Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα βιώνει την απόλυτη εκτροπή από την δραματουργία της νόρμας, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Για να αποδειχθεί ότι όλα σ΄αυτόν τον μάταιο κόσμο είναι εφικτά και δέσμια του πεπρωμένου τους. Αρκεί βέβαια οι πρωταγωνιστές να διαθέτουν την απόλυτη ελευθερία κινήσεων μέσα στις αναχρονίες των αφηγήσεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε εξαρχής απαλλαγμένος από τα βαρίδια του αριστερού συντηρητισμού και ελεύθερος να δράσει μέσα στο τεράστιο κενό που δημιούργησε η εκκωφαντική αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από το πελατειακό κράτος.
Για τον Τσίπρα πάντα ανοίγει χώρος να τον καλύψει με οποιαδήποτε ιδιότητα. Ως αρχηγός κόμματος, ως επικεφαλής αντιμνημονικής κυβέρνησης, ως φιλοευρωπαίος πρωθυπουργός και τώρα, ως φέρελπις σοσιαλδημοκράτης ηγέτης της Αριστεράς.
Η χθεσινή μέρα ήταν οπωσδήποτε, περίεργη για το πολιτικό σύστημα, για το μέλλον της κυβέρνησης και για την έκβαση του Μακεδονικού. Στην ουσία, ο Πάνος Καμμένος του χάρισε τους βουλευτές του για να συνεχίσει απερίσπαστος. Κι έτσι, ακόμα μία φορά, ο πρωθυπουργός συνέχισε να λειτουργεί ως κυρίαρχος του παιχνιδιού. Με αποτέλεσμα, να παρεβρεθεί χθες βράδυ , στο πλαίσιο της εκδήλωσης της Κεντροαριστεράς «Το στοίχημα της Συμφωνίας των Πρεσπών», στο Μέγαρο Μουσικής.
Με λίγη διάθεση "λογοτεχνικής" ανάλυσης μπορείς να καταγράψεις τις τρεις διαφορετικές φάσεις του ήρωά μας, όπως εξελίσσονται στην μυθιστορία της πολιτικής του. Ο πρώτος Τσίπρας γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα στην επανάσταση. Ο δεύτερος μέσα στα μνημονιακά σαλόνια των Ευρωπαίων. Και ο τρίτος ετοιμάζεται τώρα με όλα τα σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν το προφίλ του προσώπου που έχει ανάγκη η Κεντροαριστερά.
Δεν μιλάμε βέβαια για προβλήματα στη Βουλή ή στην έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών. Αυτά είναι μάλλον δεδομένα και αποτελούν την κατάληξη ενός καλοσχεδιασμένου σεναρίου που πιθανόν, θα έχει αίσια πολιτική έκβαση για την κυβέρνηση. Το νέο στοίχημα είναι να καλύψει ο "θαυματουργός" Αλέξης το τεράστιο κενό που έχει ο χώρος που θα στηθεί απέναντι από την Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί υπάρχουν ομάδες, άνθρωποι και μηχανισμοί που τρέμουν στην ιδέα ότι θα ευδοκιμήσει στη χώρα μία φιλελεύθερη κυβέρνηση που θα μειώσει το κράτος και θα δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης και ελεύθερης οικονομίας στην αγορά.
Είναι κοινή πεποίθηση σε πολλούς πλέον, ότι άλογο που κερδίζει δεν το χαραμίζεις επειδή λέει ψέματα, είναι αδίστακτο και δεν έχει ηθικές αναστολές. Ίσα ίσα, που για τους πιο ρεαλιστές, αυτά θεωρούνται προτερήματα για έναν ηγέτη που γρήγορα θα επιστρέψει στον σκληρό αντιπολιτευτικό κρατισμό και δεν θα κουράζεται να δίνει μάχες απέναντι στην μελλοντική κυβέρνηση του Μητσοτάκη.
Μιλάμε για απίστευτη προσαρμογή πολιτικού ήρωα στις απαιτήσεις του δημιουργού του. Και μάλιστα, σε εποχές που οι ηγέτες, ακόμα και αν υπάρχουν, δεν μπορούν να επιβιώσουν σε κόμματα εξουσίας, όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα.
Είναι βεβαίως, αξιοσημείωτο πως μπορεί το απόλυτο πολιτικό τίποτα να μεσουρανήσει στην πολιτική ιστορία μιας χώρας από ένδεια ηγεσίας. Ίσως όμως και να μην είναι και τόσο περίεργο, αν ερμηνεύσει κανείς την κοινωνία και τις διαθέσεις της. Αν κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στην σταδιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού και στον κατακερματισμό των Ελλήνων σε εξαρτημένες ομάδες από το χρεοκοπημένο τους κράτος.
