Η ομιλία του Ουκρανού Προέδρου στην Ελληνική Βουλή, σε συνδυασμό με την ατυχή έμπνευση της βιντεοσκοπημένης παρέμβασης των μαχητών του «τάγματος του Αζόφ», οδήγησε στην οριστικοποίηση της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η αξιωματική αντιπολίτευση επεχείρησε, στην αρχή της ρωσικής επίθεσης, να συμβιβάσει την καταδίκη της εισβολής με την «κατανόηση» των κινήτρων του Πούτιν και την αποδοχή της ανθρωπιστικής βοήθειας με την καταγγελία της αμυντικής ενίσχυσης, επιμένοντας σταθερά στην τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου. Η ομιλία του Προέδρου Ζελένσκι ήταν η αφορμή για να προσχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά στο στρατόπεδο του εισβολέα, υιοθετώντας πλήρως την προπαγάνδα του Πούτιν για αποναζιστικοποίηση.
Η ειδική συνεδρίαση του Κοινοβουλίου στην οποία απευθύνθηκε ο Ζελένσκι υπονομεύτηκε τελικά από τα όσα συνέβησαν πριν και, κυρίως, μετά απ' αυτήν. Τα σπουδαία, από ιστορική και συμβολική πλευρά, μηνύματα που μετέφερε και οι εκκλήσεις του για έμπρακτη αλληλεγγύη σε μια χώρα που αφανίζεται από έναν αδίστακτο εισβολέα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα καθώς οι πολιτικές δυνάμεις επιδόθηκαν σε μια διαδικασία αντεγκλήσεων και αλληλοκατηγοριών.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι το μπλοκ των δυνάμεων του «κόμματος» του Πούτιν επιχειρεί να συμψηφίσει τα φρικτά εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται καθημερινά στην Ουκρανία σε βάρος των αμάχων με τις παρεμβάσεις των μαχητών στην ομιλία Ζελένσκι. Πρόκειται για ένα βάρβαρο, ανήθικο και ντροπιαστικό συμψηφισμό.
Το «κόμμα» του Πούτιν δεν είναι νεοσύστατο στη χώρα μας. Οι βάσεις για την ίδρυσή του μπήκαν στα χρόνια του λαϊκισμού που άφησε βαθύ το διακομματικό του αποτύπωμά στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ελάχιστες περιόδους φωτεινών εξαιρέσεων. Είναι το «κόμμα» των αγανακτισμένων και των αντιευρωπαϊστών στα χρόνια των μνημονίων, το «κόμμα» των αντιεμβολιαστών τον καιρό της πανδημίας.
Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αρνείται να αποδεχθεί τους στοιχειώδεις κανόνες της κοινής λογικής οδηγώντας την κοινωνία και τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Η σύγκρουση με τα δήθεν αντισυστημικά κινήματα και η επικράτηση των δυνάμεων του ορθολογισμού είναι προϋπόθεση για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Το «κόμμα» του Πούτιν δεν αποτελεί μόνον ελληνική ιδιομορφία. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες εκδηλώνονται ανάλογες δυνάμεις που δείχνουν, με διάφορα προσχήματα, «κατανόηση» στην εγκληματική εισβολή, αδιαφορώντας για τις δραματικές της συνέπειες. Η προοπτική ενός νέου, ακόμα και πυρηνικού παγκόσμιου πολέμου που μπορεί να ξεκινήσει ξανά από την Ευρώπη, δεν φαίνεται να συγκινεί τις φιλοπουτινικές δυνάμεις.
Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στην Ουγγαρία, με την πανηγυρική εκλογή του ακροδεξιού Ορμπάν αλλά και στη Σερβία με την επικράτηση των φιλορωσικών δυνάμεων δείχνουν το μέγεθος του κινδύνου.
Από την άποψη αυτή, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αποκτούν δραματική σημασία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς σε τι δύσβατα μονοπάτια θα μπει το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης σε μια ενδεχόμενη ήττα του Μακρόν από το γαλλικό «κόμμα» του Πούτιν. Μια από τις δύο χώρες-ατμομηχανές της Ευρώπης θα περάσει στα χέρια μιας ευρωσκεπτικιστικής, σοβινιστικής και ρατσιστικής προεδρίας που θα ακυρώσει όλες τις τολμηρές πρωτοβουλίες του σημερινού Προέδρου περιχαρακώνοντας τη Γαλλία στις γραμμές του «εξαγώνου».
Η απρόσκοπτη πορεία προς την ενοποίηση και την ευημερία της ΕΕ εξαρτάται από το νικηφόρο αποτέλεσμα της σύγκρουσης των υγειών δυνάμεων της Ευρώπης με τον λαϊκισμό. Η επανεκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν θα είναι ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
