Η ΔΕΗ έχει κεφαλαιοποίηση 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ παίρνουν κάθε χρόνο 570 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό, επειδή κάποια στιγμή το κράτος πήρε τα αποθεματικά τους. Κι αντί αυτό το κράτος να τους δώσει αντίστοιχα μετοχές της ΔΕΗ, προτίμησε την «λύση» των 570 εκ. τον χρόνο. Από το 2000 έχουν ήδη πάρει 11,4 δισ. ευρώ. Επτά ΔΕΗ της σημερινής αποτίμησης ή 2,3 ΔΕΗ της εποχής του Γιάννου.

«Πού είναι το κράτος;» μια ερώτηση που ακούστηκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κάποιες φορές το ερώτημα τέθηκε από κρατιστές που θεωρούσαν ότι το κράτος πρέπει να βρίσκεται παντού. Κάποιες άλλες φορές ειρωνικά από φιλελεύθερους που αναρωτιούνται πως οι ακριβοπληρωμένες κρατικές δομές λάμπουν δια της απουσίας τους, όταν είναι πραγματικά αναγκαίες.

Οπως είναι τα πράγματα σήμερα, καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να βγάλει το ελληνικό πανεπιστήμιο από το τέλμα και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει εκτός από τη δύναμη της εκπαιδευτικής ελευθερίας και του ελεύθερου ανταγωνισμού. Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι η μόνη λύση.

Όταν λέµε «Κράτος» εννοούµε το σύνολο των υπηρεσιών που σχεδιάζουν, λαµβάνουν, εκτελούν και παρακολουθούν, πολιτικές, πράξεις και πρωτοβουλίες που υπηρετούν τον Πολίτη και διευκολύνουν την Ευηµερία. Επί πολλά χρόνια, το «ποιος-κάνει-τι», µεταξύ Κεντρικής ∆ιοίκησης και των Περιφερειών και των ∆ήµων, µεταφράζεται συχνά στο «ποιος είναι πάνω από ποιον».

Λίγοι θα περίμεναν ο διορισμός του νέου επικεφαλής του κρατικού fund της Νορβηγίας -του μεγαλύτερου στον πλανήτη- να έχει εξελιχθεί σε μείζον ζήτημα στη χώρα των φιόρδ, η οποία δεν είναι συνηθισμένη στις πολιτικές αναταραχές. Το μέλλον του Νικολάι Τάνγκεν, πρώην μάνατζερ hedge fund και δυνάμει επικεφαλής του πανίσχυρου ταμείου της Νορβηγίας, έχει τεθεί εν αμφιβόλω το τελευταίο διάστημα.

Με αφορμή την αντικατάσταση του κ.Κ Τσουκαλά από την προεδρία του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, είναι ευκαιρία να επανέρθει στον δημόσιο διάλογο η λειτουργία, εν έτει 2020, αγνώστου αριθμού κρατικών οργανισμών. Είμαι σίγουρος πως ουδεμία αρχή γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους και, ως εκ τούτου, το συνολικό κόστος λειτουργίας τους-- που το πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης-- και τον αριθμό των απασχολουμένων σε αυτούς. 

Διαστάσεις χιονοστιβάδας προσλαμβάνουν τα αιτήματα ευρωπαϊκών κολοσσών για κρατική στήριξη προκειμένου να μείνουν όρθιοι και να περιορίσουν όσο το δυνατόν γίνεται τις απολύσεις προσωπικού τους. Σιδηροδρομικές, αεροπορικές εταιρείες καθώς και αυτοκινητοβιομηχανίες στρέφονται στις εθνικές κυβερνήσεις είτε για να ενισχυθούν είτε και για να περάσουν στον έλεγχο τους.

