Τελικά πολύ εύκολα ξεχνάμε και ακόμα πιο εύκολα μπλεκόμαστε μέσα στα δέντρα χάνοντας την μεγάλη εικόνα του δάσους. Ενώ όλη η Ελλάδα είχε στραμμένη την προσοχή της στην δίκη ενός πολιτικού πτώματος—της Χρυσής Αυγής—την ίδια ώρα η Τουρκία προχωρούσε σε μια κίνηση που δεν τόλμησε να την κάνει επί 46 χρόνια.
Άνοιξε το παραλιακό τμήμα των Βαρωσίων, μια περιοχή περίκλειστη μέχρι προχθές, και γι' αυτόν τον λόγο είχε αποκληθεί περιοχή—φάντασμα.
Ο Ντ. Ερντογάν παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα στις εκλογές που διεξάγονται αύριο στο ψευδοκράτος υπέρ του Ερσίν Τατάρ, τού έκανε αυτό το προεκλογικό δώρο σε μια πανηγυρική τελετή.
Αν το δούμε επιφανειακά το πρόβλημα, θα πούμε «θα γίνουν οι εκλογές και αυτό που έγινε θα ξεχαστεί». Δυστυχώς, όπως όλα τα θέματα που ανοίγει η Τουρκία έρχονται για να μείνουν. Η θέση του Ερσίν Τατάρ είναι πως η μόνη πλέον λύση για το Κυπριακό είναι τα δύο χωριστά κράτη. Επειδή όμως ήδη υπάρχουν δύο χωριστά κράτη, όπως πρεσβεύει η Τουρκική και η Τουρκοκυπριακή πλευρά, χωρίς όμως να έχει αναγνωρισθεί από την διεθνή κοινότητα το ψευδοκράτος, τι εννοεί ο Τουρκοκύπριος ηγέτης; Μήπως την προσάρτηση της Β. Κύπρου στην Τουρκία; Μήπως αυτή είναι η κρυφή ατζέντα και του Ερντογάν και του Τατάρ;
Δυστυχώς το άνοιγμα του παραλιακού τμήματος της Αμμοχώστου σηματοδοτεί de facto μια νέα κατάσταση. Μέχρι σήμερα η κλειστή Αμμόχωστος ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στις συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού. Η ενσωμάτωση της στο ψευδοκράτος αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού.
Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Ο Ερντογάν κάνει την δουλειά του.
Δυστυχώς η στάση μας είναι υποτονική. Βέβαια είναι δύσκολο να χρεωθούμε την ματαίωση των διερευνητικών επαφών πριν καν αυτές ξεκινήσουν, αλλά θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε και να απαιτήσουμε την εφαρμογή της ρήτρας συμμόρφωσης. Είναι αδιανόητο να μην χρησιμοποιούμε διπλωματικά όπλα που διαθέτουμε στην φαρέτρα μας. Στο κάτω-κάτω παραμένουμε εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι συνεχείς πρόσφατες κρίσεις με την Τουρκία θα περίμενα να διέλυαν τις αυταπάτες πως αυτή η χώρα θα μπορούσε να αποκτήσει διεθνή συμπεριφορά με συστημικά χαρακτηριστικά. Η Τουρκία, όπως αποδεικνύει και με την άμεση εμπλοκή της στην σύρραξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, είναι υποχρεωμένη πλέον να προκαλεί συνεχείς διεθνείς κρίσεις. Έτσι συντηρείται το καθεστώς της. Αν δεν το πράξει θα καταρρεύσει. Η εξωτερική πολιτική της γείτονος είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσει να κινείται, πέφτει.
Από την άλλη την πλευρά η πατρίδα μας οφείλει να συνεχίζει να αποδεικνύει πως θέλει και μπορεί να προστατεύει τα συμφέροντα της. Μόνον έτσι θα συνεχίζουν να μας συνδράμουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και τα κράτη με τα οποία έχουμε κοινά συμφέροντα.
Κανένας δεν βοηθά κάποιον που στέκεται ανίκανος να βοηθήσει τον εαυτό του.
Δια ταύτα, το Υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να προσποιείται πως στα Βαρώσια δεν συνέβη τίποτα. Δεν μπορεί να μην ζητά την επιβολή κυρώσεων. Η Κύπρος τυπικά είναι μια ξεχωριστή κρατική οντότητα, αλλά ουσιαστικά είναι Ελλάδα.
Εκτός αν κάτι άλλαξε…
