Μιλώντας χθες στη Βουλή, ο κ. Αλέξης Τσίπρας στοίχισε το κόμμα του στην Προοδευτική και Δημοκρατική παράταξη που επιδεικνύει «μια ενιαία πατριωτική στάση» στα θέματα εξοπλισμών, άμυνας και συμμαχιών της χώρας, βάζοντας τον εαυτό του στην ίδια πολιτική γενεαλογία με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά δεν ήταν αποτέλεσμα της συγκυρίας που δημιούργησε η κάλπη. Στην πραγματικότητα είχε αποφασιστεί πολύ νωρίτερα.

Είναι εντυπωσιακό που στη χώρα μας από τη δημόσια συζήτηση για την ενεργειακή κρίση απουσιάζει παντελώς η προτροπή να περιορίσουμε την κατανάλωση ρεύματος στον βαθμό του εφικτού. Στη γειτονική και πλουσιότερη από εμάς Ιταλία τέθηκαν σε εφαρμογή όρια στη θερμοκρασία των κλιματιστικών, με στόχο να μειωθεί η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου. Αν η ελληνική κυβέρνηση τολμούσε να ανακοινώσει ανάλογες ρυθμίσεις, τα κόμματα θα εξέδιδαν πύρινες ανακοινώσεις και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα προχωρούσαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Τον σχεδιασμό, τις επιλογές και την εκτέλεση των έργων προσβασιμότητας στον αρχαιολογικό χώρο της Ακροπόλεως θα τα αποτιμήσει για να τα δικαιώσει ή να τα απορρίψει η επιστημονική κοινότητα και όχι ο λαός των σόσιαλ μήντια. Κάθε παρέμβαση στους αρχαιολογικούς χώρους διεθνώς είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά σύνθετης διαδικασίας, πολύ υψηλής εξειδίκευσης και βάθους γνώσεων που όποιος δεν έχει και την ελάχιστη έστω εποπτεία της απλώς αδυνατεί ακόμα και να τη συλλάβει.

Ούτε να επαναλάβει τις αστείες απειλές του για πυρηνικό πόλεμο δεν τόλμησε ο Πούτιν γιατί πλέον ο πλανήτης όλος έχει καταλάβει ότι αυτό τον πόλεμο η δήθεν υπερδύναμη του δεν μπορεί να τον κερδίσει.  Όλα αυτά βέβαια, τα γράφουμε έχοντας στρέψει το βλέμμα, με αγωνία, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες γιατί ό,τι θα προκαλέσει αυτός ο πόλεμος, όχι μόνο στην ίδια την Ουκρανία και τη Ρωσία αλλά σε ολόκληρη τη Δύση εξαρτάται από τους Αμερικανούς. 

Με το Τουίτερ συνομιλούν οι υπουργοί που μόλις διαπιστώσουν την οποιαδήποτε «στραβή» δηλώνουν μετά από λίγο ότι σήκωσαν το τηλέφωνο οι ίδιοι και έδωσαν εντολή να επιλυθεί το θέμα που έχει ανάψει κάθε φορά τη φωτιά. Το πρόβλημα με αυτή την τακτική διακυβέρνησης είναι ότι πολύ συχνά, μια επιτυχημένη παρέμβαση τη διαδέχεται κάποιο περιστατικό (όπως αυτό στο ΑΠΘ) που ακυρώνει κάθε ισχυρισμό ότι η κυβέρνηση διατηρεί τον έλεγχο στον τομέα της ασφάλειας και οι πολίτες πλέον έχουν πολύ μεγάλη δυσανεξία στους βερμπαλισμούς και δη τους ξύλινους.