Ένας λόγος που παρατηρούμε φαινόμενα ευνοιοκρατίας σε περιόδους μεγάλων κρίσεων είναι ότι σε αυτές ακριβώς τις περιόδους οι κυβερνήσεις αποκτούν αρκετές έκτακτες εξουσίες. Οι συστημικοί έλεγχοι εν μέσω κρίσεων είναι πιο αδύναμοι και η ανάγκη για άμεση λήψη αποφάσεων χωρίς τους ελέγχους της κανονικότητας είναι μεγαλύτερη.

Ένα από τα θετικά της πανδημικής κρίσης είναι ότι πολίτες, Τύπος και κυβέρνηση αναγνωρίσαμε και επισήμως ότι υπάρχουν αρκετοί που ζουν και εργάζονται εκτός κάθε οργανωμένου κρατικού συστήματος. Ο κυριολεκτικά υπαρξιακός χαρακτήρας της κρίσης και η ανάγκη να στηριχθούν άμεσα όλοι, ανεξαιρέτως, οι πολίτες άφησε κατά μέρος τα προσχήματα: πως θα πάρουν κάποια χρήματα όσοι βρίσκονται «εκτός συστήματος»;

Η κυβέρνηση αντιδρώντας στις συνέπειες του κορονοϊού γρήγορα στήριξε τη συνολική ζήτηση, ώστε η αναπόφευκτη πτώση της να μην είναι απότομη. Κάθε όμως επιδοματική πολιτική έχει αρνητικές συνέπειες για την οικονομία, όταν τα διάφορα επιδόματα γίνονται μόνιμα.

Στα 331,063 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος στο τέλος του δ' τριμήνου πέρυσι από 334,723 δισ. ευρώ το δ' τρίμηνο του 2018, σύμφωνα με τους τριμηνιαίους μη χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς της Γενικής Κυβέρνησης που δημοσιοποίησε η ΕΛΣΤΑΤ.

Η κεντροαριστερά ισχυρίζεται ότι η κρίση απέδειξε πως απαιτείται μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος και ότι οι φιλελεύθερες πολιτικές, νεοφιλελεύθερες τις αποκαλεί, απέτυχαν. Ποια πρέπει να είναι, όμως, η απάντηση; Περισσότερο κράτος ή διαφορετικό και καλύτερο κράτος;

Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της περαιτέρω εξάπλωσης του κορονοϊού ακόμα και οι πιο ένθερμοι φίλοι της ελευθερίας αποδεχθήκαμε και ανεχόμαστε και κάποια μέτρα που υπό άλλες συνθήκες θα μας έκαναν να ανέβουμε στα κεραμίδια. Είναι κρίσιμο λοιπόν, μέσα στα όλα άλλα που καλείται να πετύχει το κράτος αυτήν την περίεργη περίοδο, να φροντίσει για τη σωστή χρήση αυτών των προσωπικών δεδομένων.

Η παράδοση της αριστεράς στις αποτυχημένες προβλέψεις είναι μεγάλη. Ο Μαρξ θεωρούσε βέβαιο ότι όσο περνούν τα χρόνια οι φτωχοί εργαζόμενοι θα γίνονται φτωχότεροι και ο αριθμός τους θα αυξάνεται. Από τότε μέχρι σήμερα έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Οι φτωχοί γίνονται πλουσιότεροι και είναι κατά πολύ λιγότεροι από ότι ήταν στα μέσα του 19ου αιώνα.

Σήμερα και ενώ η χώρα αντιμετωπίζει την πρωτόγνωρη απειλή του κορονοϊού και μια ασύμμετρη επιθετικότητα της Τουρκίας, η στρατηγική επιλογή του Κυρ. Μητσοτάκη να τεθεί ως κυρίαρχη η «ανοικοδόμηση» ενός οργανωμένου κράτους, ενδέχεται να αποδειχθεί σωτήριος αερόσακος σε μια αναμενόμενη οδυνηρή κοινωνική πρόσκρουση. 

