Η Αρχή του Pareto είναι ένα εργαλείο που μας βοηθά να γίνουμε πιο αποδοτικοί και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα με ό,τι κι αν καταπιανόμαστε, επικεντρωνόμενοι μόνο στο 20% όσων κάνουμε: σε αυτό που έχει πραγματικά σημασία. Πρέπει κανείς να δίνει προτεραιότητα σε εκείνο το 20% των εργασιών που έχουν τη μέγιστη απόδοση, μας λέει. Είτε στην καθημερινή του ζωή, είτε αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι καλό, και πολύ λογικό, να συζητιούνται όλα τα περιφερειακά θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα, αλλά όχι αποκρύπτοντας το ένα και μοναδικό εθνικό (καθαρά ελληνικό, όχι ευρωπαϊκό) θέμα. Η οικονομία μας βρίσκεται σε οριακό σημείο, και το τέλος μπορεί να μας χτυπήσει ανά πάσα στιγμή την πόρτα. Και πλέον χωρίς τη βοήθεια, τη συμπάθεια και την καλοσύνη των ξένων.

Του καλού Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Μια εξαιρετική ευκαιρία, δηλαδή, να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας σ’ αυτόν που αγαπάμε. Να τη διαλαλήσουμε. Οι τρόποι είναι πολλοί, και είναι γνωστοί, και είναι πανάρχαιοι. Αλλά είναι φορές που ντρεπόμαστε να τους πούμε, να τους παραδεχτούμε και να τους εφαρμόσουμε. Καιρός να πάψουμε να το κάνουμε. Καιρός να τα αλλάξουμε όλα.\r\n\r\n

Οι πελταστές ήταν εκείνοι οι πολεμιστές της αρχαιότητας που χρησιμοποιούνταν επικουρικά στους στρατούς των μεγάλων πόλεων. Πήραν μέρος σε πολλές μάχες: στον Πελοποννησιακό, στον Κορινθιακό και σε άλλους πολέμους, πηγαίνοντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη μεριά. Δεν ήξεραν από παρατάξεις και από δημοκρατίες, αν και έρεπαν προς την τυραννία. Είχαν πιο πολύ ψωμί υπό τους τυράννους.

Μια μικρή και γρήγορη ματιά στις αθηναϊκές εφημερίδες κατά το τέλος της δεκαετίας τού ’80, τότε που τα πράγματα ήταν (κάπως) πιο «αθώα». Και, μαζί, ένας κάποιος απολογισμός (ένας «αναστοχασμός») πάνω στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και ψηφίζουμε: ποια είναι τα κύρια, τα βασικά, αυτά που πάντα δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν αποφασίζουμε ποιους θα εμπιστευτούμε.

Μία μεγάλη συζήτηση με τον Μιχάλη Καλαμαρά, ιδρυτή του website «Ηλεκτρονικός Αναγνώστης – eAnagnostis.gr», για τα ebooks, με αφορμή την εκδήλωση «Το ηλεκτρονικό βιβλίο στην Ελλάδα: 10 χρόνια μετά», που έγινε την περασμένη Δευτέρα στο πλαίσιο της διοργάνωσης του Δήμου Αθηναίων «Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου». Όλα όσα θέλετε να μάθετε, και όλα όσα πρέπει να ξέρετε, για το ηλεκτρονικό βιβλίο.

Εδώ και χρόνια έχει ξημερώσει μία εποχή που έχει τρομερή ανάγκη τη φιλανθρωπία: τόσο σε επίπεδο πολιτών, όσο και σε επίπεδο Ευεργετών. Κι αν για τους δεύτερους δεν μας πέφτει λόγος, μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι εμείς: το λίγο των πολλών δεν είναι αρκετό, αλλά είναι ήδη πάρα πολύ. Αρκεί να διαχειριστούμε κατάλληλα τον χρόνο μας — και τη φθορά της ενασχόλησή μας με τη μικροπολιτική.

