Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πέσει θύματα του φανατισμού, του κομμουνισμού, του φασισμού, του σοσιαλισμού, του χριστιανισμού, του μουσουλμανισμού, του πατριωτισμού. Τελευταία το νέο συνολάκι που προτείνεται είναι αυτό του φιλελευθερισμού. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω! Μισώ τους «ισμούς». Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος μονοπάτια και προσφέρονται για δράση σε ευκαιριακούς παίκτες...

Ο John Hawkins από το PJMedia ανθολόγησε πρόσφατα 20 αποφθέγματα που εξηγούν γιατί ο καπιταλισμός είναι ανώτερος από τον σοσιαλισμό. Τα πέντε αγαπημένα μου: από την Άυν Ραντ, από τον Μίλτον Φρίντμαν, από τον Ντέιβιντ Χόροβιτς, από τον Λούντβιχ φον Μίζες, από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ και μπόνους απόφθεγμα από τον Μαρκ Τζ. Πέρρυ. <b> Γράφει ο Mark J. Perry. </b>

Το εθνικό συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο καμπής στο οικονομικό σκηνικό. Στο χειρότερο σενάριο - αν καταλήξουν απρόθυμοι, ή ανίκανοι να περάσουν από τις λέξεις στις πράξεις - παραμένει μια ισχυρή δήλωση προθέσεων που θα πρέπει να αναγνωριστεί. <b>Γράφει Juan Angel Soto.</b>

Η Ολλανδία εδώ και αρκετές δεκαετίες γοητεύει τους ελεύθερους στοχαστές - ενώ σοκάρει τους αυστηρούς ηθικιστές - με την χαλαρή της προσέγγιση στη χρήση ναρκωτικών, την πορνεία και την ευθανασία. Αυτό που δεν κατανοούν οι ξένοι όμως είναι ότι αυτή η ελευθεριότητα συχνά υπήρχε στην πράξη πριν προσαρμοστούν σ’ αυτήν οι νόμοι. <b>Γράφουν οι Stefan Gaillard και Jobke Visser. </b>

Στα μονοπάτια της πλατείας Κολωνακίου υπάρχουν αναζητητές της πολιτικής αλήθειας που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην εύρεση του ιερού δισκοπότηρου του Φιλελευθερισμού. Κι άλλοι που ως νέοι Διογένηδες ρωτούν με ένταση τους περαστικούς: «Θα σου λείψουν το Ποτάμι, οι Γέφυρες, η Ώρα Ευθύνης». Είναι αλήθεια ότι το πολιτικό τέλος του Ποταμιού πυροδοτεί μια συζήτηση για το Κέντρο. Aφορά, όμως, ελάχιστους.

Πέρασαν δύο και πλέον χρόνια από το προηγούμενο συνέδριο της Δράσης. Η πικρή γεύση της μέχρι τότε διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδήγησε τον συλλογικό μας προβληματισμό σε μια νέα στρατηγική, στον πυρήνα της οποίας υπήρχε ο στόχος της απαλλαγής από αυτούς που κυβερνούν σήμερα. <b>Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλάκης.</b>

Ένα σημαντικό βιβλίο για την Αμερική, που όμως αφορά και την Ελλάδα: το «Κάποτε Φιλελεύθερος και πάλι Φιλελεύθερος» του καθηγητή Μαρκ Λίλα εξηγεί γιατί η «πολιτική των ταυτοτήτων» και τα «κοινωνικά κινήματα» έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του οικουμενικού και καθολικού χαρακτήρα των δικαιωμάτων.

