Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στη χθεσινή απεργία, εκτός από την ΑΔΕΔΥ, συμμετείχαν και οι εργαζόμενοι στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, η ΕΣΗΕΑ, δάσκαλοι και καθηγητές, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ, μηχανικοί, διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και δικηγόροι.
Σαφώς και τα αιτήματα της άρσης του Ασφαλιστικού και των νέων μέτρων είναι κοινωνικά αποδεκτά και ξεκάθαρα. Υπάρχει, όμως, ένα λογικό άλμα στις διεκδικήσεις που δημιουργεί αδιέξοδο: αυτοί που συμμετείχαν στην απεργία δεν έχουν καμία αντιπρόταση για την επίλυση του προβλήματος. Οι εκπρόσωποί τους μάλιστα, επειδή γνωρίζουν ότι οι ίδιοι οι κλάδοι τους είναι μέρος του προβλήματος, δεν ασχολούνται καν με τη διατύπωση θέσεων για την άρση του αδιεξόδου.
Οι πρώτοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της ΑΔΕΔΥ. Τι απαιτούν και τι διεκδικούν; Την ασφάλεια του κρατισμού, τη συνέχεια της χρηματοδότησής τους από το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο, τη διαιώνιση των νοσηρών εγγυήσεων του Ασφαλιστικού για τους ίδιους (επιδόματα, συντάξεις στα 50 και παχυλά εφάπαξ) και επίδειξη δύναμης σε περίπτωση που κάποιοι σκεφτούν στο μέλλον άρση της μονιμότητας.
Οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέα (γιατροί και δικηγόροι), μολονότι αντιστέκονται στην παραφροσύνη του Φορολογικού και της προχειρότητας του Ασφαλιστικού, δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν θέλουν να αλλάξει κάτι στην υφιστάμενη κατάσταση, ώστε να εξασφαλίσουν οι επόμενες γενιές μία φυσιολογική κανονικότητα. Μόνο ζητούν και απαιτούν. Δεν προτείνουν.
Η εικόνα σ΄ αυτές τις απεργίες είναι κάποιες μικρές ή λίγο μεγαλύτερες ομάδες συνδικαλιστών που οργανώνουν μονίμως εκδηλώσεις για περισσότερο κράτος πληρωμών και εγγυήσεων, χωρίς να ξεκαθαρίζουν από πού θα γεμίσουν τα ταμεία αυτού του κράτους. Και πάντα, από κάθε διεκδίκηση απουσιάζουν αυτοί που είναι σε θέση να τα γεμίσουν. Όχι κόβοντας από κάποιον τοίχο προφανώς, αλλά παράγοντας πλούτο. Ποιοι είναι αυτοί; Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι επενδυτές, οι βιοτέχνες, οι παραγωγοί, οι βιομήχανοι και κυρίως οι εξαγωγείς. Οι τελευταίοι μάλιστα, που θα έπρεπε απολαμβάνουν τον σεβασμό των υπολοίπων, συνήθως αντιμετωπίζονται σαν εξωγήινοι από φίλους και εχθρούς.
Επομένως, κάτι δεν πάει καλά με τους συνδικαλιστές από χρόνια, αλλά τώρα πια το πτώμα άρχισε και κακοφορμίζει επικίνδυνα. Η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα κινείται βασικά σε τρία επίπεδα: το ένα είναι πως αδυνατούν να κατανοήσουν την οικονομία. Δεν τους ενδιαφέρει πώς παράγεται το ΑΕΠ, πώς λειτουργούν οι σύγχρονες οικονομίες και δεν τους καίγεται καρφί για τη χρεοκοπία του Δημοσίου. Το δεύτερο είναι η κλειστή συντεχνιακή τους νοοτροπία. Δεν συνδέουν την περίπτωσή τους με άλλες επαγγελματικές τάξεις και συνειδητά απομονώνονται, προτείνοντας πάντα ιδιαίτερη μεταχείριση από την εξουσία. Και το τελευταίο, το πιο σημαντικό είναι η απομάκρυνση των συνδικάτων τους από τα μέλη που υποτίθεται εκπροσωπούν. Μια υπεύθυνη καταγραφή της χθεσινής απεργίας θα έδειχνε ότι η συμμετοχή ήταν ελάχιστη, όπου υπήρχε η δυνατότητα της αυτοδιάθεσης των εργαζομένων (στους καθηγητές και δασκάλους μπορεί να μην ξεπέρασε το 8%!).
Το συμπέρασμα είναι ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα πέθανε. Το μόνο που κάνει, ειδικά σε καιρούς «αριστερού Μνημονίου», είναι να περιφέρει το κουφάρι του, ικανοποιώντας μόνο την «ανώτερη τάξη» των συνδικαλιστών. Ο κόσμος άλλαξε, οι συνθήκες είναι άλλες, οι δυτικές οικονομίες προχωρούν, οι εργαζόμενοι έχουν πια νέες απαιτήσεις κι εμείς βλέπουμε ακόμα το ίδιο θλιβερό μοτίβο κάποιων απίστευτων τύπων που διεκδικούν ένα «σοβιετικό» κράτος, αναλαμβάνοντας όμως οι ίδιοι τον ρόλο του κρυφού καπιταλιστή!
Ο νόμος Βρούτση (αλλαγή του 1264/82) για το συνδικαλισμό μπήκε στο συρτάρι από το 2014, εξαιτίας του Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ. Προέβλεπε τα πάντα: συνδικαλιστικές άδειες, απολύσεις για απιστία συνδικαλιστών, αξιολόγηση από τον εργοδότη, διαφάνεια στη χρηματοδότηση των συνδικάτων, προκήρυξη απεργιών σε χρόνο που θα μπορούν να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι, διανομή ανακοινώσεων και αποφάσεις από τις πλειοψηφίες των μελών και όχι από ισχνές μειοψηφίες.
Τι πρέπει να γίνει; Να αποκατασταθεί η αυθαίρετη και αντιδημοκρατική εκπροσώπηση των εργαζομένων από μία κρατικοδίαιτη «ελίτ» που το μόνο που ξέρει είναι να προστατεύει τη σχέση της με την εξουσία. Επίσης, να γίνει κατανοητό ότι για να υπάρξουν δικαιώματα και μισθοί εργαζομένων, θα πρέπει να παραχθεί πλούτος και να ανοίξουν δουλειές. Όσο αυτά δεν γίνονται κατανοητά από τις επαγγελματικές τάξεις, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται.
Πολλά πέθαναν στη χώρα εδώ και χρόνια, αλλά τα κρατάμε σαν σκιάχτρα, φοβίζοντας ο ένας τον άλλον. Ως πότε ακόμα…
