Όλα όσα συμβαίνουν στο πολιτικό σύστημα τελευταία προκαλούν θλίψη και ντροπή για το μέλλον της δημοκρατίας στη χώρα. Και δεν έχουν σχέση μόνο με την συμφωνία των Πρεσπών και τους τριγμούς που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία.

Σχεδίαζαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση να διχάσουν τη Νέα Δημοκρατία, να παρασύρουν τη νέα Κεντροαριστερά και να πείσουν Αμερικάνους και Ευρωπαίους για την «ικανότητά» τους. Και όπως ήταν φυσικό, χειρίστηκαν το ζήτημα με τον χειρότερο τρόπο. Δεν επεδίωξαν τη συναίνεση του πολιτικού συστήματος, δεν ενημέρωσαν κανέναν για το τι ήθελαν να κάνουν και δεν υπολόγισαν τη νεύρωση ενός ηττημένου λαού.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής δημοκρατίας είναι η ευκολία με την οποία ο λαϊκισμός μπορεί να διεισδύει στην διαμόρφωση των πολιτικών αντιλήψεων. Η ευχέρεια που έχουν οι μηχανισμοί υπεραπλούστευσης αρχών, αξιών και ιδεών να πείθουν την κοινή γνώμη για την ποιότητα ή την λειτουργία του πολιτεύματος.

Εδώ και δύο ημέρες η Βόρεια Ελλάδα έχει γεμίσει αφίσες με τα πρόσωπα τοπικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού, που στηρίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η αστυνομία συνέλαβε στα Γρεβενά έναν 54χρονο και έναν 45χρονο που κολλούσαν αφίσες σε κεντρικούς δρόμους τής πόλης με το πρόσωπο του βουλευτή Χρήστου Μπγιάλα και με το ερώτημα εάν «θα προδώσει την Μακεδονία».

Στο καθεστώς της κομματοκρατίας δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα. Και όλα αυτά ερήμην του λαού και πάντα απούσα την κοινωνία. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με ρόλο εγγυητή του πολιτεύματος, τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό τρόπο και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι...

Μία από τις απλοϊκότερες αιτιάσεις που δεχόταν πάντα, η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα ήταν ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας διεφθαρμένης αστικής τάξης. Επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ ταξικά κόμματα, πρόκειται για έναν μύθο που βόλευε τον λαϊκισμό της Αριστεράς, οι εκπρόσωποι των οποίων έβρισκαν πάντα τον τρόπο να συγχρωτιστούν με την «πλουτοκρατία» που δημόσια κατηγορούσαν.

Η χώρα βιώνει την απόλυτη εκτροπή από την δραματουργία της νόρμας, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Για να αποδειχθεί ότι όλα σ΄αυτόν τον μάταιο κόσμο είναι εφικτά και δέσμια του πεπρωμένου τους. Αρκεί βέβαια οι πρωταγωνιστές να διαθέτουν την απόλυτη ελευθερία κινήσεων μέσα στις αναχρονίες των αφηγήσεων.

Η σοβαρότητα των πολιτικών μιας χώρας είναι ανάλογη της σοβαρότητας των πολιτών της. Ή τουλάχιστον της αφέλειας που επιδεικνύουν μπροστά σε ανθρώπους σαν τον Π. Καμμένο. Και δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, αλλά για μία περσόνα που μεγαλουργεί στο πολιτικό σύστημα από την ενηλικίωσή του, μεταφέροντας σε κοινή θέα όλες τις παράνοιες της κρατικοδίαιτης Δεξιάς.

Τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν προσωπικό, πολλά σχολεία δεν έχουν θέρμανση, οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν, τα πανεπιστήμια διαλύονται, το τραπεζικό σύστημα μοιράζει μόνο συντάξεις και οι θεσμοί της δημοκρατίας περνούν την μεγαλύτερη κρίση από ποτέ.

Η χειρότερη κατάντια για κάθε αριστερό είναι να παρακολουθεί τον εμβληματικό εκπρόσωπο της πιο αρρωστημένης Δεξιάς να κρατάει σε ομηρία το πολιτικό σύστημα. Να βλέπει έναν από τους πιο δεδηλωμένους παραδοσιακούς θιασώτες του δόγματος \\\"Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια\\\" να απειλεί ότι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, οδηγώντας την σε πιθανή προσφυγή στις κάλπες.

Το μεγάλο όπλο του Πάνου Καμμένου είναι η σταθερότητα του οπαδού του. Αυτού που στέκεται βράχος ακλόνητος στις πεποιθήσεις του και συνεχίζει να απολαμβάνει τις ιστορίες με τους Εβραίους, τους ανάλγητους τραπεζίτες, τη μασονία και τα ξένα συμφέροντα που θέλουν πάντα να αφανίσουν τη χώρα.

Στο άρθρο 2 της συνθήκης ειρήνης που αφορούσε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, προβλεπόταν ότι η καταβολή της αποζημίωσης στους Τούρκους, δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος. Προέβλεπε επίσης, την ίδρυση επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων.

Τρία πρόσφατα δημόσια δείγματα της κυβέρνησης αποδεικνύουν ότι πρέπει να ανησυχούμε για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Το πρώτο είναι η δήλωση του Δημήτρη Τζανακόπουλου περί «κυβέρνησης ανοχής». Το δεύτερο οι νέες παρεμβάσεις Πολάκη στην Δικαιοσύνη. Και το τρίτο η δήλωση του Γιώργου Κυρίτση περί πρόβλεψης των εκλογών που κάποτε «ήταν να γίνουν το 1967 και έγιναν τελικά το 1974»...