Επί σχεδόν μισό αιώνα, η Νέα Δημοκρατία πρωταγωνιστεί σταθερά στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η μεγάλη οικονομική και κυρίως πολιτική κρίση του 2010 εαν και την κλόνισε δεν τη συρρίκνωσε σε ρόλο πολιτικού κομπάρσου και παρά την αρχική αρνητική της θέση απέναντι στα προγράμματα διάσωσης της χώρας, κατάφερε ο ισολογισμός για τη στάση της τη δύσκολη εκείνη περίοδο να είναι θετικός και να καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών ως το κόμμα που με τις ιστορικές του επιλογές στοιχίζεται σταθερά στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν τουλάχιστον σε τούτο: Στην Ελλάδα έχουμε μάλλον... εκκεντρικές απόψεις για το τι συνιστά δημοσιογραφική ανεξαρτησία, για το θέσουμε όσο πιο ευγενικά γίνεται. Είναι εξοργιστικό πλέον αυτό το μασκαριλίκι. Στην Ελλάδα η ποιότητα του Τύπου είναι εξαιρετικά χαμηλή όμως γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι κυβερνήσεις. Ευθύνεται πρωτίστως ο ίδιος ο κόσμος του Τύπου. Μόνο θύμα βέβαια η ποιότητα της δημοκρατίας αλλά κι αυτό δεν είναι βέβαιο.

Σε αυτή τη χώρα προνόμιο είναι και το να αποφοιτάς από ιδιωτικό σχολείο μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με βιβλία, Τύπο, ελεγχόμενη πρόσβαση στο διαδίκτυο και μορφωμένους γονείς. Όσοι έχουν αυτά τα προνόμια, ξεκινούν τη ζωή τους από εντελώς διαφορετική βάση και έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες από τους υπόλοιπους να επιτύχουν τους στόχους τους. Και αυτό είναι μια αδικία που μπορεί να υποκαταστήσει η καλή δημόσια Παιδεία για τον λαό.

Παντού στη Δύση ο Τύπος λογίζεται ως πυλώνας του πολιτεύματος. Στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι και οι ιδιοκτήτες των Μέσων βλέπουν τους εαυτούς τους απλώς ως ψηφιακές πλατφόρμες που διαγκωνίζονται για το ποια θα κολακέψει περισσότερο τα κατώτερα ένστικτα των πολιτών για να τους κάνει πελάτες. Κάτι σαν το Νετφλιξ αλλά δωρεάν, χωρίς συνδρομή και ως γνωστόν, σε αυτή τη ζωή, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Εν προκειμένω, μια ατελείωτη αηδία.

Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι ότι επί 34 χρόνια η Θεσσαλονίκη ανεχόταν μια παράνομη κατάληψη και ότι ακόμα και σήμερα, ομάδα χούλιγκαν έχει το θράσος να δημιουργεί προβλήματα ισχυριζόμενη ότι υπερασπίζεται κάποια κεκτημένα. Είναι παρηγορητικό που οι Πρυτανικές Αρχές, σε κάθε ευκαιρία, επαναλαμβάνουν, μέσω του Τύπου, τη βούλησή τους να προχωρήσουν στο σχέδιο της βιβλιοθήκης. Θα τα καταφέρουν.

«Δημοκρατία είναι και το iPhone που κρατάς. Είναι η κοινωνική συνθήκη χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει καινοτομία, τεχνολογία, ευημερία. Δεν είναι τυχαίο που αυτό το μικρό μηχάνημα που σου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζεσαι και να επικοινωνείς αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ και σίγουρα όχι σε κάποιο αυταρχικό καθεστώς». Ίσως μια τέτοια φράση ή κάποια παρόμοια θα ήταν αρκετή για να ανοίξουμε μια μικρή χαραμάδα φωτός στο πηχτό σκοτάδι του αντισυστημισμού και του εθνολαϊκισμού, κόκκινου και μαύρου, που τείνει να καλύψει όλη τη Δύση.

Το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να εργαστούν όσοι κατά τη διάρκεια της κρίσης μετανάστευσαν για να βρουν δουλειά και αμοιβές ανάλογες των προσόντων τους θα ήταν μια ένδειξη ότι η ελληνική οικονομία ανακάμπτει. Σωστά λοιπόν η Νέα Δημοκρατία έκανε το λεγόμενο brain gain μια από τις «σημαίες» του προεκλογικού της λόγου. Έκτοτε, κατά καιρούς, βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες γκρίνιες των Ελλήνων που έχουν επιστρέψει και απολαμβάνουν των προνομίων τους.

