Ποιους νομίζουν ότι βλάπτουν οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κάθε φορά που «τραβάνε χειρόφρενο»; Τους εργοδότες; Τους οικονομικά ισχυρούς; Την κυβέρνηση;
Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ποιοι πηγαίνουν στη δουλειά τους, εν μέσω πανδημίας, με το ΜΕΤΡΟ και όχι με το αυτοκίνητό τους ή με ταξί;
Πιστεύουν ότι υπάρχει έστω κι ένας που εν έτει 2021 και μετά από τη διάψευση όλων των συλλογικών μας φαντασιώσεων, εκεί, τον Ιούλιο του 2015, θα ρίξει το φταίξιμο στην κυβέρνηση για την ταλαιπωρία που θα υποστεί αύριο;
Και το κυριότερο: δεν σκέφτονται όσους έχουν προγραμματισμένο ραντεβού για εμβόλιο;
Και σε αυτό το τελευταίο, θα θέλαμε να σταθούμε. Γιατί το βλέπουμε ως ιδανική ευκαιρία για τα σωματεία εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να κερδίσουν την πάνδημη συμπάθεια. Πώς; Μα, με το να ανακοινώσουν ότι αναλογιζόμενοι την υγεία του λαού και τη συλλογική μας προσπάθεια για τον περιορισμό της πανδημίας δεν θα διαμαρτυρηθούν για την υπογραφή της συλλογικής τους σύμβασης με απεργία αλλά με κάποιον «εναλλακτικό» τρόπο: φορώντας ίσως μαύρα περιβραχιόνια, βάζοντας μέσα στους συρμούς μαύρα λάβαρα. Ταυτόχρονα, θα μπορούσαν να καλέσουν και τους επιβάτες να τους συμπαρασταθούν, φορώντας κι εκείνοι μαύρα περιβραχιόνια ή μαύρα μπλουζάκια.
Η διαμαρτυρία αυτή θα ήταν και πιο θεαματική και σίγουρα αποτελεσματικότερη από μια εκδικητική απεργία.
Θεωρούμε το δικαίωμα στην απεργία και τη διαμαρτυρία ιερό. Πρέπει να ήμασταν από τους ελάχιστους αρθρογράφους που ζητούσαμε από την κυβέρνηση να μην φέρει στη Βουλή σημαντικούς νόμους εν μέσω πανδημίας ακριβώς για να έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, όσοι το επιθυμούν, χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία τους.
Όμως απεργίες όπως αυτή αύριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν ένα εκδικητικό χαρακτήρα. Δεν φταίει η κοινωνία για τις διαφορές που μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι με τη διοίκηση και την πολιτική ηγεσίας του αρμόδιου Υπουργείου. Γιατί οι εργαζόμενοι τιμωρούν αυτούς; Γιατί δεν αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους διαμαρτυρίας που θα κάνουν μεγαλύτερη αίσθηση και θα προκαλέσουν αισθήματα αλληλεγγύης στον αγώνα τους.
Είναι εντυπωσιακό που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν με εργαλεία του προηγούμενου αιώνα τις σημερινές προκλήσεις κι αυτό σε μια συγκυρία που τα θέματα Εργασίας κατέχουν κεντρική θέση στην ατζέντα της διεθνούς συζήτησης.
Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Κι αυτό ισχύει για όλους μας, όπου κι αν ανήκουμε πολιτικά, σε όποιο κλάδο και να δραστηριοποιούμαστε.
