Ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια εκτοξεύθηκε από το 10% που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις του Μαρτίου 2012, στο 37%.
Κάλυψε μια τεράστια απόσταση σε απίστευτα μικρό χρόνο, καθώς αυτός ήταν πλήρης σημαντικών γεγονότων.
Με απλά λόγια σάλταρε στην εξουσία, χωρίς να έχει λύσει βασικά εσωκομματικά προβλήματα, κάτι που το βρήκε μπροστά του πολύ γρήγορα.
Στην συνέχεια, η εξουσία συγκάλυψε υπαρκτές πολιτικές διαφορές, που είχαν όμως και ιδεολογικές καταβολές. Έτσι είναι επόμενο σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα να ανέρχονται στην επιφάνεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 νόμισε πως η πολιτική είναι ένας αγώνας 100 μέτρων και ο πιο ταχύς κερδίζει. Δυστυχώς γι’ αυτόν η πολιτική είναι ένας δρόμος μεγάλων αποστάσεων, για να μην πω Μαραθώνιος, που κερδίζει αυτός ο οποίος έχει τακτική, ξέρει να διαχειρίζεται τις δικές του δυνάμεις και γνωρίζει άριστα τις τακτικές των βασικών του αντιπάλων.
Σε αυτόν τον αγώνα η Νέα Δημοκρατία έχει μια τεράστια εμπειρία. Πέρασε δύσκολες στιγμές, έπεσε, σηκώθηκε, άντεξε, κέρδισε. Και έχει την κουλτούρα να αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις. Γνώρισε αποχωρήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, την δημιουργία από τα σπλάχνα της ανταγωνιστικών κομμάτων, κι όμως χάρη στην ενότητα της βάσης της, τα ξεπέρασε όλα αυτά.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται εκ των πραγμάτων να τρέξει σε μια κούρσα τουλάχιστον δέκα χιλιομέτρων, κάτι πρωτόγνωρο για την ηγετική του ομάδα. Θα τα καταφέρει;
Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκπαιδευτεί στην εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας. Έκανε «γιούργια». Τώρα καλείται να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων, με έναν αντίπαλο που μέχρι στιγμής διαθέτει πιο σύγχρονα όπλα.
Ένα κόμμα που μόλις μέσα σε δυόμισι χρόνια από το πολιτικό περιθώριο ανέβηκε στην εξουσία, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει όσο προβλήματα είχαν μπει κάτω από το χαλί της εξουσίας; Και παράλληλα να ασκήσει αντιπολίτευση προσαρμοσμένη στην μεταμνημονιακή εποχή;
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως αντέχει τόσο όσο να μην καταρρεύσει, κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο για το μέλλον. Όσο απομακρύνεται η προοπτική της επανόδου στην εξουσία -και αυτήν την στιγμή κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό- τόσο πυκνώνουν οι φωνές στο εσωτερικό του που αμφισβητούν τόσο τον λόγο όσο και τις πολιτικές της ηγετικής του ομάδας.
Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο Α. Τσίπρας επέλεξε αρχικά να συγκροτήσει πειθαρχικό, κάτι απολύτως φυσιολογικό για οποιοδήποτε κόμμα, απολύτως όμως ξένο με την ιστορία και την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αισθάνθηκε για πρώτη φορά ανασφαλής και αν τελικά έκανε πίσω αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ο συχνότερος επισκέπτης στο πειθαρχικό θα ήταν, αναγκαστικά, το χυδαίο πρωτοπαλίκαρο του.
Έγκυροι σχολιαστές παροτρύνουν τον πρωθυπουργό να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες εκμεταλλευόμενος το momentum. Πιθανόν να τους διαφεύγει πως ο μακρύς χρόνος συμφέρει στην κυβέρνηση για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι η αδυναμία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να διεξάγει πόλεμο χαρακωμάτων. Δεν το γνωρίζει αυτό το παιχνίδι και δεν θα το αντέξει.
Γιατί το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να κρατήσει την δεύτερη θέση, αλλά να ξανακυβερνήσει. Και όσο αυτό δεν φαίνεται πιθανό, τόσο ο χρόνος δουλεύει σε βάρος του.