Δεν συμφέρει κανένα μας στην ελληνική κοινωνία να δίνουμε μεγαλύτερη έκταση απ' όση τους αναλογούν σε επεισόδια όπως αυτό πριν από λίγες ημέρες, όταν πρώην βουλευτής της αντιπολίτευσης, από το βήμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε «λαός και στρατός ενωμένοι» να ανατρέψουν «την κυβέρνηση του Ιμπραήμ». Κι ας καταχειροκροτήθηκε από τους συνέδρους. Όμως, είναι αποκαρδιωτικό, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της 21ης Απριλίου να υπάρχουν πολιτικοποιημένοι Έλληνες και όχι τίποτα παιδάκια αλλά μεσήλικες με μνήμες της δικτατορίας,  που εκστομίζουν τέτοιες κουβέντες.

Ακόμα και αν αποδώσουμε στη στρατηγική επιλογή της αποσυμπίεσης την παρέλαση όλης αυτής της τοξικής γραφικότητας από το βήμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες τοποθετήσεις ήταν ακραίες, με κάθε μέτρο και κριτήριο. Δεν υπηρετείς την πολυφωνία δίνοντας τον λόγο στην παράνοια και την ψευδοεπιστήμη. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν ότι εχθρεύονται τον αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος. Είναι γραφικοί ή επικίνδυνοι;

Οι άστεγοι τοξικομανείς ή οι εκδιδόμενες τοξικομανείς ζουν στις παρυφές της κοινωνίας. Τους συναντάμε όσοι περπατάμε στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, συχνά σε άσχημη κατάσταση, να προσπαθούν να φτιάξουν τη δόση που έχουν μόλις προμηθευτεί, καταμεσής του πεζοδρομίου, σε κοινή θέα, μέρα-μεσημέρι. Καμία αναβάθμιση της Ομόνοιας με ανακαινισμένα νεοκλασικά ή σύγχρονα πολυτελή πολυόροφα καταστήματα γεμάτα κίνηση δεν μπορεί να δώσει την εντύπωση σύγχρονης πόλης όσο τοξικομανείς κάνουν χρήση σε δημόσια θέα.

Δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε το γεγονός ότι επτά ημέρες πριν από αυτές τις κρίσιμες εκλογές, το Περιβάλλον και η Πράσινη Ενέργεια γίνονται κεντρική προεκλογική υπόσχεση του Εμανουέλ Μακρόν, τη στιγμή που εμείς, έντρομοι, επιστρέψαμε στον πρωτογονισμό των γεωτρήσεων και των ερευνών για φυσικό αέριο, ένα ορυκτό καύσιμο. Ακούμε ήδη τις φωνές: «Το κάνει για να προσελκύσει τους αριστερούς ψηφοφόρους!». Δηλαδή, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωνε την πράσινη ενεργειακή μετάβαση, στους αριστερούς απευθυνόταν;

Από αλλού το περίμεναν, από αλλού, τελικά, τους ήρθε. Αναφερόμαστε στα λεγόμενα «συστήματα» του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, όπως τουλάχιστον αυτά εκφράζονται από ιστορικούς μηντιακούς παράγοντες. Χθες, ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου ανακοίνωσε προσφορά για μια πολύ επιθετική εξαγορά του twitter. Ο  Έλον Μασκ θέλει να αναδιοργανώσει το twitter «ώστε να λειτουργεί ως ιδιωτική εταιρεία». Θυμίζουμε μόνο ότι ένα μόλις δικό του tweet είναι αρκετό για να επηρεάσει τις διεθνείς χρηματαγορές.

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες να μηδενίσει τον αριθμό των συντάξεων τη στιγμή που, όπως μας ενημερώνουν ουκ ολίγοι φίλοι επιχειρηματίες, υπάρχουν υπάλληλοι του ΕΦΚΑ που λειτουργούν μέχρι και υπονομευτικά. Πήραμε τη σωστή απόφαση: να ταρακουνήσουμε το σύστημα δηλαδή να το μεταρρυθμίσουμε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτό η Αντιπολίτευση το βαφτίζει «πολιτική απάτη» όταν το θέμα αφορά συμπολίτες μας που έχουν βρεθεί μέχρι και στο δρόμο, άστεγοι, περιμένοντας τη σύνταξη.

