Καταλάβατε τώρα τι σημαίνει διακυβέρνηση στην εποχή του λαϊκισμού, των ιστοσελίδων και των social media; Μια κυβέρνηση μπορεί να μειώσει τους φόρους, να φέρει επενδύσεις και δουλειές, να καθαρίσει το κέντρο της πρωτεύουσας από τις συμμορίες, αλλά να καταστραφεί επειδή δυο συντηρητικές κυράδες αντί να πάνε για τσάι αποφάσισαν να πάνε σινεμά. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Ζούμε σε μια γεωπολιτικά εύφλεκτη και φλογισμένη περιοχή, που πλέον υφίσταται τις εμπρηστικές συνέπειες της δράσης και ενός παγκόσμια γνωστού –πανθομολογουμένως, αν και τυπικά μη εισέτι διαγνωσμένου- σχιζοφρενούς. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Το κλίμα στην Παιδεία, με κύρια ευθύνη των δυνάμεων που πρόσκεινται στην Νέα Δημοκρατία, μυρίζει μπαρούτι. Να υπενθυμίσω την εντελώς άστοχη απόφαση της ΟΝΝΕΔ να απέχει από τις φοιτητικές συνελεύσεις που γίνονται με θέμα τις καταλήψεις σχολών. Ήδη σχολές του ΕΜΠ βρίσκονται υπό κατάληψη από τις γνωστές μειοψηφίες, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους υπόλοιπους φοιτητές.

Τον Αύγουστο του 2014 κάποιος άνδρας, άνοιξε πυρ στην είσοδο των γραφείων της εφημερίδας New York Times. Το επεισόδιο δεν ήταν αιματηρό και η εφημερίδα, μέσω του τουίτερ, ενημέρωσε αμέσως την κοινή γνώμη ότι όλοι στο κτίριο των γραφείων της ήταν καλά και ότι θα επανερχόταν, όταν θα είχε συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες για το γεγονός. Το επόμενο ενημερωτικό τουίτ δημοσιεύθηκε μετά από τρεις ολόκληρες ώρες.

Ο Γιάννης Ραγκούσης νομοθετεί ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ για το «ακατάλληλο δια ανηλίκους» και διαμαρτύρεται ως στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή του δικού του νόμου, επειδή, λέει, αυτή συνιστά… παλινόρθωση του κράτους της δεξιάς! Και η ΝΔ πέφτει στην παγίδα και επιδίδεται στο λατρεμένο της άθλημα του αυτομαστιγώματος. Που να έρθουν και τα πιο σοβαρά. Από τον Ζάλογγο θα πέφτουμε…

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά αυτό το επιστημονικό ορόσημο, ο Αριστείδης Πατρινός μιλά για τα επιτεύγματα της Συνθετικής Βιολογίας και της Γενετικής, τις προσδοκίες που διαψεύστηκαν, αλλά και αυτές που αναδύονται, ενώ παράλληλα επισημαίνει ότι οφείλουμε να επαγρυπνούμε για ενδεχόμενη κατάχρηση των γενετικών πληροφοριών μας. <b>Συνέντευξη στον Γιάννη Παλιούρη. </b>\r\n\r\n

Η Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, δεν έχει εθνική αστική τάξη. Αυτά είναι γνωστά πράγματα, έχει αναφερθεί διεξοδικά στο θέμα ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Του ιδίου του διέφυγε, βέβαια, ότι με την πολιτική των προβληματικών επιχειρήσεων «σκότωσε» τα τελευταία απομεινάρια της ελληνικής βιομηχανίας και μαζί και τους τελευταίους των επίδοξων ηγετών μιας νέας κάστας επιχειρηματιών που θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε αυτό που λέμε εθνική αστική τάξη. <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Μια επικών διαστάσεων πάλη για την εξουσία συμβαίνει αυτό το διάστημα στο Περού. Ο Περουβιανός Πρόεδρος Βισκάρα, αντιδρώντας σε μια σειρά ψηφοφοριών του Κογκρέσου και την αντίθεση να προωθήσει τις πρωτοβουλίες του για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, προχώρησε στη διάλυση του σώματος και την προκήρυξη εκλογών. <b>Γράφει ο Ryan C. Berg. </b>

