Παραδοσιακά, στη Δύση η δικαιοσύνη ορίζεται ως «να αποδίδεται στον καθένα αυτό που του οφείλεται». Όσοι παρακολουθούν την κουλτούρα αυτές τις μέρες, ιδίως στα πανεπιστήμια, αντιλαμβάνονται με σαφήνεια ότι πλέον αυτή η κατανόηση της δικαιοσύνης δεν είναι πλέον η αποδεκτή. <b> Γράφει ο Devin Foley. </b>

Ο Γερουσιαστής Hiram Johnson λέγεται πως είπε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου “Η πρώτη απώλεια, όταν καταφθάνει ο πόλεμος, είναι η ειρήνη” κι αυτή η παρατήρηση διατυπώθηκε με πάνω-κάτω τις ίδιες λέξεις πολλές φορές, τόσο πριν από το απόφθεγμα του Τζόνσον, όσο και μετά απ’ αυτό. <b>Γράφει ο Rogert Higgs.</b>

Τον περασμένο μήνα, το τριμελές εφετείο της 3ης Περιφέρειας των ΗΠΑ επικύρωσε την απορριπτική απόφαση μιας αγωγής που υποβλήθηκε από την Ένωση Ταξί της Φιλαδέλφειας για υποτιθέμενες παραβάσεις του αντιμονοπωλιακού νόμου από την Uber. <b>Γράφει ο Jason Snead. </b>

Κάποιοι στοχαστές, όπως ο νομπελίστας J. Stiglitz έχουν υποστηρίξει ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα εντείνει την ανισότητα, και η διαβόητη στατιστική για τον αυτοματισμό του 47% των θέσεων εργασίας ακόμη προκαλεί αντιδράσεις. <b>Γράφει ο Ryan Khurana.</b>

Η οικονομική κατάρρευση του 2008 και η επακόλουθη οικονομική ύφεση απείλησε με απελευθέρωση των δυνάμεων του εθνικισμού και με υπονόμευση της σχετικά ανοιχτής συναλλαγής των αγαθών. <b>Γράφει ο Marian L. Tupy. </b>\r\n

Ιστορικά, οι απαρχές του φιλελευθερισμού προσδιορίστηκαν από τις προσπάθειές του να εμποδίσει την κρατική εύνοια προς κάποια θρησκεία έναντι κάποιας άλλης. <b>Γράφει ο John O. McGinnis.</b>

Όχι, οι ΗΠΑ ούτε θα επιτεθούν ξαφνικά στην Τουρκία, ούτε θα συνεργαστούν με την υποτιθέμενη σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ, όμως η τροχιά στην οποία κινείται ο Ερντογάν υποδεικνύει ότι η εχθρότητα και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτες. <b> Γράφει ο Michael Rubin. </b>

Η Uber προκάλεσε μια επανάσταση στις συγκοινωνίες. Η Airbnb μεταμόρφωσε τη στέγαση και τη βραχυχρόνια ενοικίαση χώρων. Η Netflix άνοιξε δρόμο στο πεδίο της διασκέδασης αμά τη ζητήσει. Σε όλα αυτά τα παραδείγματα, καινοτόμες έξυπνες ιδέες ανταγωνίστηκαν υφιστάμενα παρωχημένα μοντέλα. Και κέρδισαν. <b>Γράφει ο Kerry McDonald.</b>

Η οργή των οδηγών ταξί σε ολόκληρο τον κόσμο απέναντι στις υπηρεσίες συνεπιβατισμού όπως η Uber ή η Lyft είναι σημάδι ενός μονοπωλίου που πεθαίνει. Αν οι οδηγοί ταξί δεν θύμωναν με τη συμμετοχική οικονομία, τότε θα υπήρχε κάποιο λάθος. Θύματα του ίδιου τους του μονοπωλίου. Στο έργο του Φρεντερίκ Μπαστιά Ο Νόμος, ο Γάλλος αυτός οικονομολόγος εξετάζει τις συνθήκες που οδηγούν σε ένα μονοπώλιο. Γράφει: «Υπάρχει σε όλους μας μια ισχυρή προδιάθεση να πιστεύουμε πως οτιδήποτε νόμιμο είναι και θεμιτό. Αυτή η πεποίθηση είναι τόσο διαδεδομένη ώστε πολλοί άνθρωποι να υποστηρίζουν σφαλερά ότι τα πράγματα είναι “δίκαια” επειδή έτσι ορίζει ο νόμος». <b>Γράφει ο Bill Wirtz.</b>

