Έξι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων που δεν μετέχουν στην ΕΕ βρίσκονται σε συνομιλίες από τον Ιούλιο του 2018 με στόχο τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς 20 εκατομμυρίων ανθρώπων ώστε να ενισχυθεί η ελευθερία της μετακίνησης και της διεξαγωγής διεθνούς εμπορίου. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης υποστήριξε δημοσίως τη δημιουργία μιας περιφερειακής οικονομικής περιοχής στα Δυτικά Βαλκάνια. <b> Γράφει η Tanja Porcnik. </b>

«Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι της προκλητικότητας της Τουρκίας συνεχίζει να είναι διστακτική», δηλώνει στο liberal.gr ο Παναγιώτης Τσάκωνας, επικεφαλής του προγράμματος «Ασφάλεια και Τουρκία» του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ εξηγεί ότι «θα ήταν πολλαπλώς χρησιμότερο να έχουμε είτε δηλώσεις που θα καταδίκαζαν την στάση της Άγκυρας ως παράνομη, είτε ακόμα καλύτερα την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων». <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν ένας φαντασιακός χώρος όπου πολλοί φορούν ένα επινοημένο «ντόμινο» για να καλύψουν ή να κρύψουν τον πραγματικό τους εαυτό, παίζοντας ρόλους και υποδυόμενοι «εαυτούς» που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Πόσο δύσκολο, ή πόσο εύκολο είναι να αποκτήσουμε όλοι μία περσόνα που θα καταλάβει τον χώρο της προσωπικότητάς μας;

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ νομίζω πως χρειάζεται και λίγος φόβος. Όχι να μας κοπούν τα εθνικά ύπατα και να κερώσουμε συλλογικά από την τρομάρα μας για τον Τούρκο, αλλά όσος φόβος είναι απαραίτητος για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την προαιώνια βεβαιότητα μας ότι «δεν πρόκειται να συμβεί σε μας». Να ξεφύγουμε δηλαδή από την ίδια ψυχολογική κατάσταση που μας έκανε πριν δέκα χρόνια να οδεύουμε προς την χρεοκοπία χορεύοντας τσάμικα και καλαματιανά.

Όσο δυσάρεστο και να δείχνει (και ίσως και να είναι) παραμένει γεγονός: οι πολίτες που έδωσαν στη Νέα Δημοκρατία την άνετη αυτοδυναμία, το brand «Κυριάκος Μητσοτάκης» αγόρασαν. Ας σταματήσουν, επιτέλους, οι διάφοροι «μαθητευόμενοι μάγοι» της κυβέρνησης να εκνευρίζουν το Κέντρο με τον παλαιοκομματισμό και τις σοβιετικού τύπου ιδεοληψίες τους για τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς και την οικονομίας.

Μπορεί ο νέος τρόπος εκδόσεως χρήματος να έσωσε τη διεθνή οικονομία από μια καταστροφική κρίση το 2008, πλην όμως σήμερα προκαλεί νέες αναταραχές και κυρίως κραυγαλέες ανισότητες, ενισχύοντας έναν νέο κρατισμό. <b>Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος.</b>

Ο Αλέξης στρίβει δεξιά και σφυρίζει αριστερά. Και στην ζωή σημασία έχει πού πηγαίνεις και όχι τι σφυρίζεις. Προχθές, στο Κάραβελ, ο Α.Τσίπρας θέλησε να δώσει μια παράσταση μπροστά σε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Να επιβεβαιώσει την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά, αλλά κατά την συνήθη κομμουνιστική πρακτική, αυτήν την στροφή να την επενδύσει με αριστερή φρασεολογία. Μέχρις εδώ, όλα καλά, όλα γραφικά.

Οι Έλληνες που φεύγουν δεν ζητούν έναν χρόνο επιδοτούμενης αμοιβής. Ζητούν αξιοκρατία, επιλογές καριέρας, αξιόπιστο θεσμικό και φορολογικό περιβάλλον, ένα κράτος που υπηρετεί και δεν καταδυναστεύει, ποιοτικές υποδομές παιδείας και υγείας, μια χώρα στην οποία δεν θα χρειάζεται να παλεύουν με τα θηρία για τα αυτονόητα.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε. Την προηγούμενη φορά, ήταν η κυβέρνηση από την μια πλευρά του τραπεζιού και οι διοικήσεις των τραπεζών από τη άλλη πλευρά. Την τελευταία φορά, ήταν και πάλι η κυβέρνηση από την μια πλευρά του τραπεζιού και οι διοικήσεις των εταιρειών τηλεφωνίας από την άλλη πλευρά του τραπεζιού.

