Η βουλευτής Alexandria Ocasio-Cortez είπε πρόσφατα πως “ο καπιταλισμός είναι μια ιδεολογία του κεφαλαίου. Η Κορτέζ αποδέχεται τη μαρξιστική θεώρηση για τον καπιταλισμό, υπονοώντας ότι οι κεφαλαιοκράτες κερδίζουν εις βάρος των άλλων. <b>Γράφει ο Gary M. Galles. </b>

Στη συνοδευτική του επιστολή, ο πρόεδρος του ΚΕΦίΜ, Αλέξανδρος Σκούρας επισημαίνει τον φιλελεύθερο χαρακτήρα των προτάσεων, που έχουν ως γνώμονα την αύξηση της οικονομικής ελευθερίας, την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και την ενίσχυση του κράτους δικαίου. Παράλληλα, τονίζει ότι οι μεταρρυθμιστικές προτάσεις, τις οποίες επιμελήθηκαν 10 διακεκριμένοι μελετητές, μπορούν αποδεδειγμένα να επαναφέρουν τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

Τις τελευταίες μέρες το ΚΕΦίΜ έχει την τιμητική του καθώς φιλοξένησε την περασμένη Παρασκευή τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και έγινε σημείο αναφοράς σε δύο διαδοχικές ομιλίες του πρωθυπουργού. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, θα μου ήταν αδύνατον να μην αφιερώσω τη σημερινή στήλη στις συγκεκριμένες αναφορές με την ιδιότητα του προέδρου του ΚΕΦίΜ.

Η ανάπτυξη του φιλελεύθερου κινήματος στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την αύξηση της αποδοχής των φιλελεύθερων ιδεών από την κοινωνία μας, έχει δημιουργήσει μία νέα αγορά ιδεών στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Όπως είναι εύλογο και θεμιτό, η ανάπτυξη αυτή φέρνει μαζί της τον ανταγωνισμό και την διαλεκτική - διανοητική μάχη για το περιεχόμενο που θα αποκτήσει ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα του 2020.

Οι συζητήσεις περί ελευθερίας είναι ενοχλητικές για τους Μαδουρολάγνους των Αθηνών και τους Δεξιούς οσφυοκάμπτες του κ. Τσίπρα. Ξέρουν ότι η εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών θα είναι λυτρωτική για την ελληνική κοινωνία και θα τελειώσει την κυριαρχία του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού τους. Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ΚΕΦΙΜ ήταν συγκλονιστική. Γι\\' αυτό και προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του κ. Τσίπρα και των συμμάχων του.

Μολονότι η νίκη της Ζουζάνα Τσαπουτόβα στις προεδρικές εκλογές της Σλοβακίας είναι αδιαμφισβήτητα μια θετική εξέλιξη για την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης, δεν θα πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως μια νέα μακροπρόθεσμη τάση. <b>Γράφει η Adela Kleckova.</b>

Ο φιλελευθερισμός, δηλαδή η πολιτική φιλοσοφία που έχει ως πρωτεύοντα σκοπό την μεγιστοποίηση και διαφύλαξη των ατομικών ελευθεριών, εδώ και περίπου 100 χρόνια βρίσκεται πολιτικά σε δευτερεύοντα ρόλο. Τα φιλελεύθερα κόμματα, αυτά δηλαδή που ασπάζονται ολόκληρη τη φιλελεύθερη ατζέντα της ελεύθερης αγοράς και των ατομικών δικαιωμάτων, παίζουν στο μεγαλύτερο κομμάτι του δυτικού κόσμου είτε ρόλο ρυθμιστή είτε συνιστώσας.

Το αίτημα για μία φιλελεύθερη κοινωνία βιώνει μία ισχυρή αναβίωση τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Όμως, λίγοι από εμάς γνωρίζουν ότι οι φιλελεύθερες ιδέες ήταν ανάμεσα στα κύρια διανοητικά “πυρομαχικά” της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Επομένως, ο εορτασμός του 21 που έρχεται την επόμενη εβδομάδα αποτελεί ευκαιρία για να συζητήσουμε στο οικογενειακό τραπέζι τις φιλελεύθερες ρίζες της Επανάστασης.

