Δυστυχώς η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων εξελίχθηκε σε συνώνυμο της μη αξιολόγησης, της αναξιοκρατίας και της ατιμωρησίας. Στη συνείδηση των πολιτών έχει μεγάλη ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης.

Αν πιστέψατε ότι η νομοθεσία στην Ε.Ε. περί \\\"bail-in\\\" ήταν κάτι σαν \\\"σχέδια σε χαρτί\\\", απλά κάνατε ένα πικρό λάθος! Το bail in στην Ευρώπη ξεκίνησε ήδη από 1\/1\/2016, και η πρώτη εφαρμογή του φέτος, χτες, σε τράπεζα της Αυστρίας που χρεοκόπησε πρόσφατα, ξεπερνάει κάθε φαντασία!

Όποιος αναζητά τη σωτήρια ψυχής του και τη σωτήρια άλλων ψυχών, ας μην τις αναζητά μεσώ της πολιτικής, η οποία έχει τελείως διαφορετικές αποστολές: αποστολές που επιλύονται μόνον με τη νόμιμη βία. Ο Weber αποκαλεί «αεροκοπανιστές» όσους επικαλούνται την ηθική του φρονήματος για να ισχυριστούν ότι η ευθύνη δεν τους αφορά, αλλά αφορά τους άλλους, στην υπηρεσία των οποίων εργάζονται.

Όσο υπάρχει μια κρίσιμη μάζα Ελλήνων που δεν κατανοεί την αναγκαιότητα ορθολογισμού στη πολιτική, θα εμφανίζονται διάφοροι που θα «εμπορεύονται» την «τρέλα» τους. Όσο τα μεγάλα στρώματα των ψηφοφόρων θα συνδέουν την προσωπική τους ευδοκίμηση με την νοσηρότητα του κράτους, τόσο θα νομιμοποιούνται διοικητικοί παράγοντες και υπουργοί να επιδίδονται σε παραστάσεις «κηδεμόνα» των «λαϊκών κατακτήσεων».

Η τιμωρία των 7 συναδέλφων – δημοσιογράφων, με αφορμή το δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη, δεν θέτει απλά μείζονα ζητήματα για την ελευθεροτυπία. Βάζει την Δημοκρατία στον γύψο. Γράφει ο Χρήστος Μαζανίτης – Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.

Στην Ευρώπη δεν θέλουν να ασχολούνται με την ελληνική υπόθεση. Τους είναι αρκετό να υπάρχει μία κυβέρνηση να εφαρμόζει τις όποιες συμφωνίες. Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή αν βγαίνουν τα νούμερα ή αν θα ζήσουν οι ιθαγενείς. Το πρόβλημα όμως είναι αυτό ακριβώς: Δεν υπάρχει βιώσιμο πρόγραμμα, δεν υπάρχει ζωή σε αυτό τον πλανήτη…

Η κακόπιστη και καταχρηστική καταχώρηση domain name, η οποία έχει ως απώτερο σκοπό την την προσκόμιση οικονομικού οφέλους στον κυβερνοσφετεριστή, αποτελεί το φαινόμενο του «κυβερνοσφετερισμού» ή cybersquatting. Πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική νομολογία με την υπόθεση Amazon και την υπόθεση του «Αθήνα 2004».

Ο περίγυρος μας, η καθημερινότητά μας, το κράτος μας δείχνουν ότι η Ελληνική κοινωνία έχει χαρακτηριστικά λίγο Βαλκανίων, λίγο Ευρώπης, πολλής αναξιοκρατίας, λίγο Έλληνα της ήσσονος προσπάθειας, λίγο ταλαίπωρου Ρωμιού που εργάζεται νυχθημερόν, πολύ ανεπάγγελτου \\\"παράγοντα\\\" που επιλύει με εξωθεσμικές (παραβατικές) διαδικασίες τα μικρά προβλήματα της Ελληνικής οικογένειας.

Η απονομή Δικαιοσύνης μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Το φαινόμενο που χαρακτηρίζει τη Δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι πρωτίστως η αρνησιδικία και έπεται η αξιολόγηση όλων των υπολοίπων ουσιαστικών παραγόντων μιας καλής δίκης. Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης.

Οι διαγραφές στην ΕΣΗΕΑ αφορούσαν στη διαχείριση που έκανε μια μερίδα δημοσιογράφων στο δημοψήφισμα. Ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές απόψεις που έχει ο καθένας για τις διαγραφές, το πιο ενδιαφέρον είναι η διαχείριση που έκανε η κυβέρνηση τότε. Με τη βοήθεια της απόστασης από τα γεγονότα είναι ιδιαίτερα διδακτικό να θυμηθούμε τι συνέβη τότε.

«Κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξουσιάζει τα μάτια μου, το στόμα μου, τα χέρια μου, τούτα τα πόδια μου που πατάνε τη γης... Δεν θέλω νάμαι το θέμα τους, ο υπάλληλός τους, τ’ όργανό τους, μήτε ο αρχηγός τους. Έχω κ’ εγώ μια δική μου ζωή και πρέπει να τη ζήσω». Γιάννης Ρίτσος

Και οι δύο ηγέτες εργαλειοποίησαν την εκλογική διαδικασία και μέσα από διαδοχικές αναμετρήσεις, που έγιναν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, πέτυχαν τελικά τον στόχο τους, που είναι η πολιτική κυριαρχία. Ο τυχοδιωκτισμός, η εξουσιολαγνεία, η αποστροφή προς την ελεύθερη ενημέρωση, η διαρκής δημιουργία εχθρών, οι παρακρατικοί μηχανισμοί είναι κοινά στοιχεία αθλιότητας στον πολιτικό βίο των δύο ανδρών.

