Η προσοχή του Αλέξη Τσίπρα είναι πλέον στραμμένη στην εξασφάλιση της μετεκλογικής του κυριαρχίας. Αντιλαμβάνεται ότι οι δυνάμεις της προεδρικής φρουράς μαζί με τους πρώην ανανεωτές, πρώην εκσυγχρονιστές και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν θα αποδειχτούν αρκετές για την ανέμελη παραμονή του στην ηγεσία. Το 99,5% των ψήφων με το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, όπως έχει δείξει και η εμπειρία, να αποδειχθεί πολύ εύθραυστο όταν οι προσδοκίες της βάσης για επάνοδο στην εξουσία αρχίσουν να διαψεύδονται.

Τώρα που τα φώτα του συνεδρίου έσβησαν, μένει να φανεί ο απόηχός του στην κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να αξιοποιήσει την ανυπαρξία υπεύθυνου πολιτικού λόγου από την αξιωματική αντιπολίτευση αποδεικνύοντας ότι, στην ολοένα και πιο δύσκολη οικονομική συγκυρία, μπορεί να διατυπώσει σύγχρονες και ρεαλιστικές προτάσεις για την ανακούφιση της κοινωνίας. Απαιτείται εξειδικευμένη προγραμματική επεξεργασία και πολιτική συσπείρωση που να ξεπερνάει κατά πολύ τα σημερινά όρια του κόμματος.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για το μέλλον του. Ξέρει ότι η «θριαμβευτική επανεκλογή του» δεν θα ρίξει στάχτη στα μάτια κανενός, ακόμα και μεταξύ των μελών της προεδρικής του ομάδας, ούτε και θα διακόψει επί της ουσίας το σερί των διαδοχικών ηττών που αναμένεται να συνεχιστεί. Βλέπει ότι υπάρχουν διαρροές προς το «ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ» το οποίο σταθεροποιείται σε «ενοχλητικά» ποσοστά και καταλαβαίνει ότι στενεύει ο δρόμος προς το Κέντρο.

Αν τα όσα διημείφθησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αφορούσαν αποκλειστικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν θα υπήρχε λόγος, πέραν μιας πολιτικής περιέργειας, να ασχοληθεί κανείς περισσότερο. Ωστόσο, κάποιες απόψεις που εκφράστηκαν σε ομιλίες στελεχών δεν αποτελούν μόνο αντικείμενο περιέργειας αλλά και πηγή ανησυχίας.

Στις 8 Μαΐου ξεκινούν και επίσημα, με την εκλογή των αντιπροσώπων, οι διαδικασίες του Συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής, του πρώτου μετά την εκλογή του νέου Προέδρου. Μπορεί ένα συνέδριο να μην κρίνει από μόνο του τη μελλοντική πορεία της Παράταξης, σηματοδοτεί ωστόσο την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Σε μια πολύ κρίσιμη για τη χώρα και για την Ευρώπη στιγμή και ενώ η δημοσκοπική δυναμική έχει αναπτερώσει τις ελπίδες, η ηγεσία, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ καλούνται να βάλουν τις πολιτικές βάσεις του νέου ξεκινήματος.

Το «κόμμα» του Πούτιν δεν είναι νεοσύστατο στη χώρα μας. Οι βάσεις για την ίδρυσή του μπήκαν στα χρόνια του λαϊκισμού, είναι το «κόμμα» των αγανακτισμένων και των αντιευρωπαϊστών στα χρόνια των μνημονίων, το «κόμμα» των αντιεμβολιαστών τον καιρό της πανδημίας. Επίσης, το «κόμμα» του Πούτιν δεν αποτελεί μόνον ελληνική ιδιομορφία. Από αυτή την άποψη, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αποκτούν δραματική σημασία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς σε τι δύσβατα μονοπάτια θα μπει το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης σε μια ενδεχόμενη ήττα του Μακρόν από το γαλλικό «κόμμα» του Πούτιν.

Η χώρα έχει ανάγκη εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αν και έχουν διαφορετικές ιδεολογικές ρίζες και αυτόνομα πολιτικά σχέδια, υπερασπίζονται τους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας, παραμένουν αταλάντευτα προσηλωμένες στην Ευρωπαϊκή τροχιά και στέκονται αποφασιστικά απέναντι στον λαϊκισμό. Χρειάζεται πολιτικές δυνάμεις ικανές να συγκροτήσουν μια κυβερνητική προγραμματική συμφωνία - σωσίβιο για τη χώρα σε περίπτωση που το απαιτήσουν οι πολίτες αρνούμενοι με τη ψήφο τους την αυτοδυναμία ενός κόμματος.