Ένας από τους σημαντικότερους και αληθινά πιο ενδιαφέροντες διανοούμενους του καιρού μας, ο Ιβάν Κράστεφ βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum, όπου και αναμετρήθηκε με τη Μαρία Σμιτ. «Αυτό που με εξέπληξε είναι πόσο επιμένει ότι η Δυτική Ευρώπη συμπεριφέρεται στους εταίρους της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης ως αποικιοκρατική δύναμη», ανέφερε. <b> Συνέντευξη στην Κατερίνα Οικονομάκου. </b>

«Αν είχα καταλάβει νωρίτερα πως λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα μας, θα είχα φροντίσει να περάσω 2-3 χρόνια από την ΚΝΕ. Η ζωή μου θα ήταν πολύ ευκολότερη σε κάθε επίπεδο». Η φράση αυτή, την οποία προσυπογράφουμε, ανήκει στον κ. Άδωνι Γεωργιάδη και την είχε πει σε μια ωραία ραδιοφωνική συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν από δύο χρόνια.

Ακολουθεί ένα μη οικονομικό άρθρο. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε ένα κρεσέντο αποκαλύψεων και αυτοκριτικών από την ηγετική ομάδα του Σύριζα. Η ομάδα που διέλυσε τη χώρα, προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να αποποιηθεί των ευθυνών της, μέσα από την διαδικασία της αυτοκριτικής, που αποτελεί για την αριστερά, την δική της κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Η δήλωση του Χρήστου Σπίρτζη «αν δεν υπήρχε ιστορικά ο Βαρουφάκης θα έπρεπε να τον είχαμε ανακαλύψει για να οδηγήσουμε σε διαπραγμάτευση τους θεσμούς», μου άνοιξε επιτέλους τα μάτια. Διότι επί πέντε χρόνια τώρα, είχα βαθιά εντός μου μια απορία που με ταλαιπωρούσε σαν χαλίκι που είχε παρεισφρήσει λαθραία μέσα στο παπούτσι μου: Πώς διάολο παρέδωσαν την χώρα σ’ αυτό τον τύπο;

«Πώς είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με το 2015, όταν στον διεθνή ορίζοντα συμβαίνουν τόσο δραματικά γεγονότα;». Αυτό το εύλογο ερώτημα θέτουν πολιτικοί σχολιαστές προσπαθώντας να αποδείξουν πως, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας, χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Όσοι έχουν αυτήν τη θεώρηση των γεγονότων ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Πρώτον, αυτοί που δεν είδαν με αρνητική ματιά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και δεύτερον, αυτοί που έχουν την αντίληψη του «περασμένα, ξεχασμένα».\r\n\r\n

Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πώς οι κάτοικοι της Λέσβου που καλωσόριζαν τους πρώτους πρόσφυγες και μετανάστες, έφτασαν στο σημείο να βρίσκονται σε εξέγερση; Πώς και σειρά Δημάρχων και τοπικών κοινωνιών αντιδρούν στο άκουσμα και μόνο της μεταφοράς στην περιοχή τους ταλαιπωρημένων ανθρώπων;\r\n\r\n

Η τροπολογία Λέτγουιν απομάκρυνε εκ νέου –έστω προσωρινά– την πιθανότητα μιας άμεσης «ρυθμισμένης» εξόδου του Ην. Βασιλείου από την ΕΕ. Μια νέα παράταση, αλλά και η έλλειψη μιας αυστηρής προθεσμίας Brexit, ενδέχεται να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική αναβλητικότητα της χώρας σε μια περίοδο, όπου η διαλλακτική στάση της ΕΕ ίσως να μην είναι τόσο δεδομένη όσο σήμερα. <b>Γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργάκη.</b>

Η συγγραφή ενός βιβλίου από τον Αλέξη Τσίπρα για τις «ιστορικές στιγμές» του 2015 δεν ήταν μια απειλή με… απεύθυνση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ώριμη σκέψη που κυοφορείται στο μυαλό του! Θα ήταν πάντως εξαιρετικά χρήσιμο σε αυτό να περιλαμβάνεται ένα κεφάλαιο για το αν, ποιος και γιατί αιτήθηκε το καλοκαίρι του 2015 από τον Πούτιν να τυπώσει η Ρωσία δραχμές. <b>Γράφει η Κατερίνα Γαλανού.</b>

Για την ιερή μυθολογία της Αριστεράς που επικράτησε περίπου ως θρησκεία, στην ελληνική κοινωνία δεν φταίνε μόνο οι ηττημένοι του Εμφυλίου. Φταίνε και οι νικητές. Οι Δεξιοί και ανέχτηκαν και εξέθρεψαν το «ιερατείο» της Αριστεράς, καλύπτοντας επίτηδες τα εγκλήματα των ηττημένων. Άλλοτε από οίκτο για τον χαμένο που του άξιζε τουλάχιστον, να παίζει με τους μυθικούς του ήρωες. Και άλλοτε από πολιτικό όφελος.