Τώρα που η διεθνής κοινότητα είδε τα βίντεο από τη Σαγκάη που καταγράφουν Κινέζους υγειονομικούς υπαλλήλους να χτυπάνε με ραβδιά χωρίς έλεος, σκυλιά και γατιά μέχρι αυτά να πεθάνουν για να ελεγχθεί η πανδημία, μπορεί και να ευαισθητοποιηθεί απέναντι στη βαρβαρότητα που παράγει διαρκώς και αδιάκριτα το κινεζικό καθεστώς. Γιατί μέχρι σήμερα, οι αναφορές για στρατόπεδα συγκέντρωσης χιτλερικού τύπου στην περιοχή της Ξιγιάνγκ στα οποία Ουιγούροι Μουσουλμάνοι υφίστανται φρικτά βασανιστήρια δεν φάνηκαν να συγκινούν την Ευρώπη.

Εάν και είναι λάθος να ιατρικοποιούμε την πολιτική, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος: ίσως τελικά ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός και η συντριβή του στην αμείλικτη πραγματικότητα εκείνο το βράδυ της 5ης Ιουλίου του 2015, να αποδειχθεί το καλύτερο εμβόλιο για εμάς τους Έλληνες τώρα που το κύμα λαϊκισμού σαρώνει την Ευρώπη. Αρκεί βέβαια να μην παρασυρθούμε από τις αναλύσεις του αποτελέσματος των εκλογών στη Γαλλία και αναφερόμαστε στις πραγματικές αναλύσεις, αυτών που ξέρουν.

Σεισμοί, μεγάλες πυρκαγιές, πλημμύρες. Η νέα καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Όμως διαβάζοντας τα ρεπορτάζ για την προετοιμασία που κάνει το κράτος αναρωτιόμαστε γιατί από τον σχεδιασμό απουσιάζουμε όλοι εμείς, οι πολίτες. Γιατί να μην σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης όλων των πολιτών και κατοίκων της χώρας στα βασικά; Μια τέτοια διαδικασία θα κάνει καλό στην ελληνική κοινωνία. Θα ενηλικιωθούμε, αφού ενηλικίωση δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας. Ήρθε η ώρα για την κυβέρνηση και την τοπική αυτοδιοίκηση να γίνουν αληθινά τολμηρές.

Όποιος έχει γράψει πενήντα βιβλία, εκατοντάδες άρθρα, έχει εμπλακεί με ρόλο ηγετικό στα μεγαλύτερα debate της εποχής μας και είναι και καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας και της Αισθητικής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο της Δύσης, τότε, στο τελευταίο του βιβλίο, μπορεί να επιχειρηματολογήσει, κυριολεκτικά, πάνω σε ο,τιδήποτε και την ίδια στιγμή και για το αντίθετό του. Αυτή είναι η σκέψη που κάναμε κλείνοντας το βιβλίο του φιλοσόφου Ρότζερ Σκρούτον «Πώς να είσαι Συντηρητικός».

Ένα από τα σοβαρότερα λάθη στη διαχείριση του αντισυστημισμού την αξέχαστη περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα» ήταν ότι η «αίσθηση επείγοντος» που δημιουργήθηκε και ήταν απολύτως πραγματική και βάσιμη, έβαλε τον κόσμο που στήριζε τις μεταρρυθμίσεις στη λογική της αναβλητικότητας. Δηλαδή, όλοι εμείς που στοιχηθήκαμε στην πλευρά που δικαιώθηκε από την ίδια την ιστορία, είδαμε τον αγώνα απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης και της αντιμεταρρύθμισης ως μονομέτωπο και αφήσαμε πολύ σημαντικά ζητήματα «για αργότερα».

Σοκ στην παγκόσμια κοινή γνώμη έχει προκαλέσει άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Ria Novosti, ένα μέσο που λειτουργεί ως φερέφωνο των απόψεων του Κρεμλίνου και έχει στόχο να δικαιολογήσει τις θηριωδίες του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία ζητώντας παράλληλα από τη ρωσική ηγεσία να προχωρήσει στην οριστική εξαφάνιση της ουκρανικής ταυτότητας, ένα αίτημα που δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε ότι παραπέμπει στη ναζιστική «Τελική Λύση» δηλαδή, το σχέδιο του Χίτλερ να εξαφανίσει τους Εβραίους.