Αυτή η χώρα έχει μπροστά της ένα μεγάλο στοίχημα: Να ασχοληθεί με το μέλλον της και να προλάβει όσα άφησε πίσω της για δεκαετίες. Το 2019 είναι ευκαιρία για την ελληνική κοινωνία να δώσει ένα μάθημα στον λαϊκισμό και να στείλει το μήνυμα στους επόμενους ότι θα έχουν την ίδια τύχη, αν επιλέξουν ποτέ να τον εξαπατήσουν.

Σε μια παρέα Ευρωπαίων αξιωματούχων ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ προσπαθούσε να απαντήσει αν όντως η Ελλάδα είχε τελειώσει με τα μνημόνια. Όταν κάποιος Ολλανδός του ζήτησε να εγγυηθεί ότι η ελληνική οικονομία δεν θα βρεθεί και πάλι σε πρόγραμμα στήριξης, εκείνος απάντησε ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα για κανένα μέλος της Ευρωζώνης.

Ο Ίρβιν Γιάλομ γράφει στο \\\"Όταν έκλαψε ο Νίτσε\\\": «Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει» και «η απελπισία είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για να φτάσει στην αυτογνωσία. Κοιτάξτε βαθιά στη ζωή σας και θα διαπιστώσετε ότι η απελπισία βρίσκεται παντού». Αυτές οι διαπιστώσεις θα ήταν πολύ χρήσιμες, αν οι Έλληνες αποφάσιζαν να ξαπλώσουν στο κρεβάτι της ψυχανάλυσης.

Οι σκέψεις που μπορείς να κάνεις για το μέλλον, κινούνται συνήθως, σε δύο επίπεδα: μεταξύ ευκταίου και εφικτού. Η καλύτερα, μεταξύ δέοντος και όντος. Στην δική μας περίπτωση, μπορούμε πολύ εύκολα, να προβλέψουμε, για την χώρα, αυτό που θα θέλαμε να συμβεί αλλά και αυτό που νομίζουμε ότι τελικά θα συμβεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας κυβέρνησε τη χώρα για 3,5 χρόνια, προσαρμόζοντας την πολιτική του στις επιταγές των εταίρων. Θα μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα αλλά δεν το έκανε. Από το πηγάδι της ιδεοληπτικής του εσωστρέφειας όμως δεν βγήκε. Και ούτε πρόκειται ποτέ να βγει, αφού οι δυνατότητές τους είναι έτσι κι αλλιώς, περιορισμένες.

Το προφίλ που επιμένει ο Αλέξης Τσίπρας να παρουσιάζει για την κυβέρνησή του είναι μεσοαστικά επαναστατικό. Κάτι σαν μια παρέα αυτόκλητων αποφασισμένων «Ρομπέν» που βάλθηκαν να κλέψουν τον πλούτο της «Μπουρζουαζίας» και να τον μοιράσουν στους μικροαστούς και κατατρεγμένους…

«Όσο είμαστε όρθιοι και ζωντανοί κανείς δεν θα αμφισβητήσει την εθνική μας κυριαρχία. Να ξέρουν καλά όλοι αυτοί οι οποίοι προκαλούν ότι καλό θα ήταν γι\\' αυτούς να παραμείνουν μόνο στις λεκτικές προκλήσεις. Από \\'κει και πέρα, ένα χιλιοστό κίνησης αν κάνουνε, θα τους τσακίσουμε, θα τους συντρίψουμε!» τόνισε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας μιλώντας ενώπιον αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών στο 588 Τάγμα Εθνοφυλακής στη Λέρο.

Τα πιο όμορφα, ίσως σχολεία της Ελλάδας είναι τα κλειστά. Αυτά τα παλιά πέτρινα κτίρια στα εγκαταλελειμμένα χωριά που συναντά κανείς στην ελληνική επαρχία. Μέσα σε χορταριασμένα οικόπεδα, με θολά τζάμια, αναποδογυρισμένα θρανία και σχισμένους παλιούς χάρτες. Μια εικόνα που συγκεντρώνει ολόκληρη την εθνική μας φθορά μέσα στον χρόνο των τελευταίων δεκαετιών.

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο λαός είχε πολλές ευκαιρίες να αποδείξει την κυριαρχία του. Μετά το 2015 όμως, ο θρίαμβος μοιάζει πρωτοφανής για τις ιστορικές διεκδικήσεις του. Και στην δοκιμαζόμενη- από το κεφάλαιο- δημοκρατία μας αλλά και στην προσωπική ανέλιξη του κάθε δημοκράτη συντρόφου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας χρησιμοποιήθηκαν έως και 10 κιλά εκρηκτικής ύλης για την βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ! Οι Αρχές μιλούν για «καθαρά επαγγελματικό χτύπημα» επισημαίνοντας ότι στην έκταση των ζημιών έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι το σημείο στο οποίο είχε τοποθετηθεί ο μηχανισμός βοηθάει να εκτονωθεί το ωστικό κύμα προς τη μια πλευρά.

Η χώρα αυτή πρέπει να αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλησιάζει στο όριο της ανοχής στο παλιό, όχι μόνο γιατί η φθορά κοντεύει πια να μολύνει τα πάντα αλλά γιατί ο κύκλος της παρακμής οφείλει να κλείσει την διαδρομή του. Στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κάνει στο Αλεξάνδρειο μία αντισυγκέντρωση στην προσπάθειά του να δηλώσει παρών.