Τι θέλει ένας φιλελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος από το 2019; Ποιες οι κρυφές μας ελπίδες και ευσεβείς επιθυμίες; Και για την Ελλάδα τι θέλουμε; Κατά’ αρχήν να ξεκινήσει επιτέλους ένας δομικός διάλογος για το τι είδους χώρα θέλουμε για εμάς και για τα παιδιά μας. <b>Γράφει ο Επαμεινώνδας Κορώνης.</b>

Τελευταία μέρα του χρόνου σήμερα, και το έθιμο θέλει να σκεφτούμε όσα συνέβησαν τις τελευταίες 365 μέρες και να θέσουμε στόχους για το νέο έτος - που άλλους θα τους πετύχουμε, άλλους θα τους αναθεωρήσουμε στον δρόμο. Αρκεί αυτό το συμβολικό ορόσημο για να αλλάξει τόσο η ψυχολογία, όσο και η συμπεριφορά μας.\r\n\r\n

Ο Μακρόν κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους τους ως «φιλελεύθερος», ως άνθρωπος των αγορών, λες και οι αγορές αποτελούν κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα. Για άλλη μια φορά ο φιλελευθερισμός βρέθηκε στο απόσπασμα, όμως...<b> Γράφει ο Μηνάς Θ. Αναλυτής. </b>

Πολλοί συμπατριώτες μας έχουν καταλήξει τα τελευταία χρόνια στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά στην Ελλάδα. Είναι τόσα πολλά και τόσο μεγάλα τα δομικά προβλήματα, υποστηρίζουν, τόσο ριζωμένες οι συνήθειες και οι νοοτροπίες - οι οποίες μάλιστα βρίσκουν εύφορο έδαφος ακόμη και μέσα στην κρίση - που οποιοσδήποτε δεν ξεκινά από την παραδοχή ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα διά παντός καταδικασμένη, είναι στην καλύτερη περίπτωση αιθεροβάμων και στη χειρότερη απατεώνας.\r\n\r\n

Η ΝΔ στηρίζεται στις παραδοσιακές αξίες της δεξιάς, στον πατριωτισμό και στον φιλελευθερισμό, στην αξία του έθνους και της ελευθερίας, επισήμανε με δηλώσεις του στο ΣΚΑΙ ο βουλευτής της ΝΔ και σημείωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «συνεργάζεται με την ακροδεξιά που αναδεικνύεται ως «σκιάχτρο και μπαμπούλας» από τις πολιτικές της κυβέρνησης».

Προ ημερών αναρωτιόμασταν ποιο θα είναι το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου των αυτοπροσδιοριζόμενων ως αριστερών μετά το φιάσκο της συγκυβέρνησής τους με την ακροδεξιά, την υπογραφή δύο μνημονίων, τον όψιμο φιλοαμερικανισμό, τη δημιουργία στρατοπέδων της ντροπής για πρόσφυγες και μετανάστες και άλλες πτυχές του κυβερνητικού έργου που ήρθαν σε αντίθεση με δηλωμένες, εδώ και δεκαετίες, ιδεολογικές αρχές.\r\n\r\n

Στα χρόνια που ασχολούμαι με τη διάδοση του φιλελευθερισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, είχα (και έχω) την τύχη να γνωρίσω, να συναναστραφώ, ακόμα και να αποκτήσω νέες και νέους φίλους από όλο τον κόσμο. Το περασμένο σαββατοκύριακο είχα την τιμή να μιλήσω στο Αραβικό Φεστιβάλ Ελευθερίας που διοργάνωσε το Αραβικό Κέντρο Ανθρωπιστικών Επιστημών στην πρωτεύουσα του Μαρόκου, Ραμπάτ.

Οι άνθρωποι με σπάνιες, πολύτιμες και σε μεγάλη ζήτηση δεξιότητες και υπηρεσίες είναι φυσικό να πετύχουν περισσότερο από τους ανθρώπους που δεν τις διαθέτουν. Οι καπιταλιστές θεωρούν αυτή τη συνθήκη απολύτως φυσική, ενώ οι υλιστές απεχθή. <b> Γράφει ο John Miltimore.</b>

Ένας πολύ σοφός και ιδιαίτερα επιτυχημένος επιχειρηματίας είπε κάποτε ότι «σε πέντε χρόνια θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που είσαι σήμερα, το μόνο που θα έχει αλλάξει είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι και τα βιβλία που διάβασες». Αν εφαρμόσουμε αυτή την αρχή στον γενικότερο πληθυσμό, κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από την κοινωνική και οικονομική κρίση που πέρασε η Ελλάδα μεταπολιτευτικά.

Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία κινδυνεύει. Δεν πρόκειται φυσικά να ανατραπεί, αν και σε πολλές χώρες της Ευρώπης θα υποστεί (ή έχει ήδη υποστεί…) μεγάλες και ταπεινωτικές ήττες. Μέχρι όμως να διαλυθούν οι συσπειρώσεις των εθνικολαϊκιστών μπροστά στη στρατιά της πραγματικότητας και του ορθού λόγου, θα ζει και θα αναπνέει κυρίως σε τοπικό επίπεδο.

Είμαστε άραγε φύσει δημοκράτες; Ονειρευόμαστε όλοι την παγκόσμια ειρήνη; Ή μήπως όχι; Και ποιος είναι ο καταλληλότερος δρόμος για να να δούμε τα όνειρά μας να πραγματοποιούνται; Μήπως η αμεσοδημοκρατία, η λαϊκή δημοκρατία ή το Ισλάμ; Και τι σχέση έχει το Σύμπαν με όλα αυτά;

Πού βρίσκεται το κέντρο του Σύμπαντος; Ποιος ζει εκεί πέρα; Και, καταρχάς, έχει κέντρο το Σύμπαν; Πού βρισκόμαστε εμείς ως προς αυτό; Μακριά ή κοντά; Και τι σχέση μπορεί να έχει το μάλλον άπειρο και σαφώς διαστελλόμενο Σύμπαν με τη Δημοκρατία;

Έχει γίνει της μόδας τον τελευταίο καιρό να ταυτίζονται στο δημόσιο διάλογο η ακροδεξιά με τον οικονομικό φιλελευθερισμό. <b>Γράφει ο Θάνος Παπαϊωάννου.</b>

Κανένα θέμα δεν προκαλεί εντονότερο διάλογο μεταξύ των υποστηρικτών της ελεύθερης αγοράς απ’ ό,τι η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι αντίπαλοι της, βλέπουν την πνευματική ιδιοκτησία ως ένα μονοπώλιο που αποδίδεται από το κράτος, διαστρέφει τα οικονομικά κίνητρα και βλάπτει την ελεύθερη λειτουργία του κράτους. <b>Γράφουν οι Shanker Singham και Dr. Stephen Davies.</b>

Μεγαλύτερη, παρά ποτέ, αναγκαιότητα για έναν προοδευτικά φιλελεύθερο χώρο, διαπιστώνει ο Χ. Θεοχάρη ενώ τονίζει πως «ο μόνος χώρος στον οποίον θα μπορέσει να αναγεννηθεί ο μεσαίος χώρος είναι αυτός που είχε για λίγο καιρό εκφράσει το Ποτάμι».

Κανείς βεβαίως, πέραν από τους άμεσα εμπλεκόμενους σ’ αυτή την ιστορία δεν μπορεί να ξέρει ούτε το τι ακριβώς συνέβη, ούτε και το παρασκήνιο αυτής της απόφασης που προφανώς θα υπήρξε πλούσιο. Ένα πράγμα πάντως είναι βέβαιο: Τα τελευταία χρόνια, σε όποια χώρα επιδιώκει η Ρωσία να ασκήσει επιρροή, η κατεύθυνση της επιρροής αυτής είναι εναντίον της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. <b>Γράφει ο Αλέξανδρος Σκούρας. </b>\r\n

Στις 4 Ιουλίου, οι Αμερικανοί τιμούμε τις ελευθερίες μας. Δυστυχώς, σχεδόν αγνοούμε τον μόνο Πρόεδρο που γεννήθηκε την Ημέρα της Ανεξαρτησίας - τον Κάλβιν Κούλιτζ που, ενώ δυσφημίστηκε από τους ιστορικούς, παρήγαγε αξιοσημείωτα αποτελέσματα χωρίς να θυσιάσει την ελευθερία. <b>Γράφει ο Gary M. Galles.</b>