Η εμπειρία από την Μέση Ανατολή μας λέει ένα πράγμα: Πρέπει κανείς να παίρνει στα σοβαρά τις απειλές του αντιπάλου. Το Ιράν για παράδειγμα, δεν μπλοφάρει όταν λέει ότι θέλει να εξαφανίσει το Ισραήλ. Ομοίως και οι Τούρκοι. Μας λένε ευθαρσώς τι θέλουν να κάνουν. Με το να βάζει κανείς το κεφάλι του μέσα στην άμμο και να φωνάζει «Χάγη – Χάγη», δεν λέει κάτι…

Το ερώτημα, κύριε Πρόεδρε, είναι αν η Τουρκία είναι κομμάτι του δυτικού κόσμου ή η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο της Δύσης απέναντι στο πολιτικό Ισλάμ. Αν λύσουμε αυτό τον γρίφο, τότε έχουμε αυτόματα στην οθόνη μας και τις επόμενες κινήσεις που μας απομένουν. Στη μία περίπτωση, σε εκείνη που η Τουρκία εξακολουθεί και είναι ένας στενός σύμμαχος των ΗΠΑ και της Βόρειας Ευρώπης, τότε εμείς έχουμε αντικειμενικό πρόβλημα. Αν η Τουρκία έχει περάσει στην απέναντι όχθη, τότε τα πράγματα γίνονται πιο απλά. <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Το Facebook αποφάσισε να μην καταστέλλει τα υποτιθέμενα ψεύδη στις πολιτικές διαφημίσεις. Πολλά «ψέματα» μπορεί να αποδειχθούν συζητήσιμες προτάσεις που η μία ή άλλη πλευρά θεωρεί «προφανή ψέματα». Κομμάτια πολύτιμου δημόσιου λόγου θα απαγορευτούν, και οι δύο πλευρές στην πάσχουσα πολιτική μας σκηνή θα συμπεράνουν ότι το Facebook έχει συνταχθεί με τους αντιπάλους τους. Το Facebook μπορεί απλά να αρνηθεί να φιλοξενήσει εντελώς τις πολιτικές διαφημίσεις. <b> Γράφει ο John Samples. </b>

Κι αφού λύσαμε όλα τα κρίσιμα θέματα που απασχολούσαν τη χώρα, αποφασίσαμε ότι ο χριστουγεννιάτικος φωτισμός της Αθήνας είναι... κιτς. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κι αυτή μία επιστροφή σε μια μορφή κανονικότητας. Όπως τότε, προ κρίσης, όταν ασκούσαμε δριμύτατη κριτική για το δέντρο του δημάρχου στην Πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, είναι άδικη τόση κριτική στο ίδρυμα Ωνάση. <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Ο ποιοτικός εργαζόμενος δεν έφυγε από τη χώρα επειδή δεν έβρισκε 3.000 ευρώ μισθό. Εταιρείες να καλοπληρώσουν 500 όλα κι όλα καλά στελέχη, υπάρχουν και υπήρχαν ακόμα και εντός κρίσης. Αυτό που δεν υπάρχει είναι κατάλληλο περιβάλλον που θα δελεάσει αυτούς τους ανθρώπους να εργαστούν και να εξελιχθούν μέσα σε αυτό. <b> Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος. </b>

Στον δημόσιο διάλογο, όταν η συζήτηση φτάνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όλοι έχουμε αποδειχτεί τραγικά ανειλικρινείς και δέσμιοι των ταμπού: ο προοδευτικός κόσμος δεν υπερασπίζεται την ανάγκη εκπόνησης ενός στρατηγικού σχεδίου προσέγγισης με την Τουρκία σε κάθε δυνατό και πιθανό επίπεδο, από τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μέχρι τα Πανεπιστήμια, τον πολιτισμό και τον τουρισμό.\r\n\r\n

Άνθρωποι που μοχθούν και μοιράζονται, δουλεύουν και σπουδάζουν, ανασταίνουν άλλους και κάνουν έναν λειψό γύρο του κόσμου. Άνθρωποι που γελούν και κλαίνε, που μετρούν τις ρυτίδες τους και χαίρονται που τις έχουν, που μπαίνουν πάντα στο ίδιο λεωφορείο και νικούν χίλια εμπόδια — ή ηττώνται από αυτά. Άνθρωποι που δεν γίνονται πρωτοσέλιδο. Μα που είναι πάντα η πρώτη είδηση.

