Στην Ευρώπη δεν θέλουν να ασχολούνται με την ελληνική υπόθεση. Τους είναι αρκετό να υπάρχει μία κυβέρνηση να εφαρμόζει τις όποιες συμφωνίες. Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή αν βγαίνουν τα νούμερα ή αν θα ζήσουν οι ιθαγενείς. Το πρόβλημα όμως είναι αυτό ακριβώς: Δεν υπάρχει βιώσιμο πρόγραμμα, δεν υπάρχει ζωή σε αυτό τον πλανήτη…
Στην Αθήνα η κυβέρνηση σπεύδει να πιαστεί από το αξίωμα της χρησιμότητάς της και να κτίσει την στρατηγική της πάνω σε αυτή την παραδοχή. Γι αυτό και τραβάει στα άκρα τις σχέσεις της με το ΔΝΤ, πιστεύοντας ότι στο τέλος θα αποσπάσει κάτι περισσότερο από το τίποτα που έχει τώρα στα χέρια της. Πιστεύει, δηλαδή, ότι η Ευρώπη δεν θα τολμήσει από την πλευρά της να τραβήξει κι αυτή το σχοινί κι ότι στο τέλος θα υποχωρήσει σε κάτι. Κι αν δεν υποχωρήσει; Δεν χάθηκε κι ο κόσμος! Τι είχαμε και τι χάσαμε…
Είναι μία επικίνδυνη τακτική που ταιριάζει σε ανθρώπους που έχουν μία τυχοδιωκτική αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν μπορεί πάντως να είναι επιλογή από μία σοβαρή κυβέρνηση, επειδή στην καλύτερη των περιπτώσεων δαπανάμε έτσι μεγάλες ποσότητες του κεφαλαίου της εμπιστοσύνης της χώρας. Στην χειρότερη οδηγούμε την χώρα σε ατύχημα. Κι ένα ατύχημα έχει πάντα απρόβλεπτες συνέπειες. Δεν βλέπουμε, λοιπόν, τι χρήσιμο υπάρχει σε μία πολιτική που κινείται μεταξύ της καταστροφής και της απολύτου καταστροφής.
Οι Ευρωπαίοι φοβούνται μία έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει κιόλας ο κόσμος. Στην Αθήνα πιστεύουν ότι θα μπορούσαμε να επενδύσουμε σε αυτό τον φόβο και να αποσπάσουμε κάτι. Ακόμη κι αν αυτό συνέβαινε, αυτό το «κάτι» θα είχε πρόσκαιρα χαρακτηριστικά. Δεν θα αποτελούσε λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Αλλά οι μέχρι στιγμής ενδείξεις δεν μας δείχνουν κάτι τέτοιο. Ότι μπορούμε να έχουμε κέρδος από την υπόθεση της Βρετανίας. Το ερώτημα που φαίνεται να μην μας απασχολεί ιδιαίτερα είναι τι θα συμβεί αν αποδειχτεί ότι η Ευρώπη δεν φοβάται όσο εμείς νομίζουμε την έξοδο της Βρετανίας από την Ένωση!
Η άποψη της στήλης είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση παίζει αυτή την στιγμή ζάρια με τον διάβολο. Οι πιθανότητές μας να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την παρτίδα είναι μηδενικές.
Επί Σαμαρά οι Ευρωπαίοι είχαν υποσχεθεί ελάφρυνση του χρέους. Γιατί χάθηκε αυτή η ευκαιρία; Ας αναρωτηθούν όλοι! Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν έχουμε κάτι χειροπιαστό στα χέρια μας. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε χειρότερο σημείο από τότε. Καταρρίπτεται έτσι η άποψη ότι δεν ρισκάρουμε να χάσουμε. Ρισκάρουμε! Κι επιπλέον, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας νέας κρίσης στις αγορές, η οποία θα δυσχεράνει ακόμη περισσότερο την θέση μας.
Ο κ. Τσίπρας έχει παρεξηγήσει την στάση των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι κλωτσάνε το τενεκεδάκι λίγο πιο κάτω. Πάλι και πάλι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξακολουθήσουν να το κάνουν δια παντός. Κάποια στιγμή ο περιπατητής ασχολείται με κάτι άλλο που του τραβάει την προσοχή κι αφήνει το τενεκεδάκι στην άκρη του δρόμου και στην τύχη του. Ακόμη χειρότερα; Βαριέται το παιγνίδι και πετάει το τενεκεδάκι στην ανακύκλωση…
Το ίδιο λάθος κάνανε στην διαπραγμάτευση του 2015 με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Το ίδιο και στο προσφυγικό. Το ίδιο επαναλαμβάνουν και τώρα, δείχνοντας ότι δεν μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος.
Η κυβέρνηση ποντάρει σε αυτό το «κάτι» στην αξιολόγηση για να ποντάρει επικοινωνιακά στο «πέρασμα του κάβου». Κι αν δεν έρθει, θα φταίνε οι κακοί ξένοι που υπονόμευσαν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας. Τότε οι εκλογές θα μπορούσαν να είναι κι αυτές μία επιλογή! Για τον κ. Τσίπρα θα μπορούσαν πράγματι να είναι μία λύση. Και για την χώρα επίσης και με δεδομένη την κρισιμότητα της κατάστασης. Αυτό για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι είναι αν τότε θα υπάρχουν στο τραπέζι τα ίδια εργαλεία που προσφέρονται σήμερα!
Θανάσης Μαυρίδης