Το λάθος του Ντ. Τραμπ χαρακτηρίζεται πλέον ως ιστορικών διαστάσεων και από τους ίδιους τους ρεπουμπλικάνους αφού παραχωρεί την κυριαρχία στη Συρια στον Πούτιν, δίνοντας ταυτόχρονα ως δώρα στον Ερντογάν ένα... συγχωροχάρτι και τμήμα της λεγόμενης ζώνης ασφαλείας. Οι εξελίξεις θα επικυρωθούν στη συνάντηση με τον Ρώσο Πρόεδρο, ο οποίος επιδιώκει να διατηρήσει τις καλές σχέσεις με την Τουρκία. <b> Γράφει ο Γιάννης Κουτσομύτης. </b>

Η υπόθεση Γεωργίου δοκιμάζει, τα τελευταία 8 χρόνια, την ανεξαρτησία του ελληνικού δικαστικού συστήματος αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ο πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής διώκεται από ισχυρούς παράγοντες διότι ευθυγράμμισε πλήρως τα ελληνικά στατιστικά με τους κανόνες της Ε.Ε. Η Μιράντα Ξαφά σε ένα αποκαλυπτικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο World Economics καταγράφει το «στατιστικό μαρτύριο» του Ανδρέα Γεωργίου τις αλλεπάλληλες δικαστικές περιπέτειες και τις αθωώσεις του που όμως δεν δείχνουν να αποτελούν εμπόδιο για τους διώκτες του. <b>Διαβάστε μεταφρασμένο ολόκληρο το άρθρο της Μ. Ξαφά.</b>

Η συμφωνία Τζόνσον είναι χειρότερη, από οικονομική άποψη, σε σχέση με αυτή της Τερέζα Μέι και για το Ηνωμένο Βασίλειο και για την Ε.Ε. και είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση αρνήθηκε να επικαιροποιήσει την ανάλυσή της για το πόσο θα επηρεάσει την βρετανική οικονομία. <b> Γράφει ο Κώστας Μήλας. </b>

Σαν σήμερα, 21 Οκτωβρίου ορκίστηκε το 1981 η πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι κατά πάσα βεβαιότητα η ημερομηνία γέννησης μια εποχής που εκτείνεται πολύ πέραν της «οκταετίας» και συνεχίζει να σημαδεύει ανεξίτηλα όχι μόνο την πολιτική ιστορία, αλλά και την πολιτική κουλτούρα και πρακτική στη χώρα μας.\r\n\r\n

Τα κονδύλια για το νέο QE να είναι πλέον «μετρημένα» και η εργαλειοθήκη της ΕΚΤ έχει αρχίσει να στεγνώνει. Το ΔΝΤ και η ΕΚΤ υποδεικνύουν την καλύτερη λύση στο πρόβλημα της επιβράδυνσης της Ευρώπης, με τη Γερμανία όμως να είναι αποφασισμένη να αποχωριστεί τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της μόνο αν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. <b> Γράφει η Μαίρη Βενέτη. </b>

Η φοιτητική μας παράταξη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί την πιο συνεπή -αν όχι και τη μόνη- πολιτική δύναμη που αντιτάσσεται συντονισμένα στις καταλήψεις. Η απουσία από μια Γενική Συνέλευση αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Σε κάθε περίπτωση η κατάληψη είναι πράξη παράνομη και αντιστρατεύεται το ίδιο το πανεπιστημιακό άσυλο. <b>Γράφει ο Παύλος Μαρινάκης.</b>\r\n\r\n

Μπορεί η βία να είναι η μαμή της ιστορίας, αλλά η αντρική βία έναντι των γυναικών είναι μία κατάσταση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτε. Για να καταλήξει κανείς να χτυπά μία γυναίκα πρέπει να συντρέχουν, ενδεχομένως, διάφοροι ψυχοπαθολογικοί παράγοντες, όμως κάποια ευρήματα μιλούν για ένα κοινό μοτίβο κατά την παιδική ηλικία κάποιων θυτών: τον βασανισμό ζώων.