Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όλα όσα συμβαίνουν στο πολιτικό σύστημα τελευταία προκαλούν θλίψη και ντροπή για το μέλλον της δημοκρατίας στη χώρα. Και δεν έχουν σχέση μόνο με την συμφωνία των Πρεσπών και τους τριγμούς που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία.
Η μεγάλη ανησυχία υπάρχει γιατί η θητεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και οι πρόσφατοι χειρισμοί της κυβέρνησης αποκάλυψαν ότι ο αμοραλισμός, το θράσος και η αδιαφορία για την δημόσια αιδώ αποτελούν πλέον εγγενή χαρακτηριστικά για ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών. Γιατί, εκτός από τις πρόσφατες περιπτώσεις στήριξης, υπάρχουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που στο παρελθόν, δεν ενοχλήθηκαν με την επιλογή των ΑΝΕΛ και του Πάνου Καμμένου ως κυβερνητικού εταίρου.
Είναι τόσο κακό να στηρίζει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα στις πολιτικές του επιλογές; Δεν θα ήταν καθόλου κακό αν επρόκειτο για μία κυβέρνηση της οποίας οι αποφάσεις θα αφορούσαν την διακυβέρνηση της χώρας και όχι την πολιτική της επιβίωση.
Και πώς αποδεικνύεται αυτό; Με τις απίστευτες πελαγοδρομίες της διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη, με την συγκυβέρνηση του Καμμένου, με την παραδοχή της αυταπάτης, με τον κυνισμό απέναντι στους νεκρούς στο Μάτι και με τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Και τέλος με την ντροπιαστική αισθητική των ύβρεων που δικαιολογούνται στο όνομα του "ηθικού πλεονεκτήματος" της Αριστεράς.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν τους πείραξε να βρεθούν στα ίδια κομματικά έδρανα με περσόνες των οποίων το θυμικό κινούνταν στα όρια της παθογένειας. Απλά τους αρκούσε που θα εισέπρατταν την βουλευτική αποζημίωση.
Μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι άλλαξαν πολύ γρήγορα το αφήγημά τους, από δεξιό σε αριστερό ή το αντίθετο με συντελεστή ευδοκίμησης το μεγάλο κόλπο της αντιμνημονιακής ηθικής.
Τέλος, μιλάμε για ανθρώπους που αποδέχτηκαν το δικαίωμα της ελεγχόμενης αυταπάτης στον Αλέξη Τσίπρα, επειδή ήταν βολικό για την συμμετοχή τους στην εξουσία.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ανήθικος, όταν συμπεριλαμβάνεται στην μεγάλη ομάδα των επιχειρηματιών, των μηχανισμών και των πολιτικών συνεργατών που στήριξαν αυτή την κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση η οποία δεν επέδειξε κανένα δημοκρατικό ήθος και προσπαθεί συνεχώς, να διχάσει τον ελληνικό λαό με την πρώτη ευκαιρία.
Είναι πειστικό το επιχείρημα του αμαρτωλού παρελθόντος; Φτάνει για κάποιον βουλευτή να δικαιολογεί στον εαυτό του την συμμετοχή σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο δημιούργησαν άλλοι;
Ο μηδενισμός της κοινωνίας και τα παρατράγουδα που είδαμε στο συλλαλητήριο της Κυριακής είναι το τραγικό αποτέλεσμα μιας αμοραλιστικής διακυβέρνησης που ξεπέρασε κάθε πρόσχημα δημόσιας ηθικής.
Είναι αλήθεια ότι η πολιτική δεν είναι ο χώρος φτιαγμένους από αγγέλους. Άλλο όμως ο κλασικός κόσμος του Μακιαβέλι και άλλο η απροκάλυπτη καθημερινή υπονόμευση κάθε πολιτικής λαϊκότητας με τον πιο χυδαίο λαϊκισμό.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε με το Μακεδονικό να αποκαλύψει το είδος του πολιτικού που του έδωσε, μέχρι τώρα, το δικαίωμα να παίζει την χώρα στα ζάρια.
Από εδώ και πέρα, όλα είναι δύσκολα και επικίνδυνα γύρω μας. Και το χειρότερο όλων, το δηλητήριο του λαϊκισμού (αριστερού και δεξιού) που ποτίζει την κοινωνία και την οδηγεί στον μηδενισμό και την απόρριψη.
