Αρέσει στην κυβέρνηση να περιγράφει τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό ως «μοντέλο Σουηδίας». Αυτό που κάνει το σουηδικό μοντέλο ασφαλές δεν είναι οι κρατικές εγγυήσεις και το «κράτος-πατερούλης» αλλά η απουσία πολιτικού κινδύνου για τους ασφαλισμένους, η απουσία πνεύματος «κατσαπλιά» και της αντίληψης ότι το κράτος είναι ένα λάφυρο που η εκάστοτε εξουσία μπορεί να μοιράζει στους πραιτωριανούς της. 

Δεδομένου ότι τον προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα τον απαρτίζουν οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες και το βασικό αίτημα ολόκληρου του προοδευτικού χώρου είναι οι ριζικές μεταρρυθμίσεις και η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, έχει ένα ενδιαφέρον να διερευνηθούν και να χαρτογραφηθούν τα πεδία που φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες συγκλίνουν και αποκλίνουν. 

Η ρευστότητα δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά κρίση. Συχνά πρόκειται για μεταβατική διαδικασία από την οποία μπορεί να γεννηθούν «νέοι κόσμοι». Σε αυτή την καμπή βρίσκεται η Ελλάδα. Σε μια ρευστότητα από την οποία υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αναδυθεί μια διαφορετική χώρα, λίγο καλύτερη από τη σημερινή. Κι αυτό ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνονται όλοι γνωσιακά, το διαισθάνονται.

Στην Ελλάδα που βρέθηκε στη δίνη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης ακόμα δεν έχουμε χωνέψει πως το βασικό μας πρόβλημα ήταν τα ελλείμματα. Το τεράστιο και δαπανηρό κράτος τελικά βούλιαξε και είδαμε και πάθαμε να προσαρμοστούμε δημοσιονομικά με την πραγματικότητα. Όμως, τώρα πάλι, το ΔΝΤ ένας οργανισμός που γνωρίζει πλέον πολύ καλά την ελληνική οικονομία χτυπάει πάλι συναγερμό για τις προσλήψεις στο Δημόσιο.

Δεν είναι λίγα τα πρωινά που βλέπουμε στο twitter να «τρεντάρει» το όνομα «Λιγνάδης». Αν και τα περισσότερα από τα tweet προέρχονται από ψευδώνυμους λογαριασμούς που καταφανώς εκτελούν κάποια αποστολή, υπάρχουν και επώνυμα σχόλια χρηστών που θυμίζουν ότι η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών του σκηνοθέτη, αν και έχει ζητηθεί από το Συμβούλιο των Πλημμελειοδικών, δεν έχει ακόμα προχωρήσει.

Αν θαυμάζουμε κάτι στην αμερικανική αριστερά είναι η ικανότητά της να διαχειρίζεται τα σύμβολα. Για ορισμένους δε, αυτός είναι και ο ορισμός της πολιτικής: η διαχείριση των συμβόλων. Και σε αυτό το επίπεδο η ομάδα του Τζο Μπάιντεν δείχνει καλύτερη κι από αυτή του Ομπάμα ακόμα που οδήγησε τον λεγόμενο «επικοινωνισμό» (ναι, χρησιμοποιούμε τη λέξη με το αρνητικό της πρόσημο) σε άλλες σφαίρες.

Η δυσκολία που αντιμετωπίζει για να ριζώσει «ο ορμπανισμός α λα γκρεκ» οφείλεται και στο γεγονός ότι στον πολιτικό χώρο, που μπορεί να λειτουργήσει κατεξοχήν ως ξενιστής του, ηγείται ένας φιλελεύθερος πολιτικός που κατάφερε να λειτουργήσει με επάρκεια σε συνθήκες κρίσης και μάλιστα σε μια εποχή που οι ιδεολογίες δείχνουν να έχουν ξεθωριάσει.

Eίναι σημαντικό η πολιτεία να εξαντλήσει την προσπάθεια οι διστακτικοί να πειστούν καταφεύγοντας σε έξυπνα τρικ που εφαρμόζονται ήδη σε άλλες χώρες πριν νομοθετήσει τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού άμεσα. Τα προνόμια ή οι διευκολύνσεις πρέπει να νομοθετηθούν με μεγάλη προσοχή ώστε να μην αφήσουμε χώρο στους αντισυστημικούς και σε κάθε λογής παράσιτο του πολιτικού συστήματος να αποκτήσει έστω και την παραμικρή ισχύ. Θέλει προσοχή και μια μικτή στρατηγική. Πειθούς και επιβολής.