Απασχολούμενοι περισσότερο από όσο τούς αξίζει με τα κοινοβουλευτικά «πραξικοπήματα», με τις στριγκλιές πολιτικών χαμηλού πολιτικού και ηθικού βάρους, με τους εραστές χουντικών όπως ο Μαδούρο, με τους λοιπούς ημεδαπούς εχθρούς της Δημοκρατίας, με τις μίσθαρνες πένες της παραδημοσιογραφίας και με όποιον γενικώς «βάζει την ατζέντα», χάνουμε τη μόνη μας περιουσία: τον αναντικατάστατο χρόνο μας. Αλλά και τη δύναμή μας για αλληλεγγύη.\r\n\r\n

Βλέποντας κανείς κάθε ευκαιρία να χάνεται και να παρεμποδίζεται, καθετί καλό που υπήρχε να έχει καταδολιευτεί, υπονομευτεί ή καταστραφεί, μία σύγχρονη Δημοκρατία να γίνεται μια μάζα από παλιά υλικά οικοδομών, τρέμοντας μπροστά στο τριτοκοσμικό δράμα μας, αποσπώμεθα βίαια από τα βασικά, από τα θεμελιώδη της ζωής, από τα «εκ των ων ουκ άνευ».

Ένα παιχνίδι με τις λέξεις: «διαβάζω» σήμαινε παλιά «περνώ» — δεν σήμαινε δηλαδή επ’ ουδενί «διαβάζω λέξεις» ή «διαβάζω ένα βιβλίο» ή «διαβάζω το μάθημά μου», ή ένα σάιτ. Πώς λοιπόν κατέληξε να σημαίνει αυτό που σημαίνει σήμερα; Πώς έγινε και άλλαξε τελείως η έννοια της λέξης; Και τι ρόλο έπαιξαν οι κηδείες σε αυτό;

Οι αλλαγές στη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε μία δεκαετία: από το 2009 μέχρι το 2019. Ποια φαινόμενα τον εμπόδιζαν τότε και ποιες συνθήκες τον βοηθούν τώρα να δουλέψει. Τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς από το περιβάλλον του εφόσον θέλει να παράγει και όχι να κάθεται. Και τι πρέπει να κάνει για να το πετύχει. Και τι να θυσιάσει.

Μία συζήτηση με τον βουλευτή και αντιπρόεδρο του Ποταμιού Γιώργο Μαυρωτά: για τα social media, την κριτική (αλλά και τις επιθέσεις) που δέχονται οι αντιπρόσωποί μας από επωνύμους ή στρατευμένα troll αναφορικά με τις αποφάσεις τους, για τη Συμφωνία των Πρεσπών, για τα πολιτικά κόμματα, για το Ποτάμι και το μέλλον του.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο ζουν σήμερα πάνω από 70.000 Έλληνες, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή που έγινε το 2017 από τη βρετανική Υπηρεσία Εθνικής Στατιστικής. Ίσως πλέον ο αριθμός αυτός να έχει μεγαλώσει. Τι θα γίνει με όλους αυτούς εν όψει ενός πιθανού Hard Brexit; Τι έχει προνοήσει η ελληνική κυβέρνηση για την τύχη τους;

Η συζήτηση για την ονομασία μιας άλλης χώρας είναι ιερή όταν αφορά και τη δική μας. Ειδικά μάλιστα όταν οι αποφάσεις και οι συμφωνίες παίρνονται από μία αλλόκοτα ανίκανη κυβέρνηση. Κάποια άλλα όμως «σημάδια των καιρών» δείχνουν πως οι πόλεις μας πεθαίνουν. Και ότι θα μείνουμε με τις συζητήσεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια — και χωρίς πόλεις.

Πηγαίνοντας στα Σκόπια για τσιγάρα, βενζίνη, κομμωτήριο, ταβέρνα, και βέβαια για μια γρήγορη επίσκεψη στον οδοντογιατρό, για να βάλουμε μία θήκη. Αλλά και για άλλα πράγματα. Και ψάχνοντας έναν παραγωγό για μια εκπομπή βιβλίου στο ραδιόφωνο. Όλα συνδέονται όμορφα στην Ελλάδα, όλα κολλάνε μεταξύ τους και όλα μπορούν να γίνουν, εύκολα και αποτρόπαια, ένα.

Είναι άθλιο να απειλείται οποιοσδήποτε με άσκηση βίας επάνω σε ό,τι πιο ιερό υπάρχει: στο σώμα του. Είναι ό,τι πιο ιταμό μπορεί να σου κάνει κάποιος. Όπως επίσης είναι ντροπιαστικό να επικαλείσαι ψευδώς κάτι τέτοιο για να σε κοιτάξει με καλό μάτι ο αρχηγός του καραβανιού, ή να το διαφημίζεις για προπαγανδιστικούς λόγους. Ιδίως όταν εσύ ο ίδιος, σε ανάλογες περιπτώσεις, εκώφευες.