Η ανάδυση της λαϊκιστικής κριτικής στο status quo της εποχής μας έχει πολλές αιτίες - άλλες εντοπίζονται στη βαθιά πολιτισμική απογοήτευση και την απομάγευση από το αμερικανικό όνειρο, άλλες στην απογοήτευση από επιλογές πολιτικής που δημιουργούν την εικόνα ότι η ζωή των επικριτών αυτών έχει γίνει λιγότερο ευημερούσα και λιγότερο ασφαλής. <b>Γράφει ο Peter J. Boettke.</b>

Η Uber ως οικονομική καινοτομία, αποτελεί παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι δημιουργικοί επιχειρηματίες ανακαλύπτoυν καινούριες μεθόδους να προσφέρουν καλύτερα και λιγότερο δαπανηρά καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Ακόμη, καταδεικνύει το πώς αυτή η δημιουργικότητα βοηθά τους ανθρώπους να παρακάμπτουν τα εμπόδια εισόδου που δημιουργούν οι κρατικές ρυθμίσεις που, μολονότι σχεδιάζονται για να προστατεύουν τους καταναλωτές, εντέλει προστατεύουν τις κατεστημένες εταιρείες. <b>Γράφει ο Steven Horwitz.</b>

Με τα πιο πρόσφατα δεδομένα σχετικά με τις συνθήκες ζωής σ’ ολόκληρο τον κόσμο δίνεται τόσο στους περιστασιακούς αναγνώστες όσο και στους σοβαρούς ερευνητές η καλύτερη διαθέσιμη πληροφόρηση ως προς το πώς ζουν σήμερα οι άνθρωπο, και πώς έφτασαν να ζουν μ’ αυτόν τον τρόπο. <b>Γράφει ο Richard Morrison. </b>

Στο βιβλίο του το Κράτος ο κοινωνιολόγος Franz Oppenheimer αντιπαρέβαλε τα «πολιτικά μέσα» με τα αντίστοιχα «οικονομικά». «Υπάρχουν δύο θεμελιωδώς αντιτιθέμενα μέσα με τα οποία ο άνθρωπος… παρακινείται να αποκτήσει τα αναγκαία μέσα για την ικανοποίηση των επιθυμιών του: η δουλειά και η κλοπή, η εργασία του καθενός και η βίαιη απαλλοτρίωση της εργασίας των άλλωn. <b>Γράφει ο Gary M. Galles.</b>

Για πολλές δεκαετίες, οι επικριτές της οικονομικής ανάπτυξης υποστήριζαν ότι η αύξηση των εισοδημάτων και η μεγαλύτερη υλική αφθονία δεν οδηγούν σε υψηλότερα επίπεδα ευτυχίας. Το 1974, ο Richard Easterlin από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας παρατήρησε ότι οι άνθρωποι στις πλουσιότερες χώρες δεν ήταν ευτυχέστεροι από τους ανθρώπους στις φτωχές. Μετέπειτα έρευνες διαπίστωσαν ότι το λεγόμενο Παράδοξο του Easterlin δεν υφίσταται. Αντίθετα, η ευτυχία φαίνεται να αυξάνεται όσο αυξάνεται και η αφθονία. <b>Γράφει ο Marian K. Tupy.</b>\r\n

Χιλή και Βενεζουέλα. Αναλογιστείτε ποια από τις δύο χώρες προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες, ιδιαίτερα για τους φτωχούς. Η προφανής απάντηση είναι η Χιλή, όπου η φτώχεια έχει υποχωρήσει δραστικά. Αντιθέτως στη Βενεζουέλα, φτωχά παιδιά πεθαίνουν από ασιτία εξαιτίας του κρατικού παρεμβατισμού. <b>Γράφει ο Dan Mitchell. </b>