Η εκλογή Μπάιντεν σε συνδυασμό με την πανδημία που έκανε ορατές σε όλους τις ανισότητες αλλά ανέδειξε τα κρατικά συστήματα υγείας, επανέφερε στο προσκήνιο τον κρατισμό. Σε αυτό το τοπίο ποια είναι η θέση των φιλελεύθερων αντικρατικιστών; Μπορούν να απαντήσουν με επιχειρηματολογία και λεξιλόγιο της δεκαετίας του '80;

Ποιους νομίζουν ότι βλάπτουν οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κάθε φορά που «τραβάνε χειρόφρενο»; Τους εργοδότες; Τους οικονομικά ισχυρούς; Την κυβέρνηση;  Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ποιοι πηγαίνουν στη δουλειά τους, εν μέσω πανδημίας, με το ΜΕΤΡΟ και όχι με το αυτοκίνητό τους ή με ταξί; Πιστεύουν ότι υπάρχει έστω κι ένας που εν έτει 2021 θα ρίξει το φταίξιμο στην κυβέρνηση για την ταλαιπωρία που θα υποστεί αύριο;

Το Σαββατοκύριακο είδαμε στα σόσιαλ-μήντια σχόλια που έδειχναν (και μάλλον ήταν) ενορχηστρωμένα και τα οποία μετέφεραν ένα κλίμα απαξίωσης προς όσους χαροπαλεύουν στις ΜΕΘ ανεμβολίαστοι, ως επί το πλείστον. Ένα «καλά να πάθουν» και «δεν πρέπει να τους λυπόμαστε καθόλου», πλανιόταν πάνω από την ψηφιακή δημόσια σφαίρα. 

Σήμερα το πολιτικό σύστημα φυλάγεται και κάνει λόγο για χρηστή διοίκηση, αξιοκρατία, διαφάνεια αλλά συνεχίζει ακάθεκτο το ίδιο βιολάκι γιατί έχει συνενόχους: όλους εμάς, που φαίνεται ότι δεν μάθαμε τίποτα. Κι αυτό που έπρεπε να έχουμε μάθει είναι και το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε: να ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, να διαμαρτυρόμαστε κάθε φορά που αυτές παραβιάζουν τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου και κυρίως να μην φερόμαστε ως πρόβατα.

Αυτό που συνέβη χθες στον Πειραιά δεν είχε καμία σχέση με πολιτική διαμαρτυρία εντός του πλαισίου της δημοκρατίας. Ήταν ωμή επίδειξη ισχύος μιας ομάδας που σταθερά θέλει να λειτουργεί υπεράνω των νόμων και της βούλησης της πλειοψηφίας, ως κράτος εν κράτει και το κάνει συστηματικά παραβιάζοντας το νόμο. Ήρθε η ώρα για το κάθε ΠΑΜΕ να αρχίσει να λειτουργεί εντός της δημοκρατικής συνθήκης, εφαρμόζοντας τους νόμους. Το θέμα πρέπει να διευθετηθεί. Νόμιμα και δημοκρατικά.

Έχει μια αξία να βλέπεις και να ακούς απόμαχους της πολιτικής που με τη δράση τους σημάδεψαν την εποχή τους. Άλλωστε δεν υπάρχει μια ιστορία αλλά πολλές αναγνώσεις των γεγονότων και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι επιλέγει να σχολιάσει ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και πως βλέπει τα πράγματα σήμερα.

Η ιδέα ότι η ανομία είναι διάχυτη, η αστυνομία ανεπαρκής, η Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται και ότι οι πολίτες κινδυνεύουν να πέσουν θύματα ένοπλης ληστείας, καλλιεργήθηκε συστηματικά, δεν άρχισε να διαδίδεται τους τελευταίους μήνες. Και καλλιεργήθηκε από κάποιους βουλευτές της ΝΔ που μεθοδικά και επίμονα δημιούργησαν αυτό το κλίμα νοσηρής καχυποψίας προς την αστυνομία και τους δικαστές, χωρίς παράλληλα να παραλείπουν ποτέ να συνδέουν την ανεξέλεγκτη δράση των μαφιόζων με τους «δικαιωματιστές», όπως αποκαλούν απαξιωτικά την κοινωνία των πολιτών.

Παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού και την άμεση προκήρυξη των θέσεων για τους αστυνομικούς που θα στελεχώσουν το σώμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, επειδή ξέρουμε πως λειτουργεί αυτή η χώρα κρίνουμε σκόπιμο να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στο γιατί είναι σημαντικό ο νόμος να εφαρμοστεί, άσχετα αν είχαμε εκφράσει επιφυλάξεις που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την επιλογή να γίνουν νέες προσλήψεις και όχι με την ιδέα της αστυνομίας μέσα στα ΑΕΙ.

Από τη στιγμή που αποφασίστηκε η άρση των περιοριστικών μέτρων με σημαντικότερη και κομβικότερη την επανέναρξη του τουρισμού ίσως πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τις απαγορεύσεις και η κυβέρνηση να αφοσιωθεί στην περαιτέρω επιτάχυνση της επιτυχημένης εμβολιαστικής εκστρατείας. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας είναι σοβαρός περιορισμός συνταγματικών ελευθεριών που είναι σε ισχύ χωρίς καμία πειστική δικαιολογία και πρέπει να αρθεί άμεσα.