Η ακρίβεια είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κρίσης που ζούμε. Μέχρι στιγμής, η πολιτική αντιπαράθεση επικεντρώνεται κυρίως στις δημοσκοπήσεις και το έντονο προεκλογικό κλίμα που δημιουργείται. Η αξιωματική αντιπολίτευση, σε πλήρη αναντιστοιχία με τις αντίξοες συνθήκες, ζητάει να γίνουν εκλογές… χθες. Καταρχήν, είναι ώρα για στοχευμένες παρεμβάσεις στην οικονομία.

Ένα αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα, ακροδεξιών και άλλων λαϊκιστών πολιτικών, «ειδικών» αναλυτών, «έγκυρων» δημοσιογράφων και επιτήδειων ανταποκριτών έσπευσε να στηρίξει την εγκληματική απόφαση του Πούτιν να εισβάλλει στην Ουκρανία πριν καν ηχήσουν οι πρώτες σειρήνες, προάγγελοι των ανελέητων βομβαρδισμών. Πρόσωπα, τα οποία σημάδεψαν αρνητικά την πορεία της χώρας με τον ανεύθυνο τρόπο που διαχειρίστηκαν τα κυβερνητικά και άλλα αξιώματά τους, με τον διχαστικό δημόσιο λόγο τους, με τη συμμετοχή τους σε παράνομα κυκλώματα.

Μπορεί η κανονικότητα να μην ευνοεί, όπως παραδέχονται και τα στελέχη της, μια «δεύτερη φορά Αριστερά», αποτελεί ωστόσο προϋπόθεση για την ομαλή αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Γι' αυτό και όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, όπως έχει γίνει σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε το άνθισμα, ορισμένων τουλάχιστον από τα λουλούδια του κήπου του, δεν αποτελεί αποκλειστικά εσωτερικό του θέμα.

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν «μάσησε» τα λόγια της. «Οι θεσμοί του κράτους έπρεπε να στελεχωθούν μόνο με πρόσωπα που είναι πιστά στο κόμμα» είπε, επικαλούμενη τους «πρασινοφρουρούς» το 1981. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την κατάληψη της εξουσίας αφορά το σύνολο της κοινωνίας και τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Το ΚΙΝΑΛ κράτησε εξαρχής σταθερό μέτωπο απέναντι στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Και παραμένει προνομιακός διεκδικητής του Κέντρου, αρκεί να δώσει ισχυρό μεταρρυθμιστικό στίγμα.

Όσοι τυχόν εκπλήσσονται με την αδυναμία που έχει ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο να ανακάμψει δημοσκοπικά αλλά ακόμα και να συγκρατήσει τις εκλογικές του δυνάμεις, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν πίσω στους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών του Γενάρη του 2015 που τον έφεραν στην εξουσία. Ήταν τότε που οι δημοσκόποι παρακολουθούσαν άναυδοι το κόμμα της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» να αυξάνει τα ποσοστά του κάθε μήνα, κάθε βδομάδα, κάθε μέρα.

Η θριαμβευτική εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και η δημοσκοπική άνοιξη που μετά από αρκετό καιρό γνωρίζει το ΚΙΝΑΛ δίνουν στον νέο αρχηγό κάθε δικαίωμα να χαράξει τις πολιτικές που θα φέρουν ξανά τη δημοκρατική παράταξη στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Η «επιστροφή του ΠΑΣΟΚ» πρέπει να σημάνει την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ της κοινωνικής δικαιοσύνης, των μεγάλων μεταρρυθμίσεων και της πολιτικής σταθερότητας.

Το ΚΙΝΑΛ συγκέντρωσε ξαφνικά το ενδιαφέρον και τα φώτα της δημοσιότητας με την ευκαιρία εκλογής της νέας ηγεσίας του. Θα μπορέσει να αξιοποιήσει τη συγκυρία; Όλα θα εξαρτηθούν από την πολιτική πρόταση που θα προκριθεί. Κλείσιμο ματιού προς «προοδευτικές διακυβερνήσεις» ισούται με απώλεια και της τελευταίας ευκαιρίας.

Μπορεί οι δημοκρατικές κατακτήσεις να κερδίζονται με δυσκολία αλλά, μετά την καθιέρωσή τους, θεσμοθετούνται κατά κάποιο τρόπο και γίνονται σεβαστές από όλους. Τέτοια κατάκτηση είναι το «ντιμπέιτ», ο διάλογος δηλαδή πριν τις βουλευτικές και στις εσωκομματικές εκλογές. Αυτός ο διάλογος είναι αναγκαίο να γίνει και αυτή τη φορά εν όψει της ανάδειξης της νέας ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής.

Η νέα ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής δεν μπορεί να είναι ούτε προϊόν πολιτικής «ανακύκλωσης» αλλά ούτε και αποτέλεσμα τήρησης μιας άτυπης επετηρίδας. Η επιβαλλόμενη ανανέωση θα πρέπει να αναφέρεται, κατ' αρχήν, σε ιδέες, προτάσεις και πολιτικές. Οι εκλογές του Δεκεμβρίου δεν αφορούν μόνο τα μέλη και τους φίλους του ΚΙΝΑΛ. Αφορούν όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες.

