Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χειρότερη κατάντια για κάθε αριστερό είναι να παρακολουθεί τον εμβληματικό εκπρόσωπο της πιο αρρωστημένης Δεξιάς να κρατάει σε ομηρία το πολιτικό σύστημα. Να βλέπει έναν από τους πιο δεδηλωμένους παραδοσιακούς θιασώτες του δόγματος "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" να απειλεί ότι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, οδηγώντας την σε πιθανή προσφυγή στις κάλπες.
Η κατάντια όμως, δεν αφορά μόνο την υποτιθέμενη Αριστερά της οποίας την δήθεν "ακτιβιστική" δύναμη επέλεξε το εκλογικό σώμα για να υπερασπιστεί την κυριαρχία της δημοκρατίας του. Ο διασυρμός αυτής ακριβώς της δημοκρατίας είναι που θα πρέπει να απασχολεί πολιτικά, ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που δεν συνειδητοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξης Τσίπρας ήταν ικανοί να συμμαχήσουν ακόμα και με τον διάβολο για να πάρουν την εξουσία. Ακόμα και αν οι απειλές του στοχοποιούσαν το πολίτευμα και έθεταν σε κίνδυνο την σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και του ίδιου του πολιτεύματος.
Το ζήτημα όμως στην περίπτωση του Πάνου Καμμένου δεν είναι αν θα ρίξει σήμερα την κυβέρνηση, κάτι που θα εξυπηρετούσε σίγουρα, τα συμφέροντα της δημοκρατίας. Το πρόβλημα βρίσκεται στο τι ακριβώς θα ζητήσει για να μην το κάνει. Αλλά και στο τι απαίτησε μέχρι τώρα, δια των απειλών του, όταν κλήθηκε να συμπράξει στην άρση των υποτιθέμενων "κόκκινων γραμμών" του. Και τι τελικά κέρδισε από την συμπόρευσή του σε μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση "ειδικού σκοπού" όπου περίσσευε το "ηθικό πλεονέκτημα", νομιμοποιώντας κάθε μύχια σκέψη ή επιθυμία για τους ΑΝΕΛ και τον ίδιο τον αρχηγό τους.
Σε αυτό το σημείο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να λάβει κανείς υπόψη του δύο σημαντικές παραμέτρους: Η πρώτη έχει να κάνει με την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να συμπράξει εξαρχής με τους ΑΝΕΛ και όχι με το Ποτάμι. Απεμπολώντας κάθε αξίωμα της αντιπροσωπευτικής πολιτείας η οποία είχε ασφαλώς ανάγκη από ένα πιο σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό σχήμα για την λειτουργία της. Αλλά είναι φανερό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχαν σκοπό να κυβερνήσουν την χώρα αλλά να έχουν την πλήρη ευχέρεια νομής και εκμετάλλευσης της εξουσίας, προς όφελος των κομματικών συμφερόντων τους.
Η δεύτερη παράμετρος που δημιουργεί τους πιο εξευτελιστικούς όρους για τον πολιτικό μας βίο, είναι ο σημερινός εκβιασμός του Πάνου Καμμένου και όχι η άσκηση βέτο πριν την συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί δεν το έκανε τότε; Επειδή δεν έχει καμία απολύτως ανησυχία για το Μακεδονικό ως θέση πολιτικής ουσίας. Αδιαφορεί στην πραγματικότητα για το εθνικό ζήτημα και το μόνο που τον ενδιέφερε από την πρώτη στιγμή, ήταν να το χειριστεί προς όφελος της πολιτικής του επιβίωσης.
Έχουμε επομένως να κάνουμε με έναν πολιτικό τυχοδιωκτισμό ο οποίος καθιστά την χώρα περίγελο και προκαλεί τραγελαφικές εντυπώσεις σε οποιονδήποτε ξένο παρατηρητή έχει την πολυτέλεια της απόστασης από τα πράγματα.
Γελάει, εν ολίγοις, ο κάθε πικραμένος μαζί μας, όταν βλέπει να διασύρεται το πολιτικό μας σύστημα από τους πιο παρείσακτους εκπροσώπους του.
Είναι ντροπή για την δημοκρατία μας να σέρνεται πίσω από τις διαθέσεις του Τσίπρα και του Καμμένου, για να επιβιώσει.