Το κράτος έχει κοινωνικές υπηρεσίες που πληρώνουν οι πολίτες και οι οποίες πρέπει να ανταποκρίνονται στον μέγιστο βαθμό. Καλές οι συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα, αλλά σε περιπτώσεις μαζικής έκτακτης ανάγκης όπως η παρούσα, ο ρόλος του είναι αναντικατάστατος.

Είναι βέβαιο ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι αν για την ανάπλαση της Πλατείας Ομονοίας ακολουθούσε τις διαδικασίες του Δημοσίου, τότε το έργο θα κόστιζε τα διπλά και θα τελείωνε σε τρία χρόνια. Το είχε καταγγείλει πολλάκις και ο προηγούμενος Δήμαρχος, Γιώργος Καμίνης όταν, απελπισμένος, εξηγούσε ότι χρειάζονται 100 υπογραφές για να αλλάξει μια λάμπα.Ποια είναι όμως η λύση;

Το μήνυμα ότι ήρθε η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για το τι είδος κράτους θέλουμε, στέλνει μέσω του liberal.gr ο Πάνος Τσακλόγλου, προσθέτοντας ότι για να μειωθούν τα φορολογικά βάρη, μόνος τρόπος είναι η μείωση των δημοσίων δαπανών. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη. </b>

Τον τρόπο με τον οποίο νέες, καινοτόμες μεθοδολογίες πειραματισμού μπορούν να βοηθήσουν στον σχεδιασμό πιο αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων για τα κράτη παρουσιάζει η νέα έρευνα της διαΝΕΟσις για την Φινλανδία.

Οι φιλελεύθεροι «κτίζουν» τη δική τους βιβλιοθήκη. Αυτή την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου μαζί με τον «Φιλελεύθερο» στα περίπτερα το βιβλίο «Οι εχθροί της χαράς. Μια κριτική στον πατερναλισμό και το κράτος γκουβερνάντα».

Στην Ελλάδα όλα λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο: Οι δημόσιες υπηρεσίες, οι ιδιωτικές εταιρείες, τα πολιτιστικά σωματεία και φυσικά οι κυβερνήσεις! Είναι το λογικό. Αν τα πάντα κινούνται προς μία κατεύθυνση, θα είχαμε αντιληφθεί αν υπήρχαν... αιρετικοί, όπως θεωρούν κάποιοι ότι συμβαίνει με την Εκκλησία ή τον στρατό. Είναι άλλο θέμα ότι έχουμε ιερά τοτέμ και άλλο η επαφή με την πραγματικότητα.\r\n\r\n

Το ελληνικό κράτος είναι πανούργο. Θα κάνει τα πάντα για να αναγκάσει τον πολίτη να προσκυνήσει και να δηλώσει υποταγή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν το κράτος σαν δύναμη κατοχής. Αναγνώστης μας επισημαίνει ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της λογικής. Ή πως το κράτος χρεώνει τόκους άνω του 39%. Γιατί, έτσι θέλει και λογαριασμό δεν δίνει.

Τώρα που το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος μάς έφερε στο χείλος του γκρεμού, οι κρατιστές ρωτούν: «Χρειαζόμαστε λιγότερο κράτος ή μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλύτερο κράτος;». Η διατύπωση του ερωτήματος αυτού είναι παραπλανητική, γιατί η αντίθετη έννοια του «λιγότερου κράτους» είναι «περισσότερο κράτος», ενώ του «καλύτερου κράτους» είναι «χειρότερο κράτος». <b>Γράφει ο Κώστας Χριστίδης.</b>

Η σχέση του Έλληνα με το κράτος διακρίνεται τουλάχιστον από καχυποψία, επισημαίνει ο καθηγητής Δ. Σωτηρόπουλος σκιαγραφώντας στο Liberal.gr, την «αλληλοπροσωπογραφία» κράτους και πολίτη. Επισημαίνει ακόμη ότι οι Έλληνες έχουν αναπτύξει μια εργαλειακή σχέση με το κράτος. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Μύλωνα.</b> \r\n\r\n