«Στα πόσα φέρετρα Ελλήνων στρατιωτών θα βάλετε φρένο;» ρώτησε ο Αλέξης Τσίπρας τον πρωθυπουργό από το βήμα της Βουλής, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά το ύφος της αντιπολίτευσης που έχει επιλέξει να κάνει. Ο λαϊκισμός υπήρξε πάντα ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος σύμβουλος για κάθε ηγέτη και η «Ριζοσπαστική Αριστερά» παραμένει εγκλωβισμένη στο ψυχροπολεμικό δίπολο «κομμουνισμός - αντικομμουνισμός».

Τούτη τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας υπερέβαλε σε λεονταρισμούς. Στόχος του, ο μικρός του πλέον εταίρος σε μια υποτιθέμενη κεντροαριστερή «προοδευτική διακυβέρνηση», το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, η πολιτική πραγματικότητα είναι διαφορετική από τις επιθυμίες του. Αρκεί μια ματιά στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όπου στο ερώτημα μιας πιθανής συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ θετικά απαντά λιγότερο από το 10% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ.

Αυτό που έζησε η χώρα, ολόκληρη την εβδομάδα, αποχαιρετώντας τον Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένα αυθεντικό λαϊκό ξέσπασμα. Λες και ξαφνικά συνειδητοποίησαν όλοι ότι μαζί με τον Μίκη αποχαιρετούσαν μια κρίσιμη ιστορική περίοδο, έναν ολόκληρο αιώνα που καθόρισε την πορεία της χώρας. Όμως το ενωτικό μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη ενόχλησε όλους εκείνους που στηρίζουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες στη διάσπαση και τον διχασμό του λαού.

Ο θάνατος του Άκη Τσοχατζόπουλου κλείνει τον κύκλο της ζωής ενός πολιτικού, δεν κλείνει όμως και τον ιστορικό κύκλο μιας πολυτάραχης περιόδου. Και από συμβολική έστω πλευρά, η έκδοση της ανακοίνωσης από το ΚΙΝΑΛ και όχι από το ΠΑΣΟΚ που ο Άκης Τσοχατζόπουλος υπηρέτησε, είναι ενδεικτική μιας νοοτροπίας που θέλει το Κίνημα Αλλαγής να απαντάει στις εκκρεμμότητες του παρελθόντος παρά στις προκλήσεις του μέλλοντος.

Η επόμενη της φωτιάς, θα βρει τη χώρα με πολλές ακόμα αναμμένες «φωτιές». Εκτός από το νέο κύμα της πανδημίας η Ελλάδα έχει μπροστά της τη διαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανασυγκρότησης. Κι ας μην ξεχνάμε τη γεωπολιτική ένταση στην περιοχή, που αναμένεται να φουντώσει μαζί με το προσφυγικό πρόβλημα. Στην έκβαση της επόμενης μέρας θα βαρύνουν και οι εξελίξεις στο χώρο της αντιπολίτευσης και κυρίως αν θα συνεχίσει να κυριαρχεί η ανεύθυνη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ που κηρύσσει ανοιχτά την ανυπακοή υιοθετώντας τα αιτήματα των κάθε λογής αρνητών.

Τελικά το «κίνημα των αρνητών» ανακάλυψε και το τσιπάκι των πυρκαγιών. Οι δυναμικοί οπαδοί του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας, όχι μόνο στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο κοινό των Καμμενοβελοπουλικών ομοϊδεατών του, έσπευσαν να τον αποθεώσουν και να τον στηρίξουν. Είχε άλλωστε και την ανοχή της ηγεσίας του κόμματός του. Ίσως ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει ότι οι ανεμογεννήτριες είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσει το καλάθι με τα  «σταφύλια της οργής».

Οι τεράστιες φλόγες που υψώνονται ως τον ουρανό, φωτίζουν, για μια ακόμα φορά, την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να βρει κοινή γλώσσα, ακόμα και την ώρα που οι πυρκαγιές κατακαίνε περιουσίες πολιτών και δασικό πλούτο. Οι δυνάμεις της κοινής λογικής φαίνεται να χάνουν καθημερινά τη μάχη του ορθολογισμού.

Αυτή τη φορά η διχαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο κρίσιμο θέμα του εμβολιασμού απειλεί το αγαθό της δημόσιας υγείας και το δικαίωμα στη ζωή. Η στάση του στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε ορισμένες ομάδες του πληθυσμού είναι χαρακτηριστική της ανευθυνότητας με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα αυτό. Γιατί πως αλλιώς εκτός από επικίνδυνη ανευθυνότητα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη θέση «Είμαστε υπέρ της υποχρεωτικότητας αλλά δεν συμφωνούμε με τις διατάξεις»;