Ήταν μια σπαρακτική τοποθέτηση της Ιεράς Συνόδου. Το γεγονός πως εικοσάχρονα παιδιά δεν σεβάστηκαν τους 50, 60, 70 πιστούς που μέσα στο κατακαλόκαιρο, κυριακάτικα, θέλησαν να εκκλησιασθούν, φανερώνει μεν το όριο στο οποίο βρίσκεται η κοινωνία μας, αλλά συγχρόνως θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί και ως μια βλακώδης, απονενοημένη και περιθωριακή πράξη 20-30 νεαρών χωρίς αρχές.

Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα πέθανε. Το μόνο που κάνει είναι να περιφέρει το κουφάρι του, ικανοποιώντας μόνο την «ανώτερη τάξη» των συνδικαλιστών. Ο κόσμος άλλαξε, οι συνθήκες είναι άλλες, οι δυτικές οικονομίες προχωρούν, οι εργαζόμενοι έχουν πια νέες απαιτήσεις κι εμείς βλέπουμε ακόμα το ίδιο θλιβερό μοτίβο κάποιων απίστευτων τύπων που διεκδικούν ένα «σοβιετικό» κράτος!

Η αλήθεια δεν είναι γλυκιά, είναι πολύ πικρή. Και όχι μόνο για τη Σαουδική Αραβία. Έρχεται χρεοκοπία δεκάδων χωρών, και η Σαουδική Αραβία απλά θα είναι το κερασάκι στην τούρτα!

O μέσος Έλληνας έχει ένα πλεονέκτημα που κανείς ξένος δεν μπορεί να αποκτήσει: Έχει υπάρξει\/ επιβιώσει\/ δημιουργήσει μέσα σε ένα από τα χειρότερα επιχειρηματικά περιβάλλοντα που υπάρχουν στον πολιτισμένο κόσμο. Όπως πολλοί φίλοι έχουν επιβεβαιώσει... «αν τα έβγαλες πέρα στην Ελλάδα, καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να σε τρομάξει».

Η Κεντροαριστερά, δηλαδή η Σοσιαλδημοκρατία και ο Προοδευτικός Μεταρρυθμιστικός Χώρος, δεν θα υπηρετηθεί από τον κ. Τσίπρα και τους κρατιστές συντρόφους του. Γράφει ο <b>Ιωακείμ Γρυσπολάκης.<\/b>

Τσάβες και Μαδούρο διαχειρίστηκαν 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια και ενώ η χώρα θα μπορούσε να γίνει πρότυπο ανάπτυξης, έφτασαν να αναζητούν μεταξύ των πολιτών σκλάβους που θα εργαστούν στα χωράφια και στα εργοστάσια. <b>Γράφει ο Γιάννης Κουζηνός.<\/b>

Θα έχουμε εκλογές το Φθινόπωρο; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λόγους να θέλει να εγκαταλείψει την εξουσία, καθώς η αναμενόμενη ήττα στις εκλογές (με βάση την σημερινή εικόνα) θα θέσει αυτόν και τους συντρόφους του στο περιθώριο των εξελίξεων. Οι συμμαχίες που έχει κτίσει ο Αλέξης σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο είναι ακόμη ισχυρές κι όσο αυτές διατηρούνται δεν κινδυνεύει άμεσα…

Η παρτίδα στην Ελλάδα είναι χαμένη. Όσοι ονειρεύονται ανάκαμψη υπό τις παρούσες συνθήκες περπατούν στα σύννεφα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα new deal. Καινούργια λεφτά, μεγάλες επενδύσεις, καθαρές συμφωνίες και καινοτόμες προτάσεις υποψήφιες για βραβείο Νόμπελ. Πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία ή πουλάμε τον Παράδεισο στους μελλοθάνατους;

Όποιος είναι απέναντί τους διαγράφεται, διασύρεται, εξαφανίζεται. Ή μαζί τους ή τίποτα. Τα «πουτανάκια των δανειστών» και η «τρόικα εσωτερικού» ήταν τα προεόρτια. Οι διαγραφές των δημοσιογράφων είναι το κυρίως πιάτο. Ο έλεγχος του Τύπου είναι ο αντικειμενικός στόχος των παπατζήδων ωτακουστών. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Εδώ έχουμε ένα νέο μοντέλο μοναδικό στον κόσμο. Θέλουμε να συνδυάσουμε σοβιετική αναποτελεσματικότητα, μαζική μικρομεσαία φοροδιαφυγή και ΣΥΡΙΖΑΪΚΟ μίσος προς τους εργατικούς, τους μορφωμένους και τους έντιμους, που χαλούν την πιάτσα στους φοροφυγάδες, τους τεμπέληδες και τους χαβαλέδες.

Όχι! Στο βανάκι της φωτογραφίας, την οποία τράβηξα ο ίδιος σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης, δεν βρίσκεται ο σούπερ κοριός που παγίδευσε τους αξιωματούχους του ΔΝΤ... Γράφει ο Παναγιώτης Γκλαβίνης.

Ένα λογικό συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από την υπόθεση της υποκλοπής είναι πως κάθε φορά που λέμε πως «πιο κάτω δεν γίνεται, πιάσαμε πάτο» διαπιστώνουμε πως υπάρχει πιο κάτω, πως ο πάτος είναι μια επιφάνεια που μόλις την πατάμε και αισθανόμαστε ανακουφισμένοι γι΄ αυτό, υποχωρεί κι άλλο. Φαίνεται πως η κατάπτωση μας είναι μια ατέρμονη διαδικασία.