Δεν θα αναφερθώ στις σχέσεις στοργής που υπήρξαν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής. Σειρά γεγονότων το αποδεικνύουν, με αποκορύφωμα την αλλαγή, επί το ηπιότερο, του επίμαχου άρθρου του νέου Ποινικού Κώδικα.
Θα αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ την παραίτηση του ιστορικού στελέχους του κόμματος Στ. Κοντονή, ο οποίος ταυτόχρονα κατέθεσε και την διαφωνία του για την επιεικέστερη αντιμετώπιση των υπόδικων της Χρυσής Αυγής από τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγε στην δοκιμασμένη σταλινική—παλαιοκομμουνιστική τακτική. Τον κατηγόρησε πως εκφράζει τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, ενώ όλα τα φερέφωνα της Κουμουνδούρου επανέλαβαν αυτήν την θέση.
Παλαιότερα, θα έλεγαν πως «ρίχνει νερό στον μύλο της αντίδρασης». Ή κάτι πιο εκλεπτυσμένο: «αντικειμενικά παίζει το παιχνίδι του αντιπάλου».
Με αυτές τις κατηγορίες εκατομμύρια κομμουνιστές σύρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα διαβόητα γκούλαγκ, βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν, από τους συντρόφους τους, αφού πρώτα είχαν εξοντωθεί ηθικά οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.
Η διατύπωση διαφωνίας στα κόμματα της Αριστεράς είναι κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών και αφορά μόνον μια εκδοχή της. Την ανανεωτική.
Στην ορθόδοξη Αριστερά επικρατεί ακόμα το δόγμα του Χαρίλαου Φλωράκη: «ο καθένας μπορεί να λέει ελεύθερα την γνώμη του, αρκεί αυτή να είναι σωστή».
Η αλήθεια είναι πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κατακτήσει το δικαίωμα της διαφωνίας. Υπήρχε εσωκομματική δημοκρατία, στο βαθμό που μπορεί να υπάρχει σε κόμματα που οι θέσεις της ηγετικής ομάδας θα πρέπει να μην ανατρέπονται. Πάντα να επιβεβαιώνονται. Έτσι όταν μια πρόταση του Α. Τσίπρα μειοψήφισε σε μια ψηφοφορία, το κομματικό όργανο κλήθηκε να ξαναψηφίσει για να βγει το «σωστό» αποτέλεσμα.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα— και υπό το κράτος των κακών δημοσκοπικών επιδόσεων—παρατηρείται μια δυσανεξία στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην διαφωνία. Ενεργοποιούνται συγκεκριμένοι κονδυλοφόροι που εκτελούν τα σχετικά συμβόλαια σπίλωσης των διαφωνούντων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από την ορθόδοξη Αριστερά, από το ΚΚΕ, και κουβαλά όλες τις αμαρτίες αυτού του χώρου. Πολύχρονες πρακτικές δεν λησμονούνται. Όταν το φέρουν οι συνθήκες έρχονται στην επιφάνεια. Αυτοί που προσπαθούσαν να μας πείσουν πως το Τσερνοπμπίλ δεν υπήρξε, όσες λεοντές και να αλλάξουν, αυτοί μέσα τους δεν αλλάζουν.
Το ίδιο και τα αμόρφωτα μειράκια των καταλήψεων. Ανέχονται την άλλη γνώμη, όσο αυτή δεν απειλεί την κομματική κυριαρχία τους. Όσο αποτελεί ένα στοιχείο -- φολκλόρ της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Δημοκρατία όμως με προϋποθέσεις δεν υπάρχει.
Ο Στ. Κοντονής ενόχλησε όχι μόνον γιατί ανέδειξε την προχθεσινή υποκριτική παρουσία του Τσίπρα έξω από τον Άρειο Πάγο, αλλά κυρίως γιατί κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Διπλό κτύπημα.
Φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει το μόνο θετικό στοιχείο που είχε ως ένα κόμμα της Αριστεράς. Την εσωκομματική δημοκρατία.
Δεν είναι συμπτωματική αυτή η μετάλλαξη. Πραγματοποιείται την περίοδο που ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μετατρέψει το κόμμα σε αρχηγικό. Η απόπειρα επιστροφής στις σταλινικές ρίζες είναι σε τελική ανάλυση μια απόπειρα προστασίας του ίδιου του Τσίπρα.
Μόνον που γίνεται με έναν κραυγαλέο τρόπο που καθιστά το όλο εγχείρημα γελοίο.