Δύσκολα ο Αλέξης Τσίπρας θα προτείνει τον Γιώργο Παπανδρέου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πιθανότατα τον Γιώργο δεν θα τον ψηφίσει ούτε η Φώφη, ενώ ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν έχει να ωφεληθεί κάτι αν αποδεχτεί την πρόταση. Πιο πιθανό είναι ο Αλέξης Τσίπρας να προτείνει και πάλι τον Προκόπη Παυλόπουλο. Πιστεύει ότι μόνο έτσι θα φέρει πιο κοντά τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα καζάνια της Κολάσεως.

Μικρές χώρες σαν την Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, οι οποίες βρίσκονται σε κρίση και διακρίνονται για την έλλειψη θεσμών, αντιμετωπίζονται ως Ελντοράντο. Η κατάσταση αυτή, όπως ακριβώς την περιγράψαμε, προσελκύει τυχοδιωκτικά στοιχεία, τα οποία και μολύνουν το επενδυτικό περιβάλλον με την παρουσία τους, γεγονός που αποτρέπει, στο τέλος, τους σοβαρούς επενδυτικούς ομίλους να ασχοληθούν σοβαρά με τη χώρα. Αν μου επιτρέπετε, η Ελλάδα μοιάζει εδώ και μια δεκαετία να είναι ο παράδεισος των παρανόμων! Ένας λαθρέμπορος μπορεί να θεωρείται μέχρι και εθνικός ευεργέτης! <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Το ΟΚ Boomer είναι μια απάντηση στους μεγαλύτερους που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τα πράγματα καλύτερα από τους νέους. Το Boomer αναφέρεται στη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν κατά την περίοδο 1946-1964. Έχει ως στόχο να κόβει τη συζήτηση με τρόπο ειρωνικά καταδεκτικό, κυρίως γιατί οι νεότερες γενιές αισθάνονται πως έτσι επιστρέφουν τη συμπεριφορά που εισπράττουν από τους εκπροσώπους της γενιάς των boomer. <b> Γράφει ο Tyler Brandt. </b>

Η χώρα μας μετά από μια χαμένη τετραετία εισέρχεται γρήγορα στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας και της νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Στόχος πρέπει να είναι η αποκέντρωση από τα μεγάλα αστικά κέντρα και το σημαντικότερο, η αναγέννηση της ελπίδας στον τοπικό πληθυσμό, στον οποίο ανοίγεται μια καινούρια προοπτική, μακριά από καθιερωμένες και παρωχημένες οικονομικές διεξόδους. <b> Γράφει ο Χρήστος Σπηλιόπουλος. </b>

Από τη Βασιλίσσης Σοφίας και τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της στα επεισόδια και στις συλλήψεις των ταραχοποιών από την αστυνομία, και από εκεί στο Αιγαίο και στον πλούτο (;) των υδρογονανθράκων του, στο ΝΑΤΟ και στην Τουρκία, σε συμμαχίες και λυκοσυμμαχίες: ένα διαρκές debate, που επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνει διαρκώς τον εαυτό του, χωρίς να καταλήγει πουθενά.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης κατά τη διάρκεια των οποίων είδαμε ολόκληρη την ιστορία μας, ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή ως έθνος, σε fast forward, το να αρκούμαστε σε διαπιστώσεις για όσα συμβαίνουν θα ήταν κάτι που δεν θα το επιτρέπαμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Όταν είχε παρουσιαστεί η διάταξη για το υποχρεωτικό ύψος των δαπανών μέσω ηλεκτρονικών πληρωμών, είχαμε αντιδράσει. Και αυτό, διότι κατά πρώτον, θεωρούμε ότι η υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος βάλει κατά της ελευθερίας των πολιτών και κατά δεύτερον, ο πολίτης αποφασίζει για το ύψος του ποσού, που θα δαπανήσει από το εισόδημά του.

Σε μείζονα ζητήματα, όπως η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι προφανές πως μια πρόταση έχει και την έγκριση του προτεινόμενου. Είναι αδιανόητο ένας σοβαρός πολιτικός να δέχεται να προτείνεται το όνομα του—εν αγνοία του—για μικροπολιτικούς σκοπούς. Ετσι, θα είναι ανοίκειο ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας να δεχτεί να προταθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχει την στήριξη του κόμματος που τον ανέδειξε στην πολιτική σκηνή.