Αναλυτές που γνωρίζουν και παρακολουθούν επί δεκαετίες τα Ελληνοτουρκικά μας διαβεβαιώνουν ότι με τον Ερντογάν στο τιμόνι της γείτονος πρέπει να ξεχάσουμε και το ενδεχόμενο ακόμα ενός έντιμου διαλόγου για τις διαφορές μας. Τους ακούμε. Όμως δεν χρειάζεται ο χρόνος να περάσει αναξιοποίητος. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να επιταχύνουμε την ελληνοτουρκική προσέγγιση.

Η δημοσιογράφος Ιωάννα Φωτιάδη σε ρεπορτάζ της στην «Καθημερινή» αποκαλύπτει την περίπτωση ενός αυτιστικού συμπολίτη μας 61 ετών, του Τίμου που πέθανε νοσηλευόμενος για covid όχι εξαιτίας του ιού τον οποίο ξεπέρασε γιατί ήταν εμβολιασμένος αλλά εξαιτίας των συνθηκών νοσηλείας του. Ο συμπολίτης μας πέθανε αφού πέρασε ένα μήνα δεμένος πάνω σε ένα κρεβάτι. Μόνος, φοβισμένος, χωρίς κανείς να του έχει εξηγήσει τι είχε συμβεί.

O κυβερνήτης της Πολιτείας της Φλόριντα, ο φιλόδοξος, ρεπουμπλικανός Ron de Santis υπέγραψε ένα διάταγμα που προβλέπει ότι στη Φλόριντα οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης θα πληρώνουν πρόστιμο, αν αποκλείουν από χρήστες τους υποψηφίους για αιρετά αξιώματα, χωρίς να αιτιολογούν σαφώς το γιατί προχώρησαν στην απαγόρευση. Η απόφαση αναμένεται να αμφισβητηθεί νομικά... Μπορούμε να θυσιάζουμε την ελευθερία της έκφρασης «για το καλό των πολιτών»;

Δεν είναι πολιτική ορθότητα να είμαστε ευπρεπείς, να σεβόμαστε τους αιρετούς θεσμούς που εμείς οι ίδιοι τους έχουμε παραδώσει στους συμπολίτες που ζήτησαν την ψήφο μας. Δεν είναι πολιτική ορθότητα να σεβόμαστε τον πλούτο που παράγουμε για τη χώρα, τις θέσεις εργασίας που διατηρούμε. Δεν είναι πολιτική ορθότητα να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του ανθρώπου, να παράγουμε καθαρό και γενναίο λόγο, αν ανήκουμε στις πνευματικές ελίτ της χώρας, αντί να καταθέτουμε τα εργαλεία μας στα πόδια της κάθε εξουσίας. 

Στην Ελλάδα έχουμε 3.000.000 αδέσποτα. Η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει έμφαση στις ανάγκες των δεσποζόμενων ζώων τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως ανάγκη να αναπαραχθούν. Έτσι λοιπόν επιβάλλει την υποχρεωτική τους στείρωση. Είναι προβληματικό μια κυβέρνηση να επιβάλλει σε ένα ιδιοκτήτη ζώου να το στειρώσει; Σαφέστατα ναι. Η απαγόρευση αυτή όμως δεν αφορά το ζώο και την ευημερία του αλλά τον ιδιοκτήτη του που συνήθως από αδιαφορία, αφήνει το δεσποζόμενο ζώο του για το οποίο φέρει και την ευθύνη να αναπαραχθεί.

Υπολογίζεται ότι 1 στα 2 ελληνικά νοικοκυριά έχουν κάποιο ζώο συντροφιάς: σκύλοι, γάτες, πουλιά, κουνέλια, ινδικά χοιρίδια, είναι κάποια από τα ζώα με τα οποία οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιλέξει να συζούμε. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα καταγράφει το θλιβερό αριθμό των 3.000.000 αδέσποτων ενώ 1 στα τέσσερα σκυλιά που εγκαταλείπεται από τους ιδιοκτήτες του στο δρόμου είναι καθαρόαιμο!

Το αντι-ισραηλινό μένος της δεκαετίας του '80 ήρθε να το αντικαταστήσει η λατρεία προς την κυβέρνηση Νετανιάχου. Το '80 η ελληνική Αριστερά έκρυβε τον αντισημιτισμό της κάτω από την παλαιστινιακή καφίγια και τώρα η ελληνική ακροδεξιά μασκαρεύει τον αντισημιτισμό της φορώντας μία κιπά. Μισούσαμε και τώρα λατρεύουμε το Ισραήλ για τους λάθος λόγους κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν ξέρουμε τίποτα για τη χώρα και το λαό της.