Ωραίες και ενδιαφέρουσες οι συζητήσεις που έχουν ξεκινήσει στις ΗΠΑ για την επιστροφή του μεγάλου, παρεμβατικού κράτους και τον ελάχιστο φόρο 15% στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Στο περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης ενημέρωσης βρισκόμαστε οι πολίτες του κόσμου να συζητάμε τα ίδια θέματα, με ένταση και είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να χρησιμοποιούμε τις τάσεις που αναδύονται στις μεγάλες πολιτικές μητροπόλεις της Δύσης ως παράδειγμα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε ή να αποφύγουμε.
Στην Ελλάδα που βρέθηκε στη δίνη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης ακόμα δεν έχουμε χωνέψει πως το βασικό μας πρόβλημα ήταν τα ελλείμματα. Το τεράστιο και δαπανηρό κράτος τελικά βούλιαξε και είδαμε και πάθαμε να προσαρμοστούμε δημοσιονομικά με την πραγματικότητα και τις δυνατότητές μας.
Όμως, τώρα πάλι, το ΔΝΤ ένας οργανισμός που γνωρίζει πλέον πολύ καλά την ελληνική οικονομία και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας χτυπάει πάλι συναγερμό για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Καθημερινά, ο Τύπος που στην πλειοψηφία του βρίσκεται ακόμα σε άλλη εποχή, αναγγέλλει χαρμόσυνα εκατοντάδες νέες προσλήψεις. Συχνά οι προσλήψεις που έχουν προκηρυχθεί αφορούν πάνω από 1000 θέσεις. Κι αυτό συμβαίνει επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας που έχει μια φιλελεύθερη ταυτότητα, τουλάχιστον στα οικονομικά.
Τι συμβαίνει, λοιπόν με τις αθρόες προσλήψεις που γίνονται στο Δημόσιο; Τις μετράει κανείς; Τις σηκώνει ο προϋπολογισμός ή ένα ωραίο πρωί θα βρεθούμε πάλι στο 2010;
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η οικονομία μας είχε τη δυνατότητα να συντηρεί μια τεράστια κρατική μηχανή χωρίς να πρέπει να δανείζεται για να καλύπτει μισθούς και συντάξεις, είναι οι αθρόες προσλήψεις και το τεράστιο κράτος αυτό που θέλουμε, πολιτικά και φιλοσοφικά;
Η Νέα Δημοκρατία ως αντιπολίτευση, μέχρι το 2019 κατήγγειλε διαρκώς και σωστά κατά τη γνώμη μας τον τυφλό κρατικισμό του ΣΥΡΙΖΑ. «Έπεσαν πάνω στο κράτος σαν τις ακρίδες», έλεγε τότε η Νέα Δημοκρατία. Τι είναι αυτό που έχει μετατρέψει τις ακρίδες σε ανελαστικές ανάγκες σε προσωπικό που πρέπει να καλυφθούν; Και εννοείται ότι δεν αναφερόμαστε στο υγειονομικό προσωπικό που έπρεπε να προσληφθεί για να καλύψει την έκτακτη συνθήκη που δημιούργησε η πανδημία.
Όποιος βάλει στο Google τη λέξη «προσλήψεις» και επιλέξει να του βγάλει τις σχετικές ειδήσεις τρομάζει. Είναι, για παράδειγμα, πειστική η δικαιολογία ότι ο ΕΛΓΑ θα προσλάβει γεωπόνους για να προχωρήσουν σε εκτιμήσεις των καταστροφών που προκάλεσαν οι βροχές το... περασμένο φθινόπωρο;
Επειδή τον τελευταίο χρόνο έπεσαν πάρα πολλά πάνω στο επιτελικό κράτος του Μαξίμου, φοβόμαστε ότι τους έχει διαφύγει αυτό που συμβαίνει στα υπουργεία και τον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Κάποιοι έχουν επιδοθεί σε ένα καταστροφικό «business as usual». Στο Μαξίμου το γνωρίζουν; Έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε.
