Αν τα όσα διημείφθησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αφορούσαν αποκλειστικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν θα υπήρχε λόγος, πέραν μιας πολιτικής περιέργειας, να ασχοληθεί κανείς περισσότερο. Ωστόσο, κάποιες απόψεις που εκφράστηκαν σε ομιλίες στελεχών δεν αποτελούν μόνο αντικείμενο περιέργειας αλλά και πηγή ανησυχίας.
Ιδιαίτερα, τη στιγμή που όχι μόνον δεν αποδοκιμάστηκαν δημόσια από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αντίθετα, αντιμετωπίστηκαν ως πλούτος ιδεών στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου.
Από τη στιγμή όμως που οι προσωπικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που εκφράστηκαν εντός συνεδρίου μεταφέρονται και εκτός αυτού, όπως έγινε με την επίθεση του επικεφαλής της «Ομπρέλας» Ευκλείδη Τσακαλώτου στον Νίκο Ανδρουλάκη, με αφορμή τη δήλωσή του για τη νίκη του Μακρόν στη Γαλλία, τότε η πολιτική αντιπαράθεση γενικεύεται.
Η παρέμβαση της Άννας Διαμαντοπούλου («Ευγενική υπενθύμιση στον Ευκλείδη Τσακαλώτο») ήρθε να απαντήσει με τεκμηριωμένο τρόπο στις περί «νεοφιλελεύθερης πολιτικής τύπου Μακρόν» καταγγελίες Τσακαλώτου, αναφερόμενη στην κοινωνική πολιτική του Γάλλου Προέδρου καθώς και στις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Είναι φανερό ότι όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές τόσο θα αυξάνονται οι εμφανίσεις και θα οξύνεται ο δημόσιος (επι)κριτικός λόγος του αρχηγού της «Ομπρέλας» που σπεύδει να εξασφαλίσει τα πρωτεία της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα μετά τις επόμενες, δύσκολες για τη «Ριζοσπαστική Αριστερά» εκλογικές αναμετρήσεις. Στην ουσία όμως, πρόκειται για δημόσια εσωκομματική αντιπολίτευση μιάς και οι αιχμές δεν αφορούν μόνο τον Ανδρουλάκη αλλά τον ίδιο τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θεώρησε τη νίκη Μακρόν ως «μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας» και όχι ως μήνυμα υπέρ της Ακροδεξιάς, όπως θα ήθελε ο Τσακαλώτος.
Το ποσοστό που πήρε η Λεπέν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την επανεκλογή του Μακρόν ούτε και να καθησυχάσει τις δημοκρατικές δυνάμεις στη Γαλλία και την Ευρώπη. Ωστόσο, η ανακοπή της ανοδικής πορείας της Ακροδεξιάς και η ματαίωση των σχεδίων της δεν θα γίνει ούτε με τη σύμπραξη μαζί της - την έχει υπηρετήσει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος - ούτε και με την προγραμματική ταύτιση με αυτήν, όπως έκανε ο Μελανσόν στις πρόσφατες εκλογές.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συγκρότηση ενός φιλοευρωπαϊκού-αντιλαϊκιστικού μετώπου που θα υπερασπίζεται τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και θα προωθεί ριζικές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτό που κάνει ο Μακρόν δηλαδή και απεχθάνεται η «Ομπρέλα».
Το εσωκομματικό τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο στο πρότυπο του 2015. Μόνο που αυτή τη φορά στη θέση της «Λαϊκής Ενότητας» του Λαφαζάνη βρίσκεται η «Ομπρέλα» του Τσακαλώτου η οποία βλέπει την επιρροή της να συρρικνώνεται και τις κοινοβουλευτικές της φιλοδοξίες να περιορίζονται δραστικά εν όψει των εκλογών.
Τον τόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση τον δίνει - και θα συνεχίσει να τον δίνει - ο σκληρός πυρήνας των Πολακιστών και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο στόχος είναι η πάση θυσία διατήρηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άποψη αυτή, οι επιθέσεις σε όσους θεωρούν ότι στέκονται εμπόδιο στον δρόμο τους, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεχιστούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
