Όταν λέµε «Κράτος» εννοούµε το σύνολο των υπηρεσιών που σχεδιάζουν, λαµβάνουν, εκτελούν και παρακολουθούν, πολιτικές, πράξεις και πρωτοβουλίες που υπηρετούν τον Πολίτη, στηρίζουν το Εθνος και διευκολύνουν την Ευηµερία. Επί πολλά χρόνια, ιδίως µετά το 1982, το «ποιος-κάνει-τι», µεταξύ Κεντρικής ∆ιοίκησης, δηλαδή της Κυβέρνησης και των Υπουργείων της, των Περιφερειών και των ∆ήµων, µεταφράζεται συχνά στο «ποιος είναι πάνω από ποιον».
Λάθος; Προφανώς! Επί µισό αιώνα, για να αφαιρέσω τα προδικτατορικά, για τους περισσότερους εκλεγµένους -πλέον- εκπροσώπους της κοινωνίας στους τρεις αυτούς πυλώνες του κράτους, κυριαρχούν ιδιοσυγκρατικές συµπεριφορές. Οι τρεις οµόκεντροι χώροι εξουσίας, αφού όλοι εκπορεύονται από τη λαϊκή ψήφο, ευκολότερα ανταγωνίζονται µεταξύ τους, παρά συγχρονίζουν τις δραστηριότητές τους. Τα αποτελέσµατα είναι καταθλιπτικά. Στη διαχείριση του µεταναστευτικού έχουν γίνει επικίνδυνα.
Η επιβολή των Νόµων δεν είναι «συζητήσιµη». Εχω συχνά υποστηρίξει ότι ακόµη και µεταξύ των τριών «εξουσιών» (νοµοθετική, δικαστική, εκτελεστική) εννοείται ισοτιµία, επειδή πρέπει να διαφυλάσσεται η αυτονοµία. Αλλά στον διαµοιρασµό των ευθυνών, ο Νοµοθέτης έχει το προβάδισµα. Γι’ αυτό, άλλωστε, όπως διαπιστώνω και εκ του σύνεγγυς, είναι µεγάλη αβαρία για τη ∆ηµοκρατία µας, ότι η Βουλή λειτουργεί ως υποστηρικτικός µηχανισµός, παρά ως Συνέλευση.
Οµως, είναι επιεικώς απαράδεκτο να συµπεριφέρονται περιφερειάρχες και δήµαρχοι, ως κυβερνήτες από «άλλον πλανήτη». Και µάλιστα σε θέµατα, το Μεταναστευτικό και τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα, που εκ των πραγµάτων έχουν διαστάσεις ευρύτερες των τοπικών προβληµάτων. Σπεύδω Κακοφωνία διοίκησης να τους δικαιολογήσω κατά τούτο: συχνά οι υπουργοί και η κεντρική διοίκηση αποφασίζουν και διατάσσουν, κατά το πολιτικό-κοµµατικό-επικοινωνιακό «συµφέρον» ή γιατί «έτσι το θέλει το Μαξίµου» ή επειδή «έτσι µας ήρθε από τις Βρυξέλλες», παραγκωνίζουν τους τοπικούς και τους θυµούνται µόνο όταν πρόκειται να «περάσουν» όσα αποφασίστηκαν «κεντρικά».
∆εν παραµελώ τη διάλυση που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στα Τοπικά Συµβούλια µε την εκλογή τους διά της απάτης της απλής αναλογικής. Ούτε την οργή τους, επειδή τους κορόιδεψαν µε την επιβολή της απαράδεκτης συµφωνίας Ερντογάν - Μέρκελ - Τσίπρα, που «φυλάκιζε» συλλήβδην τους µετανάστες στον τόπο που τους ξέβραζαν τα δουλεµπορικά. Ούτε, προφανώς, την απόγνωση των ανθρώπων που καλούνται να επιβιώσουν µες στην αθλιότητα.
Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται ανασύνταξη και πειθαρχία για να περιορίσουµε την ξεφτίλα. Ο Μητσοτάκης έσπευσε, πολύ καλύτερα από τον δήµαρχο και τον περιφερειάρχη, να διαφυλάξει τα συµφέροντα της Λέσβου, αποκλείοντας κάθε αποχώρηση από το νησί όσων έφτασαν στην Ελλάδα µε την ιδέα ότι στα µέρη µας επικρατεί «χάος» κι ευκολότερα θα «πετούσαν προς την Ευρώπη». Μακάρι να είχε βρει τον χρόνο να πει στους υπουργούς ότι το παράθυρο χρόνου που έδωσε ο Covid-19 και το εµπόδιο του Εβρου δεν αποτελούν δικαιολογία διατήρησης της ανθρωποχαβούζας στη Μόρια ή αδιαφορίας για τις µετακινήσεις των «προσφύγων» στην πιάτσα Βικτωρίας. Κάποιος πρέπει να παίρνει στους ώµους του και καµιά προσωπική ευθύνη στον δεύτερο χρόνο διακυβέρνησης…
* Ο Μπάµπης Παπαδηµητρίου είναι δηµοσιογράφος και βουλευτής (Ν.∆.)
** Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο που κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου
