Αυτές τις μέρες, με αφορμή τη δολοφονία μιας νέας γυναίκας, ακούσαμε για μια ακόμη φορά ένα δήθεν επιχείρημα που είχε ακουστεί κατά κόρον και δέκα χρόνια πριν για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου: «Τι δουλειά είχε να είναι εκεί;»\r\n\r\n

Την παρακάτω παράσταση την έχουμε δει αρκετές φορές, ιδιαίτερα στα χρόνια συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ… Ο υπουργός ταξιδεύει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με καμιά δεκαριά ακολούθους, την πρεσβεία σε επιφυλακή και τους τυπικούς “επαγγελματίες ελληνοαμερικάνους” να τον παίρνουν από το χέρι και να εμφανίζονται σε διαδοχικές εκδηλώσεις και συνέδρια με πρεστίζ και γκλάμουρ.

Τις τελευταίες μέρες είδαμε στα σχολεία κάτι που σε ελάχιστες χώρες πλην της Ελλάδας θα θεωρούταν φυσιολογικό: Στη δεξιά γωνία, με το μπλε σορτσάκι, γίνονται καταλήψεις από παιδιά που διαφωνούν με τη συμφωνία των Πρεσπών και γενικά θέλουν να διαδηλώσουν υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Στην αριστερή γωνία, με το κόκκινο σορτσάκι, είναι τα παιδιά που διαφωνούν με το περιεχόμενο των συγκεκριμένων καταλήψεων.

Χθες, μέρα απεργίας, ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Μάτι και συνομίλησε με πυρόπληκτους. Εκεί, μακριά από τις κάμερες των απεργούντων μέσων ενημέρωσης, αλλά κοντά σε μια κάμερα κινητού τηλεφώνου κάποιου από τους συνομιλητές του, είπε κάτι που κάποιους εξέπληξε έντονα. Κι όμως, κανέναν δεν πρέπει να εκπλήσσει η αποστροφή αυτή του Πρωθυπουργού.

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ για τη ραγδαία άνοδο του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού. Τα αίτια της ανόδου αυτής απασχολούν δεξαμενές σκέψης, πολιτικά κόμματα, τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης και αρκετές συζητήσεις μεταξύ πολιτών. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, οι απανταχού λαϊκιστές τραβούν μία βαθιά, διαχωριστική γραμμή μεταξύ λαού και διαφόρων ελίτ.

Διαρκής επαγρύπνηση χρειάζεται έναντι των οποιωνδήποτε προτείνουν την περιστολή των ελευθεριών μας στο όνομα της εκάστοτε επιμέρους στόχευσης. Η εξουσία, με κάθε μορφή, πάντα θα διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στις ζωές μας - «για το καλό μας».

Αν αναλογιστούμε τα πιο σημαντικά οικονομικά ζητήματα που ανακύπτουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ως κύρια θέματα στα ενημερωτικά site, θα παρατηρήσουμε μία επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Το θέμα των συντάξεων, της ανεργίας και της υπερφορολόγησης διαδέχονται το ένα το άλλο ως τα κύρια προβλήματα της οικονομίας μας.

Η πλειοψηφία των διεθνών δεικτών συνήθως κατατάσσει τη χώρα μας στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό συμβαίνει εν μέρει λόγω πολιτισμικών και πολιτικών ομοιοτήτων που έχουμε με την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία ή επειδή θεωρούμαστε ως κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού ή ακόμα και επειδή ουδέποτε περάσαμε κομμουνισμό, σε αντίθεση με τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.

Με όλα τα δημοσιονομικά και οικονομικά βάσανα που βιώνουμε οι Έλληνες την τελευταία δεκαετία, είναι κατανοητό γιατί κάποιοι αντιμετωπίζουμε με ανησυχία τις εξαγγελίες των πολιτικών μας ηγετών για αλλαγές στη φορολογία και στα προγράμματα δαπανών.\r\n\r\n

Αυτό είναι λοιπόν το τελευταίο άρθρο που γράφω από το ταξίδι μου αυτό στις ΗΠΑ και η τύχη το ήθελε να συμπέσει με την επαύριο των ενδιάμεσων αμερικανικών εκλογών. Ένα από τα κυρίαρχα σημεία στις αναλύσεις των αποτελεσμάτων είναι ότι τόσο ο θεσμός των ενδιάμεσων εκλογών, όσο και το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, με όλους να έχουν κερδίσει και όλους να έχουν χάσει, υπογραμμίζουν την πρόθεση των ιδρυτικών πατέρων των ΗΠΑ να ενισχύουν με κάθε δυνατό τρόπο τη διάκριση των εξουσιών.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση στις σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το Πατριαρχείο Μόσχας ως πρόφαση για στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ουκρανία και αλλού εκτιμά ο Αντρέι Ιλαριόνοφ, διακεκριμένο σήμερα στέλεχος του Ινστιτούτου Cato, ο οποίος διετέλεσε στο παρελθόν επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του Ρώσου προέδρου. <b>Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σκούρα.</b>

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σχεδόν 170 χρόνια μετά το θάνατο του σπουδαίου αυτού Γάλλου δημοσιολόγου και πολιτικού, ελάχιστοι - μετρημένοι μάλλον στα δάχτυλα του ενός χεριού - είναι αυτοί που κατάφεραν να πλησιάσουν τη συμβολή του στην εκλαΐκευση και διάδοση των ιδεών της ελευθερίας.

Καθώς οδεύουμε σε κάλπες και η ατμόσφαιρα στα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα «μυρίζει» εκλογές, είναι σκόπιμο το να εξετάσουμε τις τεχνικές που σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να κρίνουν μία επιτυχημένη από μία αποτυχημένη υποψηφιότητα.

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας δεν συγκαταλέγεται στα καλύτερα του κόσμου. Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, η Ελλάδα αντιμετωπίζει «εκρηκτικό πρόβλημα υπερπλήρωσης των φυλακών» και οι συνθήκες διαβίωσης στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας ενδεχομένως να αποτελέσουν αιτία κυρώσεων από την ΕΕ.\r\n

Οι κρατικές επιδοτήσεις στον αθλητισμό δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ελληνικό φαινόμενο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι πολιτικοί προσπαθούν να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των αθλητών και των συλλόγων τους προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια (ψήφο) των οπαδών ή να βγάλουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τα site και τα προεκλογικά τους φυλλάδια.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά η εποχή στην οποία ζούμε είναι από πάρα πολλές απόψεις η καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας. Η πρόταση αυτή ακούγεται προκλητική ή ασόβαρη σε μία χώρα που έχει απολέσει το ένα τέταρτο του πλούτου της τα τελευταία 10 χρόνια, που έχει νεανική ανεργία πάνω από 40% και που σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της ζει στα όρια της φτώχειας.

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα εντείνει τις προσπάθειές της στα παρακάτω δύο μέτωπα: πρώτον, να πείσει τους αναποφάσιστους για τις επιτυχίες της, και δεύτερον να διατυπώνει όσο το δυνατό περισσότερες υποσχέσεις στην εκλογική της πελατεία. Αυτή άλλωστε είναι η πραγματική δουλειά των πολιτικών και των κομμάτων, η κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας.

Την εβδομάδα που πέρασε γίναμε όλοι μάρτυρες ενός διαφημιστικού σποτ που προκάλεσε εντυπώσεις. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και η επικοινωνιακή του ομάδα, επέλεξαν να πρωταγωνιστήσει σε ένα σποτ που κυρίαρχο ρόλο παίζει το κόκκινο χαλί. <b> Γράφει ο Αλέξανδρος Σκούρας. </b>