Για κάθε θέση εργασίας στο Τούπελο που παράγει χάλυβα ή αλουμίνιο, υπάρχουν 200 θέσεις εργασίας σε κλάδους που καταναλώνουν αυτές τις πρώτες ύλες, οι οποίες θα μπορούσαν να τεθούν σε κίνδυνο. <b>Γράφει ο Mark J. Perry.</b>

O Xi Jinping είναι πλέον ο ισόβιος πρόεδρος της Κίνας - «η συλλογική ηγεσία πέθανε». Νωρίτερα ή αργότερα ο Putin θα ανακοινώσει το πώς και αυτός θα επιδιώξει το ίδιο. Αυτή η εξέλιξη προεικονίζει ένα επερχόμενο κύμα πολιτικής και οικονομικής αστάθειας πρωτόγνωρο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι έπειτα. <b>Γράφει ο Clay R. Fuller. </b>\r\n

Η ανάδυση θεσμών που ενισχύουν την ανάπτυξη χρειάστηκε εκατοντάδες χρόνια σε ορισμένες χώρες. Τις τελευταίες όμως δεκαετίες είδαμε ότι οι σωστές πολιτικές μπορούν να επιταχύνουν την οικονομική ανάπτυξη. Η Εσθονία αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. <b> Γράφει ο Luis P. de la Horra. </b>\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

Πολλοί Αμερικανοί θα μπορούσαν να μαντέψουν ότι οι συμπατριώτες τους της γενιάς των millenials δεν έχουν ιδιαίτερα καλή γνώμη για τον καπιταλισμό. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια αβάσιμη εντύπωση. Το 2016, το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ δημοσίευσε μια έρευνα στο πλαίσιο της οποίας ρώτησε Αμερικανούς ηλικίας 18-29 ετών την άποψή τους για διάφορα οικονομικά συστήματα.<b>Γράφει ο Nur Baysal.</b>

Η συμμετοχική οικονομία είναι μια οικονομία ισότητας. Στην πλευρά της προσφοράς, επιτρέπει με μεγαλύτερη ευκολία σε ανθρώπους με ιδιοκτησιακά στοιχεία όπως σπίτια και αυτοκίνητα να κερδίζουν εισόδημα. <b>Γράφει ο John O. McGinnis.</b>\r\n\r\n

«Δεν θέλω να μεγαλώσω και να μη πληρώνομαι το ίδιο με έναν άνδρα», είπε η ενδεκάχρονη Charlotte Usher στο πρόγραμμα Victoria Derbyshire την προηγούμενη εβδομάδα. Το κορίτσι, που πήρε μέρος σε μια τηλεοπτική συζήτηση με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας είπε ότι ανησυχεί γι’ αυτό το ενδεχόμενο. <b>Γράφει η Kate Andrews.</b>

Δεδομένου του ότι πριν από λίγες μέρες τιμήσαμε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι το πιο φεμινιστικό, αυτό που δίνει περισσότερη δύναμη στις γυναίκες. Η απάντηση, φυσικά, είναι η σημερινή συνθήκη: ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς γαρνιρισμένος με λίγη αναδιανομή του κράτους πρόνοιας. <b>Γράφει ο Tim Worstall.</b>

«Η απουσία εταιριών συνεπιβατισμού στο Βανκούβερ σημαίνει την επιβίωση ενός προβλήματος το οποίο, σύμφωνα με την εμπειρία μου, σε μεγάλο βαθμό εξαφανίζεται από την επιφάνεια των πραγμάτων όταν έχεις έναν λογαρισμό στην Uber ή τη Lyft - τον ρατσισμό στα ταξί», δηλώνει ο σκηνοθέτης C. Mudede. <b> Γράφει ο Alex Tabarrok. </b>

Μοιράστε όσο γίνεται περισσότερα χρήματα με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο: Οι Φινλανδοί όμως αποφάσισαν να πάνε ακόμη παραπέρα και να δώσουν σε όλους τους πολίτες τους δωρεάν χρήματα. Μολονότι αυτό μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνεται ουτοπικό, μπορεί να αποδώσει. <b>Γράφει ο Tomas Puchly.</b>\r\n