Του Σάκη Μουμτζή
Διάβασα τις δηλώσεις του προέδρου της ΟΛΜΕ και, καθώς δεν είμαι γνώστης προσώπων και πραγμάτων από τον χώρο του συνδικαλισμού, υπέθεσα πως θα πρόκειται για ένα ακόμα απολίθωμα της δεκαετίας του 80.
Μετά πληροφορήθηκα πως ο εν λόγω πρόεδρος είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.
Ποια ήταν η δήλωση του;
«Η κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελιτίστικα σχολεία», αναφερόμενος στα Πειραματικά.
Δεν θα εμπλακώ στην άχαρη συζήτηση να υποστηρίξω το αυτονόητο. Πως η κοινωνία μας είχε Πειραματικά σχολεία και χρειάζεται κι άλλα.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό και αφορά το γεγονός πως ο κύριος, με αυτές τις απόψεις, εκπροσωπεί την Νέα Δημοκρατία. Ουδόλως με ενδιαφέρει αν αυτές τις απόψεις τις ασπάζεται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.
Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να κινείται μέσα στο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο του κόμματος. Και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ έχει ξεφύγει.
Το παρόν περιστατικό, όπως και μερικά άλλα θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα : τι δυνατότητες πολιτικής παρέμβασης έχει ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα σε στρατηγικούς κοινωνικούς χώρους που δεν θέλουν να μεταρρυθμιστούν; Τι γίνεται όταν ένας μεταρρυθμιστής υπουργός δεν βρίσκει δυνάμεις, μέσα στους κοινωνικούς χώρους που θέλει να παρέμβει, οι οποίες να υποστηρίξουν την παρέμβαση του;
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα μιαν απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που έλεγε «όχι» στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας.
Προχθές στην Θεσσαλονίκη, η σύγκλητος συνεδρίασε με την παρουσία των ΕΑΑΚ και της Πανσπουδαστικής που προσεκλήθηκαν να παραστούν.
Ο νέος πρύτανης σκέφτηκε πονηρά. «Εκεί που είναι να έρθουν μόνοι τους και να μου χαλάσουν το μαγαζί, ας τους προσκαλέσω εγώ».
Και όλα μέλι-γάλα. Από κοινού οι αποφάσεις συγκλήτου με ΕΑΑΚ και Πανσπουδαστική.
Το κλίμα στην Παιδεία, με κύρια ευθύνη των δυνάμεων που πρόσκεινται στην Νέα Δημοκρατία, μυρίζει μπαρούτι. Να υπενθυμίσω την εντελώς άστοχη απόφαση της ΟΝΝΕΔ να απέχει από τις φοιτητικές συνελεύσεις που γίνονται με θέμα τις καταλήψεις σχολών.
Ήδη σχολές του ΕΜΠ βρίσκονται υπό κατάληψη από τις γνωστές μειοψηφίες, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους υπόλοιπους φοιτητές.
Μήπως λοιπόν η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να «τραβήξει μερικά αυτιά;» Γιατί επέδειξε πυγμή μόνον απέναντι στην κυρία Νικητοπούλου;
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 έγινε φανερό—με αφορμή τον νόμο Διαμαντοπούλου—πως κάτι αρρωστημένο υπάρχει μέσα στην Νέα Δημοκρατία. Ο νόμος ως γνωστόν ψηφίστηκε με μια από τις ευρύτερες μεταπολιτευτικές πλειοψηφίες και μέσα σε δύο μόλις χρόνια άρχισε να ξηλώνεται από αυτούς που τον είχαν ψηφίσει.
Ένα μέρος της Νέας Δημοκρατίας τότε συντάχθηκε με εκείνες τις δυνάμεις στα ΑΕΙ που αντιδρούσαν κυρίως για ευτελείς λόγους στον συγκεκριμένο νόμο.
Σήμερα η κυβέρνηση σε ποιους θα στηριχθεί για να εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα στην Παιδεία; Στον Νεοδημοκράτη πρόεδρο της ΟΛΜΕ; Στους πανεπιστημιακούς που τορπίλισαν τον νόμο Διαμαντοπούλου και που κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους φοιτητοπατέρες;
Όταν η ΟΝΝΕΔ απέχει από τις συνελεύσεις, ποιος θα υποστηρίξει το ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές;
Ηθικόν δίδαγμα: για να αλλάξει ο τόπος, θα πρέπει πρώτα να αλλάξει η Νέα Δημοκρατία.
