Εφάμιλλο της σοβαρότητας και της ευφυΐας του το σχόλιο του κ.Πάνου Καμμένου για τα γεγονότα στη Γάζα όπου παρομοίασε την οδυνηρή, αιματηρή σύγκρουση με reality-show για να μας πληροφορήσει ότι εκείνος είναι «υπέρ της μπλε ομάδας».
Θα ήταν βέβαια ανάξιο σχολιασμού, αν ο κ.Καμμένος και το κόμμα του, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», δεν ήταν, μαζί με τη «Χρυσή Αυγή», ο επίσημος φορέας του αντισημιτισμού στη χώρα.
Φυσικά, αυτό ο κ.Καμμένος δεν το κατάφερε μόνος του. Ο κ.Τσίπρας τον επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο για να κυβερνήσει για πρώτη φορά στη χώρα η Αριστερά. Γεγονός παραμένει βέβαια ότι με τη «φανέλα» των ΑΝΕΛ μπήκαν στη Βουλή άνθρωποι που εξέφρασαν αντισημιτικό λόγο και αναπαρήγαν σκληρά αντισημιτικά στερεότυπα. Ο κ. Καμμένος πριν λίγα χρόνια μας είχε ενημερώσει ότι οι Έλληνες Εβραίοι δεν πληρώνουν φόρους!
Παρ’όλα αυτά όμως, σήμερα ο κ.Καμμένος δηλώνει και αυτός «οπαδός της μπλε ομάδας», δηλαδή του κράτους του Ισραήλ που είναι ένα εβραϊκό κράτος και ακριβώς επειδή ιδρύθηκε τον 20ο αιώνα και όχι όπως τα περισσότερα κράτη τον 19ο, δεν μπορεί αυτό να το δηλώσει γραπτώς, σε κάποιο συνταγματικό κείμενο, αν και πολίτες του που απολαμβάνουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες είναι και Άραβες που κατεβαίνουν στις εκλογές με αραβικά κόμματα και ψηφίζονται μάλιστα και από Εβραίους συμπολίτες τους, όπως αποδεικνύουν τα exit poll των τελευταίων δύο εκλογικών αναμετρήσεων στη χώρα. Μάλιστα, στις αμέσως πριν την τρέχουσα κρίση διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, ένα από τα αραβικά κόμματα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα συμμετείχε σε αυτήν.
Το αντι-ισραηλινό μένος της δεκαετίας του '80 ήρθε να το αντικαταστήσει η λατρεία προς την κυβέρνηση Νετανιάχου. Το '80 η ελληνική Αριστερά έκρυβε τον αντισημιτισμό της κάτω από την παλαιστινιακή καφίγια και τώρα η ελληνική ακροδεξιά μασκαρεύει τον αντισημιτισμό της φορώντας μία κιπά (το καπελάκι που φορούν οι Εβραίοι στις Συναγωγές τους)..
Μισούσαμε και τώρα λατρεύουμε το Ισραήλ για τους λάθος λόγους κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν ξέρουμε τίποτα για τη χώρα και το λαό της.
Από το Ισραήλ επιλέγουμε να θαυμάσουμε τις στρατιωτικές του επιδόσεις και ποτέ το γεγονός ότι οι «πατέρες» του πρώτα ίδρυσαν Πολυτεχνείο που έκανε από την πρώτη μέρα συστηματικές έρευνες πάνω στη Γεωργία και τη διαχείριση των λιγοστών υδάτινων πόρων και πολλά χρόνια μετά κατάφεραν να ιδρύσουν κράτος.
Κανείς δεν συζητάει για την ισραηλινή αριστερά των κιμπούτς, της απόλυτης και αληθινής κοινοκτημοσύνης (σε κάποια κιμπούτς δεν είχαν ούτε δικά τους ρούχα, μοιράζονταν τα ίδια) και πάνω απ’όλα το γεγονός ότι η ισραηλινή αριστερά έβαζε πάντα πρώτα την πατρίδα και μετά την ιδεολογία.
Δεν μας αρέσει να συζητάμε στην Ελλάδα ότι από την πρώτη μέρα που ιδρύθηκε το Ισραήλ όλοι προσπαθούσαν κάτι να εφεύρουν. Διαβάζαμε μόλις προ ημερών, στο πλαίσιο κάποιας έρευνας που κάνουμε, ότι ο νομπελίστας ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν, έκανε την πρώτη του έρευνα πάνω στο αντικείμενο της Ψυχολογίας, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους, φτιάχνοντας ένα ερωτηματολόγιο ψυχολογικής αξιολόγησης των στρατευμένων για το Στρατό κι ενώ υπηρετούσε τη θητεία του.
Για το Ισραήλ της έρευνας αιχμής, της τεχνολογίας, των start-ups, μόνο οι προοδευτικοί Έλληνες μιλάνε ενώ για τις καμπάνιες που έχει κάνει ο Δήμος του Τελ Αβίβ, της Νέας Υόρκης της Μεσογείου, για να διαφημίσει ανά την υφήλιο την πόλη ως gay τουριστικό προορισμό, ούτε κουβέντα.
Στην Ελλάδα σήμερα θαυμάζουμε ένα Ισραήλ χωρίς το λαό του, χωρίς να θαυμάζουμε μαζί και τους Εβραίους πολίτες του, τους πολλούς και μαχητικούς ακτιβιστές της ειρήνης, τους εμβληματικούς, ανοιχτόμυαλους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας που υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία και σε συνθήκες πολέμου.
Πόσοι γνωρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ χρειάστηκε να γνωματεύσει δύο φορές κατά του ενδεχόμενου χρήσης application που προειδοποιούν για επαφή με φορέα του ιού, μετά από προσφυγή οργανώσεων για τα προσωπικά δεδομένα;
Πόσοι γνωρίζουν τις εσωτερικές συγκρούσεις στην ισραηλινή κοινωνία μεταξύ των πολιτών που θέλουν ένα κοσμικό κράτος και των φανατικών ραββίνων;
Μόνο η λατρεία στη στρατιωτική στολή, τη στρατιωτική πειθαρχία και την καθολική στρατιωτική θητεία, δείχνει να μας αφορά. Αντί να προτρέπουμε τους νέους μας να ζητούν πανεπιστήμια που κερδίζουν βραβεία Νόμπελ, όπως αυτά του Ισραήλ, τους φέρνουμε τη χώρα ως παράδειγμα για τη λειτουργία του στρατού και μάλιστα σε συνθήκες πολέμου.
Αλλά και για τον ισραηλινό στρατό, λάθος τα λένε. Ακριβώς επειδή στο Ισραήλ η στράτευση είναι καθολική, φέρει την επωνυμία «Στρατός του Λαού του Ισραήλ» και αυτός ο στρατός βέβαια είναι δημοκρατικός, λογοδοτεί και λειτουργεί με διαφάνεια.
Θέλει η ακροδεξιά να κρυφτεί και η στολή δεν την αφήνει.
Ο ισραηλινός λαός είναι αξιοθαύμαστος, παθιασμένος, βαθιά δημοκρατικός και πάνω απ’όλα φιλειρηνικός. Κι αυτοί είναι πραγματικοί λόγοι για να τον θαυμάζουμε, χωρίς να ξεχνάμε λεπτό την οδύνη του πολέμου και για τον παλαιστινιακό λαό, αιώνιο θύμα της ηγεσίας του εκείνος.