Ξεκινώντας μία μεγάλη έρευνα για το πώς μπορούν οι γονείς, αλλά και το σχολείο, να φέρουν τα παιδιά κοντά στο βιβλίο και τη λογοτεχνία —καθώς η Ελλάδα κατέχει μία ουδόλως αξιοζήλευτη θέση που μας στοιχίζει πολύ σε μία σειρά από τομείς: π.χ., στην οικονομία—, συζητάμε σήμερα με τέσσερις ανθρώπους του βιβλίου και της Παιδικής Λογοτεχνίας.

Πόσο εύκολα μπορεί ένας απλός χρήστης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ένας δημοσιογραφίσκος ή ένα τρολ να εξευτελίσει κάποιον χρησιμοποιώντας λίγη ΚΔΩΑ; Πανεύκολα. Λίγη Κτηνώδης Δύναμη Ωγκώδης Άγνοια αρκεί για να κάνεις έναν άνθρωπο —οποιονδήποτε, δημόσιο πρόσωπο ή μη— το λιγότερο να χάσει τον ύπνο του. Και με λίγη περισσότερη μπορείς να καταστρέψεις μία χώρα.

Στην Ελλάδα της έξαρσης του λαϊκισμού, της διάχυσής του από το επιτελείο της κυβερνητικής συμμαχίας προς τα κάτω, κανείς κρίνεται από τις προσλαμβάνουσες που έχει από το καθημερινό μικροπολιτικό παιχνίδι: αν αρνείται να παρακολουθεί ό,τι συμβαίνει στην ελληνική μικροκλίμακα, εξοστρακίζεται από την κοινότητα. Μπροστά στη λουμπενοποίηση της πολιτικής ζωής, το να γυρνάς το πρόσωπο από την άλλη δεν συγχωρείται.\r\n

Ό,τι και να γίνεται στον κόσμο, όσους πυραύλους και να στέλνουμε στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού ή όσα καλά μυθιστορήματα και να κυκλοφορήσουν φέτος, αυτό που κυρίως πάντα θα μας ενδιαφέρει θα είναι το αν θα στέκει όρθιος αύριο ο δικός μας μικρός κόσμος. Δεν μπορεί να σε νοιάζουν οι μακρινοί ορίζοντες όταν καίγεται το σπίτι σου, σωστά; Λάθος.\r\n

Πώς η τρέχουσα (παρα)πολιτική ελληνική επικαιρότητα, στημένα-προαποφασισμένα γεγονότα και άνθρωποι ήσσονος σημασίας, μπορούν να μας αρπάξουν με το έτσι θέλω από τον γιακά και να μας απομακρύνουν βίαια από ό,τι έχει πραγματικά σημασία σε αυτή τη ζωή, από ό,τι έπρεπε να μας νοιάζει, και από ό,τι οφείλαμε να επιδιώκουμε.

Υπάρχει άραγε κάποιος απλός, εύκολος, γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος για να μπορεί να διαβάζει βιβλία κανείς, ό,τι άλλο και να κάνει στη ζωή του, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, όντας άνεργος ή έχοντας λίγη ή πολλή δουλειά; Ναι, υπάρχει. Είναι γνωστός και τον εφαρμόζουν με απόλυτη επιτυχία εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Μία συζήτηση με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, για τις FarosBooks —το νέο, με έδρα το Λονδίνο, εκδοτικό που έφτιαξε ο οίκος—, για τις εποχές των αριστερών ονειροπολήσεων και το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε στην κατάρρευσή τους, για την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα στη χώρα μας και για πολλά άλλα, εκδοτικά και επιχειρηματικά.

Ένα σημαντικό βιβλίο για την Αμερική, που όμως αφορά και την Ελλάδα: το «Κάποτε Φιλελεύθερος και πάλι Φιλελεύθερος» του καθηγητή Μαρκ Λίλα εξηγεί γιατί η «πολιτική των ταυτοτήτων» και τα «κοινωνικά κινήματα» έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του οικουμενικού και καθολικού χαρακτήρα των δικαιωμάτων.