόν όλων των πολιτισμένων κρατών, τώρα, με την κρίση στην ΝΑ. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Όλα αυτά να τα λάβουν σοβαρά υπ΄όψη όσοι φαντάζονται πως το να βυθίσουμε τουρκικά σκάφη π.χ. στα 8 ν.μ. είναι πράξη που συμβαδίζει με το Διεθνές Δίκαιο. Σε αυτό δεν υπάρχει υπεράσπιση δυνητικού δικαιώματος.
Είτε ασκείς το δικαίωμα που έχεις και διαμορφώνεις κατάσταση εθνικής κυριαρχίας είτε δεν το ασκείς και δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Και εμείς από το 1974 και μετά, με όλες τις κυβερνήσεις, δεν το ασκήσαμε.
Τόσο ο Α. Τσίπρας όσο και η κυρία Φ. Γεννηματά-- που οψίμως αμφότεροι προτρέπουν τον πρωθυπουργό να επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ.-- ας εξηγήσουν στους πολίτες γιατί δεν το έπραξαν όταν τα κόμματα τους κυβερνούσαν.
Αν, ό μη γένοιτο, συγκρουστούμε πολεμικά με την Τουρκία θα πρέπει, πέραν όλων των άλλων, να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες στο πλευρό μας με την μια ή την άλλη μορφή. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν μας καταλογίσουν την έναρξη των εχθροπραξιών.
Θα καταστούμε συνυπεύθυνοι.
Ας μην λησμονούμε πως το Ισραήλ μετά τον νικηφόρο επιθετικό πόλεμο των 6 ημερών, που ήταν πόλεμος εθνικής επιβίωσης, επειδή θεωρήθηκε από την διεθνή κοινότητα ως επιτιθέμενο κράτος γνώρισε στην συνέχεια ένα οδυνηρό, για την άμυνα του, εμπάργκο όπλων κυρίως από την Γαλλία. Κάτι που ανατράπηκε με τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ του Οκτωβρίου 1973 όταν η Αίγυπτος ήταν η επιτιθέμενη χώρα. Τότε οι ΗΠΑ με συνεχείς αερογέφυρες παρείχαν στο αμυνόμενο Ισραήλ τα απαιτούμενα όπλα (36 αεροσκάφη F-4E και 28.000 τόνους εφόδια) για να αποκρούσει τις επιθέσεις.
Είναι ευνόητο πως η διεθνής στήριξη δεν αρκεί. Αυτή για να έχει πολλαπλασιαστική επίδραση θα πρέπει να συνοδεύεται και από την αποφασιστικότητα της πατρίδας μας. Που μεταφράζεται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Υπερασπιζόμαστε, με κάθε μέσο και με τον πλέον πρόσφορο τρόπο την κυριαρχία μας, χωρίς τσαμπουκάδες και τυχοδιωκτισμούς.
Με την Τουρκία ο πόλεμος είναι πολύμορφος. Μια πτυχή του, αναμφίβολα η σημαντικότερη, είναι η στρατιωτική. Όμως την έκβαση της την συγκαθορίζουν και τα διεθνή στηρίγματα που διαθέτουν οι εμπόλεμες πλευρές.
Αυτό να μην το ξεχνάμε.
ΥΓ. Τα περί «φινλανδοποίησης». Πριν από δύο περίπου χρόνια ο Τ. Ερντογάν είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου για την πατρίδα μας: « Οι Έλληνες τι ήθελαν την επανάσταση; Εμείς τους φορολογούσαμε με 10% και σήμερα η ΕΕ τους φορολογεί με 40%». Over.