Δύο χρόνια πριν, ο Σλοβάκος επιχειρηματίας Ivo Stefunko ίδρυσε ένα νέο πολιτικό κόμμα, το Progresivne Slovensko. Πολλοί τότε σκέφτηκαν «Ω όχι, ακόμα ένα μικρό κόμμα για τους διανοούμενους της πόλης». Λιγότερο όμως από ένα χρόνο μετά το ιδρυτικό του συνέδριο, οι Σλοβάκοι φιλελεύθεροι είχαν περισσότερες επιτυχίες απ’ όσες θα μπορούσαν να ονειρευτούν.

Κάθε φορά που λέω συζητώ με φίλους και γνωστούς για το γεγονός ότι επέστρεψα από τις ΗΠΑ, είτε με κοιτούν σαν τρελό είτε με κράζουν (τι ήθελες και γύρισες) ή με ρωτούν αν μετάνιωσα. Οι λόγοι που μία τέτοια απόφαση φαίνεται λανθασμένη, μεγάλου ρίσκου ή παράδοξη, δεν αφορούν την ποιότητα ζωής, το φαγητό, τη διασκέδαση, ή τους ανθρώπους της Ελλάδας αλλά την οικονομία και την πολιτική ζωή.\r\n

Συνεχίζει η Ελλάδα να αποκαλείται η μοναδική χώρα υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ιδίως σε κατοίκους της Ανατολικής Ευρώπης, κυριαρχεί στη χώρα μας μια νοοτροπία που συνδέεται με κάποιες θολές ιδέες περί σοσιαλισμού, είτε δημοκρατικού, είτε ολοκληρωτικού τύπου. <b>Γράφει ο Δημήτρης Δημητράκος.</b>

Ο φιλελευθερισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία που διακρίνεται από τις υπόλοιπες ως προς το γεγονός ότι αποδίδει πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία και αξία στην ανθρώπινη ελευθερία, την οποία και αντιλαμβάνεται ως μια συνθήκη όπου το άτομο υπόκειται σε όσο γίνεται λιγότερους επιβαλλόμενους από άλλους ανθρώπους περιορισμούς. <b>Γράφει ο David Conway. </b>

Η διαπίστωση ότι η αριστερά, για ακόμα μία φορά, προβάλλει τον νεοφιλελευθερισμό ως τον πολιτικό “μπαμπούλα” που θα τρομάξει τους ψηφοφόρους και θα τους ξαναφέρει κοντά της μου θύμισε μία κουβέντα που έκανα στην Ουάσινγκτον με ένα μέλος της ελληνικής κοινότητας που έχει καλές σχέσεις με το κυβερνών κόμμα.

Ο σεβασμός στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει, απαρακώλυτα, απεριόριστα και άνευ κινδύνου ή δυσάρεστων για τον ίδιο επιπτώσεων, τις σκέψεις, τις ιδέες και τις απόψεις του δεν υπήρξε ένα δεδομένο με το οποίο ξεκίνησε τη διαδρομή της η ανθρωπότητα ή, έστω, ο δυτικός κόσμος. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Το πολιτικό και φιλοσοφικό σύστημα της νομοκρατίας είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της κλασικής φιλελεύθερης θεωρίας. Είναι αναγκαίο, αν όχι επαρκές στοιχείο μιας ολοκληρωμένης θεωρίας για τι αποτελεί μια φιλελεύθερη κοινωνία, και από πρακτικής σκοπιάς παρέχει το πλαίσιο εντός του οποίου ακμάζουν ο ατομικισμός, η αγορά, και η ιδιωτική ιδιοκτησία, καθώς και οι προσωπικές ή ηθικές ελευθερίες. <b>Γράφει ο Norman Barry. </b>

