Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το σύνθημά τους ήταν πάντα η αντίδραση και ο εξτρεμισμός. Μ΄αυτό κέρδισαν μέσα σε ένα χρόνο και τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Μ΄αυτό πορεύτηκαν για χρόνια ως πολιτική πρόταση και μ΄αυτό πότισαν τα μυαλά κάθε νέας γενιάς, ειδικά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, υποσχέθηκαν ότι είναι οι καταλληλότεροι να μην υπακούσουν στο Μνημόνιο που μόλις υπέγραψαν! Αυτό το μήνυμα πέρασαν στους ψηφοφόρους τους και πέτυχαν έναν νέο θρίαμβο. «Ψηφίστε μας για να μην αλλάξουμε τίποτα. Yπογράψαμε αλλά είμαστε ικανοί να τους κοροϊδέψουμε!», αυτό είναι το κρυφό μότο που πέρασε έντεχνα η «αθώα» και γελαστή φυσιογνωμία του Τσίπρα στην κοινωνία. Εννοείται ότι δεν υπήρχε καμία εναλλακτική πρόταση για ανάπτυξη, για διάσωση της Οικονομίας, για εξυγίανση του αντιπαραγωγικού κράτους. Όμως, κανείς από όσους επένδυσαν στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδιαίτερους προβληματισμούς γι΄αυτά.
Ο Θοδωρής Δρίτσας και η σύζυγος του Τασία, είναι δύο από τα πιο εμβληματικά σύμβολα της Αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Πιστοί στη στάση πολιτικής που ακολούθησαν ως τώρα, στη ζωή τους δεν έχουν καμία διάθεση να ανταποκριθούν στα καθήκοντα που τους ανέθεσαν. Αν είναι δυνατόν, άνθρωποι που απέκτησαν έναν δυναμικό ρόλο μέσα από τον απόλυτο μηδενισμό της αντιεξουσιαστικής συντεχνιακής φλυαρίας, να ανταποκριθούν σε κυβερνητικά καθήκοντα. Ο πρωθυπουργός φυσικά, το ξέρει αλλά τουλάχιστον για τον κ. Δρίτσα, η αποστολή του δεν είναι διοικήσει αλλά να κρατήσει ζωντανό τον «θρύλο» του αγωνιστικού ΣΥΡΙΖΑ!
Ο υπουργός Ναυτιλίας λοιπόν, όχι μόνο δηλώνει με θράσος ότι δεν συντάσσεται με την κυβερνητική πολιτική αλλά έχει έτοιμο σχέδιο για «ανακατάληψη» του ΟΛΠ. Όχι βέβαια για να το εφαρμόσει αλλά για να το διαφημίσει σε συνδικαλιστές και ψηφοφόρους. Αργά ή γρήγορα, θα δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό (Δημόσια Αρχή Λιμένος Πειραιώς), ως παρατηρητή και «χωροφύλακα» του ΟΛΠ για να πετάξει ένα προπέτασμα καπνού σε όλους αυτούς που ελπίζουν για εγγυήσεις των συμφερόντων τους.
Εν τω μεταξύ, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξέδωσαν ανακοινώσεις ενάντια στον παραλογισμό του Υπουργού. Παραλογισμός, βέβαια γι αυτούς που τώρα επικαλούνται την κανονικότητα – κάποιοι δεν το έκαναν πάντα... Για τον Θοδωρή Δρίτσα, και την παρέα του ο υπαινιγμός της αυθεντικής ταυτότητας του εξτρεμιστή δεν είναι παρέκκλιση από την νόρμα αλλά εργαλείο διατήρησης της εξουσίας. Γι αυτό και δεν αισθάνεται κανείς από αυτούς, ενοχή ή αίσθημα ευθιξίας για να παραιτηθεί. Άλλωστε, το ένστικτο του «επαναστάτη» προσφέρει το ηθικό άλλοθι, ώστε να απολαμβάνει την καρέκλα και τον μισθό του υπουργού.
Με λίγα λόγια, όσο υπάρχει μια κρίσιμη μάζα Ελλήνων που δεν κατανοεί την αναγκαιότητα ορθολογισμού στη πολιτική, θα εμφανίζονται διάφοροι που θα «εμπορεύονται» με επιτυχία, την «τρέλα» τους. Όσο τα μεγάλα στρώματα των ψηφοφόρων θα συνδέουν την προσωπική τους ευδοκίμηση με την νοσηρότητα του κράτους, τόσο θα νομιμοποιούνται στελέχη, διοικητικοί παράγοντες και υπουργοί να επιδίδονται σε παραστάσεις «προστάτη» και «κηδεμόνα» των λαϊκών κατακτήσεων (συνδικαλισμός, εγκληματικότητα κρατικών λειτουργών, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, πελατειακά δίκτυα, χρηματοδότηση του κράτους σε αφανείς υπαλλήλους, οικειοποίηση δημόσια περιουσίας κτλ).
Όλα τα παραπάνω είναι η «περιουσία του λαού» και οι «κατακτήσεις» του μέσα στη αφήγηση του ελληνικού κράτους. Για όλα αυτά, «πουλάει τρέλα» ο υπουργός Δρίτσας και πολλοί άλλοι στην κυβέρνηση. Και θα το κάνουν όσο υπάρχει ακροατήριο να τους ακούει και να μην αγανακτεί, όπως εμείς οι υπόλοιποι. Εμείς οι «λογικοί» και οι «ορθολογιστές» που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ποιοι μας περιβάλλουν και ποιοί στηρίζουν τις εξτρεμιστικές κορώνες των βολεμένων «επαναστατών» της Αριστεράς.
