Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι σκέψεις που μπορείς να κάνεις για το μέλλον, κινούνται συνήθως, σε δύο επίπεδα: μεταξύ ευκταίου και εφικτού. Η καλύτερα, μεταξύ δέοντος και όντος. Στην δική μας περίπτωση, μπορούμε πολύ εύκολα, να προβλέψουμε, για την χώρα, αυτό που θα θέλαμε να συμβεί αλλά και αυτό που νομίζουμε ότι τελικά θα συμβεί. Αλλά και κάτι ακόμα: να ευχηθούμε πολλά για κάτι που προσποιούμαστε ότι θέλουμε να συμβεί αλλά κατά βάθος να παρακαλάμε μέσα μας να μην συμβεί...
Είναι πράγματι κάπως πολύπλοκο. Γιατί μπορούμε κάλλιστα να ευχηθούμε το αυτονόητο: μετάβαση της οικονομίας και της κοινωνίας σε μία κανονικότητα. Κανονικότητα με όρους που προσδιορίζονται από την νόρμα των υπόλοιπων δυτικών χωρών και περιλαμβάνει κράτος δικαίου, ελεύθερη οικονομία, ανθρώπινα δικαιώματα, ασφάλεια, οργανωμένη παιδεία και σεβασμό στους θεσμούς της δημοκρατίας. Γενικότερα, να ζητήσουμε ο καινούριος χρόνος να μας φέρει μία νέα κυβέρνηση η οποία θα είναι φιλελεύθερη, δίκαιη, με κύρος και σταθερότητα που θα μειώσει την φορολογία, θα περιφρουρήσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και θα καλλιεργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης για την προσέλκυση επενδύσεων. Θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και θα εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας, το οποίο τόσο πολύ επιθυμεί η κοινωνία.
Ελάτε τώρα... Μεταξύ μας είμαστε. Είναι βέβαιον ότι όλες οι παραπάνω ευχές αφορούν την περίπτωσή μας; Eίστε σίγουροι ότι συμφωνούμε όλοι στην παραπάνω επαναφορά στην κανονικότητα; Είστε σίγουροι ότι, όταν μιλάμε για "κανονικότητα" όλοι οι Έλληνες εννοούμε το ίδιο πράγμα ή μήπως χρειαζόμαστε τον Ουμπερτο Έκο να μας υποδείξει την χρυσή τομή της σημειολογίας της;
Έχω την αίσθηση ότι πίσω από το κοινό "σημαίνον" για ένα καλύτερο 2019, κρύβονται γύρω στα 11 εκ. σημαινόμενα. Κι αυτό είναι και το μεγάλο μας πρόβλημά. Ότι οι διαθέσεις μας απέναντι στο μέλλον δεν συγκλίνουν σε καμία συλλογικότητα αλλά σε κατά μόνας διεκδικήσεις. Για τις κλήσεις που δεν πληρώσαμε, για το κόκκινο δάνειο που οφείλουμε, για το αυθαίρετο που τακτοποιήσαμε, για την ανανέωση της σύμβασης με τον δήμο που περιμένουμε, για τα μαθήματα που θα μας χαρίσουν για το πτυχίο μας και για τα επιδόματα που παρακαλάμε να μας δωρίσουν. Αλλά και για το κλειστό μας επάγγελμα που ακόμα δεν άνοιξε, για το παιδί μας που βαριέται να δουλέψει, τη γιαγιά μας που περιμένει τα αναδρομικά και τον θείο μας που θα κλείσει νέα εργολαβία με τον κολλητό του δήμαρχο. Κι ακόμα για το ΕΣΠΑ που θα μας χτίσει την νέα τουριστική μονάδα, το πρόγραμμα που θα μας ξεκινήσει την αεριτζίδικη εταιρεία ή την "πονηρή" άδεια για συμμετοχή στην κοινοπραξία για το νέο λιμάνι σε νησί της άγονης γραμμής...
Μια κοινή ευχή έχουμε όλοι μέσα μας αλλά δεν το λέμε δυνατά: Υγεία νά ΄χουμε και "Καλό ΠΑΣΟΚ"! Nα μας έχει ο θεός γερούς και να μας φέρει πίσω, το παλιό ΠΑΣΟΚ. Το γνήσιο, το αυθεντικό. Το ευεργετικό, το διονυσιακό, το επικό και λυρικό υπερθέαμα της καθημερινής μας αποθέωσης. Αυτό που δεν κατάφεραν να μας δώσουν οι καρικατούρες του ΣΥΡΙΖΑ...
Όσο για κάτι μειοψηφίες που ονειρεύονται συνειδητά μια σύγχρονη, φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, τους εύχομαι να κερδίσουν το φλουρί της βασιλόπιτας. Ίδιες πιθανότητες έχουμε να γίνουν οι ευχές μας πραγματικότητα. Αισιοδοξία αδέρφια. Φέτος θα είμαστε περισσότεροι...