Συμπληρώνονται αυτό τον μήνα διακόσια χρόνια από τη διατύπωση μιας από τις σημαντικότερες αρχές του φιλελευθερισμού - τη διάλεξη του Benjamin Constant με θέμα “Η ελευθερία των αρχαίων συγκρινόμενη με αυτή των συγχρόνων”. Οι αρχαίοι Έλληνες, επεσήμανε ο Κονστάν, πίστευαν ότι η ελευθερία συνίσταται στον δημόσιο δημοκρατικό έλεγχo. <b>Γράφει ο Jacob T. Levy.</b>

O Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια, μιλούσε για την ηδονή της πολιτικής πράξης. Να ευχαριστιέσαι δηλαδή από την εφαρμογή της ιδέας σου. Να εμπνέεσαι, να σχεδιάζεις και να σου αρέσει να εφαρμόζεις. Εδώ ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα με την αριστερά. Το πεδίο πολιτικού προβληματισμού της δεν βρίσκεται στην οντολογική αλλά στη δεοντολογική υπόσταση του κόσμου.

Οι πετυχημένοι πολιτικοί αρκετά συχνά μοιάζουν σαν να βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους ενώ άλλοι πετυχαίνουν πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της εκάστοτε εποχής. Δείτε για παράδειγμα τον Αλέξη Τσίπρα. Στο ξεκίνημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο πρωθυπουργός γραφόταν στην ΚΝΕ πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Αντίθετα, ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διεξήγαγε μία από τις πιο λαϊκιστικές καμπάνιες της σύγχρονης ιστορίας.

Πολλοί είναι αυτοί που εναντιώνονται στον καπιταλισμό, την ίδια στιγμή που απολαμβάνουν τα αγαθά που προσφέρουν οι μεγάλες εταιρείες. Η εικόνα της Alexandria-Ocasio Cortez να πληκτρολογεί από το iPhone της, φορώντας ένα ρολόι Movado και πίνοντας καφέ από τα Starbucks απεικονίζει αυτό το φαινόμενο. <b>Γράφει ο Βαγγέλης Ανδρέου.</b>

Ο φιλελευθερισμός που έχει ανάγκη η Ελλάδα την παρούσα στιγμή για να αναπτυχθεί ίσως να μην είναι πρωτίστως οικονομικός. Χρειάζεται να μεγαλώσουμε παιδιά που θα μπορούν να σχεδιάσουν τη ζωή τους αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη, δηλαδή καθ΄ όλα ώριμους Πολίτες. <b> Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος. </b>

Η υιοθέτηση της ψηφιακής τεχνολογίας τρίτης και τέταρτης γενιάς του blockchain από το «σύστημα» θα οδηγήσει σίγουρα σε κάποιο καθεστώς ρύθμισης και ελέγχου της αγοράς, γεγονός που θα απογοητεύσει όσους βρήκαν στο bitcoin την Ιερό Δισκοπότηρο του φιλελευθερισμού. <b> Γράφει o Κωνσταντίνος Χαροκόπος. </b>

Διαβάζοντας προσεκτικά την εντυπωσιακή και καλογραμμένη έκθεση του φετινού Munich Security Conference αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι ο βασικός κίνδυνος που διακρίνουν όλοι οι ειδικοί για θέματα ασφάλειας είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Με μια κουβέντα από την έκθεση καταλάβαμε ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο.

Η ισχύς και ο σεβασμός των πολιτών προς τους θεσμούς και τους νόμους που πηγάζουν από το Σύνταγμα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η κράση μιας πολιτείας. Η πολιτική διάρθρωση, η διάκριση των εξουσιών, και οι περιορισμοί που θέτουν οι πολίτες στην κρατική εξουσία αποτελούν τα βασικά συστατικά μίας ευνομούμενης κοινωνίας.

Τον Οκτώβριο του 2004 ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής φέρεται να είπε σε μια παρέα βουλευτών στον Μπαϊρακτάρη: «Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου». Το είπε δεν το είπε λίγη σημασία έχει. Πέρασαν από τότε δεκαπέντε χρόνια αλλά αυτούς τους νταβατζήδες που εννοούσε ο Καραμανλής κανείς δεν τους πείραξε.